‘Vakantie moet niet als een schoolreis voelen. Maar hij wil altijd maar meer en verder, ook als ik allang niet meer kan’

Nathalie Cardon vindt niks te banaal voor een goed verhaal

Iedere Belg heeft zijn vakantie geboekt, de hotels en huurhuisjes die niet door oplichters worden uitgebaat zitten allang vol, maar bij ons thuis lag de vraag nog op tafel. Waarheen? En waarom dan wel? “Een collega zegt dat de kust van Portugal nog te doen is, qua warmte”, begon ik. Het gezicht tegenover me kreeg iets gepijnigds, alsof er een slak overheen kroop. “Sorry, maar ik heb geen zin in een strandvakantie. Er moet toch echt wel iets te zien zijn voor mij.”

Ik voelde plots dat mijn lichaam uit bouten bestond, die nu heel hard werden vastgeschroefd. Wat werd me hier in godsnaam aangewreven? Ik, eeuwige zonnemijder, zou zogenaamd alleen maar op een handdoek willen liggen, letterlijk met mijn kop in het zand? Had ik ooit een punaise geprikt op een land dat verstoken was van kunst of lokale cultuur? Hadden we ons in die tien jaar relatie ook maar één keer in een resort verschanst met een plastic bandje om de pols en tequila à volonté? Kende deze man me eigenlijk wel?

Ik besloot rustig te blijven. Wat kan je anders. De hele reis moest nog beginnen. De scheidingsstatistieken schijnen pas te pieken bij thuiskomst. Bovendien bevonden we ons elke zomer op ditzelfde punt: het Verschil in Vakantiegoesting. Gedragen we ons doorheen het werkjaar als twee Teletubbies, knuffelig en immer eensgezind, zodra zich een langere trip aandient dan een weekendje weg stoten we op onverenigbare verwachtingen. De man van mijn leven wordt dan de belichaming van het begrip fear of missing out: onder het motto ‘we zijn hier maar één keer’ moet elke kerk bezocht, elke gedenksteen gelezen, elke vaut le détour van de Michelingids afgevinkt. Ik laat een museumbezoek graag volgen door ‘chillen op de kamer’, sla de verdieping middeleeuwse kunst al eens over om mijn krachten te sparen en vind voorzichtig verdwalen in verwisselbare steegjes het toppunt van reisgenot – helemaal feestelijk wordt het als iemand me ook nog eens de weg vraagt, ik, de vrouw die even daarvoor nog aan de houten Pinokkio-sleutelhangers stond te voelen! Terwijl mijn wederhelft een terras beschouwt als een snelle pitstop op weg naar een volgende must-see, luister ik liever wat langer naar de peuter aan het tafeltje naast ons, die Ernesto blijkt te heten en zijn moeder in rasperig Spaans iets belangwekkends vertelt.

“Natuurlijk wil ik ook dingen zien”, zei ik. “Maar vakantie moet niet als een schoolreis voelen. Jij wilt altijd maar meer, en verder, ook als ik al lang niet meer kan. Weet je nog in Montpellier? Die wandeling in de hitte waarbij ik me achter je aan sleepte? Ik heb toen nog een foto van je rug op Instagram gezet.” Hij wist het niet meer. Hij was dan ook niet degene die bijna gestorven was. Met zijn waterfles en zijn benen waar staaldraad door loopt. “We hoeven niet alles samen te doen”, besloot hij. “Maar soms is het toch fijn om mooie dingen te kunnen delen.”

Geef ons een app, dacht ik. Een ontmoetingstool à la Tinder, voor al die zoekende zielen die meer uit hun reis willen halen dan hun partner. Een paar uur lang kunnen ze met een gelijkgestemde onbekende dat kasteel nog beklimmen bij valavond, of ontdekken wat er achter die verre heuvel ligt, zonder dat er iemand roept: ‘Zou je je niet eens laten testen op ADHD?’ Hun wederhelften geven zich ondertussen over aan rust zonder schuldgevoel. Voor hen is er ook een app om met elkaar in contact te komen, al blijft het meestal bij een samenzweerderige blik vanachter een boek. Ze installeren ’m puur voor de naam: Minder.