Misschien moet ik de idyllische sfeer van dit zomereinde en de bucolische sfeer van deze groene Weekend Knack niet verstoren. Maar een paar zinnen die ik vanmorgen in de krant las, blijven door mijn kop spoken. De moeder van een klein meisje, dat bij haar geboorte bedacht werd met de met dromen beladen namen Chanel Naomi, zei niets te voelen bij de zinloze dood van haar dochter in de handen van een kindermoordenaar. “Het zij zo…”, zei de moeder gelaten. Ja, ze had het kind naar binnen kunnen halen nadat het was uitgebroken omdat het gestraft was. En ja, Naomi zal wel honger gehad hebben, want eten had ze thuis niet gekregen die avond. Het was een lastig kind, volgens de moeder. Ze vroeg de journalist die haar kwam opzoeken bij het afscheid om een kopie van zijn artikel, voor het plakboek van haar zonen. Voor later.
Zo staat het er. Zwart op wit. Verbijsterend. Een straatkatje dat door de boze wolf gepakt werd. Pech gehad?
Wat je thuis niet krijgt als kind, zoek je elders. Er zijn veel kinderen als Chanel Naomi, altijd al geweest. Kinderen die in bescheiden, nette huizen wonen, in keurige doorsneewijken. Lastige kinderen die al van jongs af het gevoel hebben dat ze niet horen waar ze zijn. Die van jongs af altijd willen uitbreken. Sommigen van hen hebben geluk en komen al vroeg grote mensen tegen die hen samen met een boterham en de thuis gemiste nestwarmte ook levensinzicht en kennis meegeven. Anderen zijn zo emotioneel behoeftig dat ze de grens tussen tederheid en misbruik niet kunnen onderscheiden. Het zijn net schurftige hondjes die er deugd aan beleven gekrabd te worden. Elke aanraking is beter dan niet aangeraakt te worden. Soms bloeden ze dan dood, zoals Chanel Naomi.
De meeste aandacht gaat in deze dagen opnieuw naar de dader. Opnieuw worden terecht vragen gesteld rond vervroegde vrijlating. Wordt er fel aangedrongen op het permanent blijven volgen en therapeutisch begeleiden van seksuele delinquenten. Vraagt men zich af of toch niet de buurt moet worden gewaarschuwd als zo iemand zich er vestigt na het uitzitten van zijn straf. Misschien zou dat allemaal wel moeten, ja.
Maar men zou ook eens wat langer kunnen blijven stilstaan bij de vraag waarom sommige kinderen zich gretig overgeven aan mensen die niets goeds met ze voorhebben. Gelukkig komt het meestal niet tot gruwelijke daden. Maar de macht die een perfide volwassene kan krijgen over een emotioneel behoeftig kind, is in staat om hem of haar voor het leven tot een soort bedelaar om aandacht en liefde te degraderen.
Van een kind zoals het vermoorde Roemeense jongetje Puia, dat ’s nachts letterlijk bedelend en zich prostituerend door de straten van Antwerpen zwierf, zegt iedereen dat “het er wel van moest komen”. Zo’n kind leeft permanent met het gevaar. Bij ogenschijnlijk goed verzorgde maar lastige kinderen als Chanel Naomi, heeft men de risico’s minder in de gaten. Ze slagen er vaak ook in om hun hunker naar tederheid te verstoppen achter een scherm van stoer doen en vrijgevochten zijn, al vanaf heel jonge leeftijd.
Dat soort problemen aan de slachtofferkant los je niet op met dadertherapie, langere gevangenisstraffen en verscherpte politiebewaking.
Misschien is het geen toeval dat dit gebeurde aan de rand van het schijnbaar welvarende poldermodel. Mensen zoals de ouders van Chanel Naomi lijken daar niet meer te leven, als je Nederlandse opiniebladen de dag van vandaag leest. Daarin gaat het alleen nog over geld, aandelen en investeringen. Over rijk zijn en rijker worden. Waar in Nederland vroeger elke emotie tot op de draad werd uitgerafeld, elk menselijk mankement wetenschappelijk werd beschreven en deskundig begeleid, krijg je nu het gevoel dat men zo buiten adem bouwt aan de gouden tempel, dat dit naar soort randverschijnselen alleen nog storend werkt.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
