wijn

Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. Château Simple, wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week: roséwijn.

In het restaurant is roséwijn vaak, samen met Muscadet, de paria van de wijnkaart: hij bengelt aan de onderste grens van de prijs en heeft de reputatie van ‘goedkoop’. (Al zal hij in het restaurant makkelijk 500 à 600 fr. kosten, terwijl hij in de supermarkt verkocht wordt voor een flinke 100 fr. per fles. In verhouding kom je voor dure wijnen op restaurant minder bedrogen uit).

Velen denken nog dat rosé gemaakt wordt door bij rode afvalwijn wat witte te mengen. Dat mag alleen voor champagne waar zowat alles toegelaten is. Maar op basis van die courante redenering beschouwen velen rosé als een soort compromis tussen wit en rood: een allemansvriend die bij alle schotels zou passen, van wild tot fijne vis. Rosé is op die manier dé uitkomst voor diegenen die zeker willen spelen en geen weg weten met de uitgebreide kaart waaruit wijn moet gekozen worden.

Wellicht is rosé in de meeste gevallen niet zo’n schadelijke keuze. De eventuele schade zal ook niet van het type wijn komen, maar van het gemis aan kwaliteit. Dat neemt niet weg dat er een aantal bereidingen en gerechten bestaan die bijzonder goed bij roséwijn passen, en meer bepaald die uit de elegante mediterrane keuken. De getemperde kruidigheid ervan (zoals die o.m. uitgaat van basilicum, koriander, olijven en lichte curry) vragen om relatief ruim te drinken begeleidende dranken zoals Duitse Riesling of… rosé. (Doorsmakende Thaise of Indische gerechten daarentegen vragen om nog meer blussende verdunning: daar komt dan bier bij, of water.)

Voor de fijne kruidigheid van de mediterrane keuken is de levendige zure frisheid van de meeste, fruitige, witte wijnen niet echt passend; terwijl rode wijn, zelfs lichte, met zijn tanninebasis de gerechten overspoelt. Zachtaardige, niet te zure en niet te bittere rosé is daarom aan de mediterrane tafel meestal een goede keuze. Roséwijn met een fruitaccent (kersen, frambozen, aardbeien…) is dan weer beter geschikt als terrasdrank of als aperitief.

De kostprijs om rosé te maken is minstens even hoog als voor elke andere wijn. Er zijn twee methoden. Na een korte (gistende) contacttijd met de schillenkoek om wat kleur te laten overkomen, wordt een gedeelte van het nu roosgekleurde sap van de cuve afgelaten ( rosé de saignée) en men laat het dan verder uitgisten. De rest van de cuve gist eveneens verder en wordt een steviger gekleurde, rode wijn. Ofwel wordt alles naar de pers gevoerd ( rosé de pressurage directe) en dan komt er wat meer structuur in de wijn en is er ook een grotere hoeveelheid.

De opvatting dat rosé als een soort afvalwijn wel goedkoop moét zijn, is dus niet gerechtvaardigd, en is voor de rosémarkt een ernstige imagohandicap.

Côtes du Ventoux 1999, Rosé sec.

Fijne druivigheid met persistentie na opschudden. Wijnachtige smaak voor de fijne zomertafel, hier kan al gegrilde vis bij. (Delhaize: 119 fr.)

Côtes du Lubéron 1999, Rosé sec.

Elegante neus met fruit van druiven en een gevulde fruitsmaak maar zonder de vervelende banaan en aardbei. Terrasrosé die al wel wat charcuterie verdraagt. (GB: 105 fr.)

Vin de Pays de Vaucluse 1999, Rosé sec.

Fijn fruit van het type framboos en een elegante lichte smaak. Aperitiefrosé voor bij rijpe stukjes meloen zonder ham. (Delhaize: 101 fr.)

Côtes du Ventoux 1999, ‘Les Regains’, Rosé sec.

Fruit dat wat gewichtig wordt bij opschudden en een ernstige zelfs gevulde smaak. Tafelrosé voor bij fijne salades zoals een niçoise. (Colruyt: 116 fr.)

Alle vier de roséwijnen hebben de bleke licht kleur met een oranje nuance van de koele gisting. We mogen ons dus aan moderne wijn verwachten. Ze beantwoorden ook alle vier aan de verwachtigen: zuiver, simpel, elegant en fris. Het feit dat ze (spot)goedkoop zijn, doet geen afbreuk aan de kwaliteit.

Herwig Van Hove