Het pand dateert van circa 1670, het café is minstens tweehonderd jaar oud. Bier wordt in Le Collège in Namen ernstig genomen. Voor de patron is het een erezaak om het beste bier van de stad te schenken, en misschien wel van heel Wallonië, en van Vlaanderen.
Le Collège, rue du Collège 15, 5000 Namen. 081 23 09 95.
Bestel: een Rochefort 8
Elf uur ’s ochtends in Le Collège, een café op een boogscheut van de Samber in het oude centrum van Namen. Een man van middelbare leeftijd (morsig rood hemd, zwartlederen jekker) zit gebogen over een Duvel. Hij speelt met een stapeltje beduimelde kopies van foto’s van tarwevelden met geheimzinnige cirkelpatronen. Hij noemt zichzelf Jig.
“Ach,” zucht Jig, “uiteindelijk ben ik gewoon een dronkaard en daarom zie ik mijn volledige naam liever niet in de krant.” Wat betreft die cirkels: “Men zegt soms dat ze zijn aangebracht door buitenaardse wezens. Ik ben daar niet zo zeker van. Misschien komen die zogenaamde wezens van onze eigen planeet, en zijn ze gestuurd vanuit de toekomst.” Jig is werkloos. “Behalve tussen Kerstmis en Nieuwjaar. Dan schilder ik wintertaferelen op de vitrines van handelszaken in de buurt. Heeft u misschien een printer op zak? Dan kan ik u wat voorbeelden tonen. Ik heb mijn hele leven getekend, geschilderd, gereisd. En nu breng ik mijn dagen door als een drenkeling op café.”
Michel Polnareff op de radio: Love me, please love me. Gevolgd door Could it be magic, in de versie van die antieke boys band, Take That.
Iets over twaalven. Een bejaarde man schuifelt naar binnen, lichtjes gebogen over zijn wandelstok. “Dàt,” zegt Jig, “is Paul Malherbe, de pastoor. Die man heeft heel zijn leven gegeven aan zijn medemensen. Incroyable.” “Een groot man”, bevestigt David Sols, een habitué van Le Collège. “We hebben hem twee, drie maanden niet gezien. Hij is zwaar ziek geweest.” Sols vertelt dat hij aan de overkant van de school naar de middelbare school ging. “We kwamen hier vaak een biertje drinken. Dat is vijfentwintig jaar geleden, maar ik kom nog altijd, gemiddeld twee, drie keer per week. Het bier hier is beter dan elders.”
Zijn tafelgenoot en collega, Eric Aliome, een Fransman, heeft in Le Collège bier leren drinken. “In C’est arrivé près de chez vous zit een scène die hier is gefilmd: Benoît Poelvoorde praat met zijn grootvader over de onderbroek van Brigitte Bardot.” Sols en Aliome werken voor de gemeente. Ze aarzelen om zich te laten fotograferen. “Enkele jaren geleden stond op de voorpagina van L’Avenir een artikel over de stijging van de bierprijzen. Op de foto herkende je heel duidelijk een van onze collega’s. Hij heeft daar toen voor onder zijn voeten gekregen.”
De mis in het Waals
We schuiven een tafel verder. Westmalles voor de pastoor en zijn gevolg. “Ik ben 77,” zegt Malherbe, “negenendertig jaar pastoor geweest. Maar sinds enkele maanden ben ik met pensioen. Er is nog altijd geen opvolger aangeduid.” De pastoor, zo blijkt, is een Waalse vedette. Dat zit zo: “Ik draag één keer per jaar de mis voor in het Waals. Ik ben de enige die dat doet. Toen ik klein was, werden de missen nog in het Latijn voorgedragen. Op school mocht je geen Waals spreken, daar werd op neergekeken. Dat was onbeschoft.” De Waalse mis wordt gewoonlijk door de televisie uitgezonden. RTBF, RTL, de regionale omroep, een paar keer zelfs TV5, de internationale zender van de francofonie.
“Eens, lang geleden, kwam ik in Canada terecht in een indianenreservaat. De burgemeester, een indiaan, maar wel zonder pluimen, bleek mij te kennen. U komt van een klein stadje in België, zei hij, en u spreekt een taal waarvan ik niets begrijp. Hij had me op televisie gezien. Geloof het of niet, maar jaren later heb ik die man op mijn beurt gezien op het kleine scherm, in een reportage over de Minganarchipel in de Golf van Saint-Laurent.”
“Ik kom hier elke dinsdag, en niet om reclame te maken voor de kerk”, zegt Malherbe over Le Collège. “Ik drink nu en dan gewoon graag een biertje, en dit café heeft het beste bier van Namen. De stamgasten hier gaan lang niet allemaal naar de mis. Dat betekent niet dat het geen vrienden zijn.”
Jesse Brouns
