De film ‘Good Luck to You, Leo Grande’ is zalvend voor het zelfbeeld: ‘We zitten collectief te veel in met rolletjes, rimpels en andere onzekerheden’

Sinds deze week speelt Good Luck to You, Leo Grande in de Belgische cinemazalen. De tragikomedie gaat over seks, zelfliefde en een complexe relatie met je lichaam. Onderwerpen die veel teweegbrachten bij journalist Lara Laporte.

Ik was tien jaar toen ik verliefd werd op Emma Thompson. Ik zag haar voor het eerst aan het werk toen mijn mama mijn zussen en mezelf in 2003 meenam naar Love Actually. De scène waarin Thompson een CD van Joni Mitchell opzet en instort door het bedrog van haar man liet de grootste indruk op me na. Sindsdien verslind ik alles wat de actrice doet, zegt, ademt. Als geen ander belichaamt ze de personages die ze speelt en niets is minder waar in deze film. Misschien zelfs meer dan ooit.

Toen ik eerder dit jaar de poster van haar nieuwste film zag, keek ik initieel op. Op basis daarvan zou je denken dat het een oppervlakkige, licht verteerbare sekskomedie is. Begrijp me niet verkeerd, dat is leuk van tijd tot tijd, maar niet heel… Emma Thompson? Een snelle Google-sessie leerde me bij dat Good Luck to you, Leo Grande in feite over lichaamsbeeld, zelfliefde en ja, ook seks, gaat. En dat de film geschreven en geregisseerd werd door vrouwen. Niet dat ik nóg meer overtuiging nodig had, maar toch, niet onbelangrijk.

Wat volgde was anderhalf uur herkenning, confrontatie en intimiteit. Good Luck to You, Leo Grande speelt zich vrijwel voortdurend af in een hotelkamer en draait voornamelijk rond de dialoog tussen de twee hoofdpersonages. Het is een brutaal eerlijke en aandoenlijk tedere dialoog. Thompson speelt de 62-jarige Nancy, een rigide lerares godsdienst die net op pensioen is en niet lang geleden haar man verloor. Grote momenten in ieders leven, en dat doet Nancy beseffen dat ze een ander groot momentum al te lang heeft moeten missen: een orgasme. Ze besluit het op te zoeken in de armen van de jonge sekswerker Leo, en maakt een to-dolijstje op met seksstandjes om samen uit te proberen.

Thompson geeft zichzelf als Nancy zo bloot – letterlijk – dat je niet anders kan dan haar alle Oscars in de wereld toe te wensen. Tegenover haar: de vrijwel onbekende, Ierse acteur Daryl McCormack. Zijn personage, Leo, biedt de troostende schouder als reactie op de harde (on)waarheden die Nancy spuit over haar lichaam. De manier waarop Leo Nancy begripvol omarmt, deed me hunkeren naar meer. Ik zou er bijna een therapievorm of een TED Talk van willen maken. ‘In bed met Leo Grande’: dat is nu eens een workshop waar ik veel geld voor zou neertellen. En dan heb ik het enkel en alleen over zijn zalvende woorden, voor de duidelijkheid.

Want ja, Leo is een sekswerker en Nancy is op zoek naar het orgasme, wat door middel van enkele smaakvolle scènes zeker ook aan bod komt. Maar dat is niet dé grote openbaring van deze film. Herkenbaarheid wel. De ultieme climax van Good Luck to You, Leo Grande is dan ook de aangrijpende finale, waarin Thompson poedelnaakt voor de spiegel staat. De tranen rolden over mijn wangen.

Een reality check van formaat, net zoals deze: naar schatting heeft maar liefst 85% van de wereldbevolking last van een laag zelfbeeld. Zo’n tien procent van de Belgen krijgt vanaf het vijftiende levensjaar met een eetstoornis te kampen, en jonge meisjes beginnen schoonheidsfilters te gebruiken wanneer ze amper 13 jaar zijn. Ik zou er nog meer cijfers bij kunnen halen, maar deze maken me al triestig genoeg.

Ikzelf groeide op tijdens de piek van heroin chic – vergeet het trouwens dat dat ooit ‘terug’ zou komen, alsjeblieft. Ik herinner me dat ik als klein meisje op onverantwoorde pro-ana forums scrollde naar tips, foto’s opsloeg van graatmagere beroemdheden en altijd maar dunner wou zijn. Ik hing aan de hongerige lippen van Nicole Richie, Lindsay Lohan, Kate Moss. ‘Nothing tastes as good as skinny feels’ plakte op een post-it op mijn spiegel. Die toxische gedachten leverden me een jong leven vol crashdiëten, jojo-effect en zelfhaat op. Ik was ervan overtuigd dat er minder van mij moest zijn, om meer naar waarde geschat te worden door de maatschappij.

Nu ik ouder ben, besef ik dat ‘hoeveel’ er van mij is er niet toe doet. Mijn zijn, in welke vorm dan ook, is bestaansreden en geluk genoeg. Maar zelfs nu ik bijna 30 word, is en blijft het vaak een gevecht in mijn hoofd. De wortels van dat toxisch denken zitten zo diep dat ze me nog regelmatig terugtrekken, onder andere wanneer ik – zoals Nancy – net op mijn meest onbezorgde zou moeten zijn. Films als deze werken als een vorm van therapie en zorgen ervoor dat ik hun grip meer en meer voel verzwakken.

Good Luck to You, Leo Grande zindert maanden later nog steeds na. Leo’s uitdaging – en de reden waarom hij de gelukswens in de titel nodig heeft – lukt: hij brengt meer teweeg bij Nancy dan een orgasme alleen. Hij houdt haar een spiegel voor, en dat geldt ook voor het publiek. Nancy neemt zichzelf, haar lichaam en haar seksualiteit onder de loep, en ik volgde. Ze huilde, en ik deed mee. Ze was zachter voor zichzelf, en ik nam me voor om hetzelfde te doen. We zijn allemaal een beetje Nancy, denk ik. We zitten collectief te veel in met rolletjes, rimpels en andere ingebakken – veelal onnozele – onzekerheden.

Of in de wijze woorden van Thompson zelf tijdens de promotour voor de film: ‘We kijken te vaak in de spiegel en denken ‘dit is verkeerd, dat is verkeerd, wat kan ik eraan doen?’ En vervolgens verspillen we al onze passie, energie, geld en uiteindelijk ons levensdoel aan ons zorgen maken om ons lichaam.’

Ik weet bij deze waar ik mijn passie, energie en geld veel liever aan geef: mijn lokale cinemazaal, om Good Luck to You, Leo Grande een tweede keer te gaan bekijken.