De kracht van een postkaart: online project ‘Hey jij!’ zet tegenslagen om in motivatie

Cato Oyen is 18 jaar, hoogsensitief en de eigenaar van een eigen online shop met motiverende kaartjes en totebags met krachtige boodschappen. Leer deze jonge bezielster van de inspirerende website ‘Hey, jij!’ beter kennen.

Wie krijgt er nu niet graag een postkaartje in de bus? De 18-jarige Cato Oyen ontwerpt haar eigen kaartjes in de hoop anderen aan te zetten om de pen ter hand te nemen en een inspirerend kaartje via de post te versturen.

Hoogsensititief

‘Ik ben veel gevoeliger dan de doorsnee persoon. Ik kan bijvoorbeeld bepaalde sferen aanvoelen in een ruimte. Dat klinkt misschien heel zweverig, maar het is wel zo. Ik heb ook fibromyalgie (nvdr. chronische pijnen en spierstijfheid over het hele lichaam) en als ik spanning voel, slaat dat over op mijn lichaam. Ik kan goed situaties inschatten, voel dingen goed aan en ben emotioneel gevoeliger.

Ik krijg erg veel prikkels binnen en moet die allemaal verwerken. Als ik ergens ben, vang ik allerlei gesprekken rondom mij op en kan ze later opnieuw in mijn hoofd afspelen. Nu, terwijl wij aan het praten zijn, hoor ik bijvoorbeeld ook een gesprek hiernaast over de Badboot. Ik kan echt volledig uitgeput zijn na een drukke dag omdat ik alles ongefilterd binnenkrijg. Het helpt me wel om te weten dat er nog anderen zijn die hieraan lijden. Ik zie het niet echt als een handicap. Ik heb ook last van dyscalculie en dyslexie en daar heb ik veel meer last van. Hoogsensitiviteit is niet gemakkelijk, maar ik bekijk het soms als een extraatje. Je kunt het ook positief gebruiken.’

Liefde voor papier

‘Ik heb een passie voor papier. Overal waar ik kom neem ik kaartjes en flyers mee die ik mooi vind. Ik wil graag grafische vormgeving gaan studeren en ben erg gepassioneerd door mooi vormgegeven kaartjes. Een ganse dag rondlopen en rondsnuffelen in een boekenwinkel vind ik zalig. Het eerste wat ik doe als ik een boek krijg is eraan ruiken. Brieven schrijven en krijgen vind ik daarom ook heel leuk. Als ik op reis ben, schrijf ik graag brieven naar mijn vriendinnen. Ik bewaar de brieven die naar mij worden gestuurd in een herinneringendoos, die ik regelmatig opnieuw open.

Brieven en kaartjes zijn zo persoonlijk en tastbaar. Ik ben opgegroeid in een digitaal tijdperk, maar hecht meer waarde aan een briefje dan aan een sms. Een kaartje sturen kost misschien meer moeite dan een digitaal berichtje, maar anderzijds kost het ook niet te veel moeite. Dus waarom zou je er niet vaker eentje sturen?

Op mijn kaartjes staan boodschappen, dus je kunt ze ook gewoon tekenen met ‘liefs’ en aan iemand geven waarvan je vindt dat die een kaartje verdient.’

Schoolmoe

‘Ik studeer aan de Kunsthumaniora! in Antwerpen. Vorig jaar was ik schoolmoe en aarde ik niet goed in mijn klas. Soms voel ik geen connectie met mensen van mijn eigen leeftijd. Ik had het bijna opgegeven vorig jaar, maar nu zie ik het weer helemaal zitten en voel ik me gesteund. Ik heb school weer leren appreciëren. Op een klassieke middelbare school zijn er heel veel regeltjes, dat is bij ons niet zo. Je kunt gewoon jezelf zijn, waardoor er niets is om tegen te rebelleren. De poort staat altijd open en het is je eigen verantwoordelijkheid om aanwezig te zijn en je best te doen. Op mijn vorige school kreeg ik bijna ademnood van de strikte regels. Ik denk dat ik nu beter word voorbereid op hogere studies: we zijn het gewoon dat we onze eigen verantwoordelijkheid moeten nemen. Dat werkt misschien niet voor iedereen, maar voor mij werkt dit heel goed. Het is ook hier, op deze school, dat ik mijn passie en talent voor grafische vormgeving heb ontdekt.

Voor een opdracht op school ben ik begonnen met het ontwerpen van deze kaartjes. Ik wist eerst absoluut niet waar te beginnen en in mijn privéleven ging het niet goed. Mijn relatie was aan het stuklopen, ik voelde me depressief en kreeg medicatie en alles voelde heel heftig. Ik zat in de put. Ik wilde die negativiteit achter me laten en wilde het omzetten naar iets positief, zodat het niet allemaal voor niks was geweest. Ik heb toen postkaarten ontworpen, die goed werden ontvangen door de jury. Ik ging met mijn idee naar onze directeur en ook hij steunde mijn idee om de postkaarten op de markt te brengen.’

Ondernemerschap

‘In het begin waren mijn ouders bezorgd. Ze zijn zelf geen zelfstandigen en vonden het een risico dat ik mijn eigen zaak zou opstarten. Ze hebben me zien opgroeien en weten ook dat ik mezelf soms kan voorbij hollen en erg diep kan gaan door mijn hoogsensitiviteit en fybromyalgie. Maar ik heb hen uitgelegd dat je altijd zal moeten investeren en risico’s nemen om iets te ondernemen.

Ik denk dat mijn jonge leeftijd net een voordeel kan zijn. Maar mijn familie steunt me ook heel hard en dat is zeker een grote reden waarom het nu goed met me gaat.

Ik zou graag in scholen gaan vertellen over mijn ervaringen met hoogsensitiviteit en depressie. Ik denk dat andere tieners er veel aan kunnen hebben om verhalen van leeftijdsgenoten te horen. Er zijn veel mensen die er niet meer naar buiten durven komen en hun problemen opkroppen. Ik hoop dat ik deel kan uitmaken van een meer open communicatie. Vaak krijgen ze te horen dat het gewoon de puberteit is en dat het wel zal beteren, maar dat geldt niet voor iedereen. Het is niet nodig om jarenlang te worstelen met dit soort problemen. Erover praten is super belangrijk.’