‘Prins Harry’s ellende begon lang voor hij Meghan ontmoette’

Openhartig en hartverscheurend of verwaand en kleinzielig: het boek Reserve van de Britse prins Harry is nu al even controversieel als het populair is. Redacteur en anglofiel Nathalie Le Blanc deelt haar bedenkingen en bekent – voorzichtig – kleur.

Bijna iedereen zou onderuitgegaan zijn in prinses Diana’s schoenen, concludeerde ik na mijn interview met haar biograaf Andrew Morton in 1997. Misschien was ze niet de stabielste, maar ze werd op haar negentiende in de dubbele slangenkuil van de Britse monarchie en de rioolpers gegooid, en dat zou zelfs de meest onwankelbare mens een paar mentale dreunen geven. Paleizen, couturejurken en wereldwijde adoratie bleken een laag vernis op een eenzaam leven in een gouden kooi, onder de meedogenloze microscoop van paparazzi. Haar boek deed de monarchie op haar grondvesten daveren en leverde de rioolpers eindeloze verhalen en veel geld op. Vandaag doet haar jongste zoon, prins Harry, hetzelfde.

Harry heeft zijn pijn, onzekerheden en grieven uitgebraakt in Reserve en het boek vliegt de deur uit. Maar zijn populariteit is gekelderd en ook onze royalty- en Groot-Britanniëkenners vertellen overal op hun vaste denigrerende toon hoe deze verwende, steenrijke zeurkous onder invloed van zijn Amerikaanse diva van het padje af raakte. De ellende begon nochtans lang voor hij Meghan ontmoette. Ja, het boek is soms drammerig en de beledigingen richting ‘Willy’ zijn kleinzielig, maar Harry is ook grappig en wat hij vertelt is soms hartverscheurend. Je moeder verliezen als je twaalf bent is keihard, die ervaring door moeten in een ijskoude familie waar controle en competitie de regel zijn, is van een verpletterende eenzaamheid. Het troostende beeld van de twee broers die elkaar bijstaan in hun verlies is een illusie.

Als anglofiel kijk ik al decennia met verbijstering naar de boosaardigheid van de Britse rioolpers en ook nu treft het me weer. Stel je het laaghartigste voor dat je je kunt indenken, en zij doen het. Zoals gedetailleerd schrijven over de geheime missie van Harry in Afghanistan, waardoor zijn leven en dat van zijn kameraden in gevaar gebracht werd en hij na amper een paar dagen al terug naar huis moest? Geen probleem. Meghan bijna van de weg rijden op gladde Canadese wegen voor een onbenullige foto? Waarom niet. De Britse royals ondergaan hun schofterige tactieken al decennia en ook nu, na het verschijnen van Reserve, bewijzen de tabloids dat alles waar prins Harry hen van beschuldigt klopt. Ze schrijven dat hij opschept over de talibanstrijders die hij gedood heeft, terwijl hij eigenlijk genuanceerd probeert te vertellen hoe moeilijk het is soldaat te zijn en te leren andere mensen niet meer als mensen te zien omdat je hen moet doden. Journalisten – en publiek – lachen om het verhaal over hoe hij zijn maagdelijkheid verliest in een veld achter een pub, terwijl het schokkende is dat zijn vader en stiefmoeder de andere kant op kijken in plaats van de tabloids terug te fluiten als ze over de seksuele ervaringen van hun zeventienjarige (stief)zoon schrijven.

Uiteraard toont dit boek maar één kant van het verhaal en zal prins Harry’s familie ook onfraaie verhalen over hem hebben. Blauw bloed of niet, families zijn nu eenmaal ingewikkeld. In ons eigen koningshuis zagen we complexe huwelijken, verwaarloosde prinsenkinderen, een onechte dochter en een moeilijke jongste prins. Het verschil tussen de Windsors en de Von Saksen-Coburgs is dat België geen echte rioolpers heeft. Onze royals kunnen miserabel zijn in relatieve rust, zonder dat iemand hun afval doorzoekt, zendertjes onder de auto van geliefden plant of aan ruilhandel doet met hun geheimen. Dat een prins beslist om terug te slaan en na honderdduizenden krantenpagina’s gelogen en gestolen onthullingen zelf zijn zeg doet, begrijp ik. Ook al ben ik een voorzichtige republikein, Reserve maakte van mij #TeamHarry.