Santorini is meer dan blauw

Wit en blauw, die combinatie mag dan het handelsmerk zijn van het Griekse droomeiland, niet iedereen volgt de traditie. Een lokale architecte creëerde voor zichzelf dit spectaculaire kleurenparadijs.

Oresti blaft en steekt nieuwsgierig zijn kop over het hek. Ook Arturo begroet de nieuwkomers met luid gekef. De meltemiwind geselt de droge vegetatie en blaast bruine stofwolken op. We zijn op Santo-rini, het zuidelijkste eiland van de Cycladen in de Egeïsche Zee. Op een steile helling onder het klooster op de Profitis Elias, het hoogste punt op het eiland, hebben architecte en interieurontwerpster Frantseska Tsebeli en haar man Christo hun droomhuis gebouwd.

Frantseska is half Griekse en half Italiaanse. Haar vader komt uit Mani, in het zuiden van Peloponnesos, haar moeder uit Sicilië. Na haar studie architectuur en design in Rome is ze aan de slag gegaan in het architectenbureau van haar vader. Intussen heeft ze dat bureau overgenomen en behoort ze tot de meest gevraagde architecten op dit vakantie-eiland.

Onder haar klanten bevinden zich veel buitenlanders en Grieken uit Athene. “De eilandbewoners zelf hebben een traditionelere smaak en vinden mijn ontwerpen te modern”, vertelt Frantseska.

Het 90 km2 grote eiland telt ongeveer 13.000 inwoners en heeft de vorm van een sikkel. In het noordelijke deel aan de binnenzijde hiervan bevinden zich de beroemde steile kusten. Hier liggen dagelijks cruiseschepen, uitkijkend op de plaatsen Thira en Oia boven op de rotsen. De typische, ronde witte daken en lage vulkaanstenen muren van de huizen zijn uitgegroeid tot het handelsmerk van dit deel van Griekenland.

“We wilden per se in het minder toeristische gedeelte van het eiland wonen”, aldus Frantseska. In 2004 stuitte ze in het zuiden van het eiland op een schitterend gelegen stuk grond op de Profitis Elias. Met haar man besloot ze meteen om ook de omringende terreinen te kopen, zodat niemand hun unieke uitzicht zou kunnen versperren.

Combinatie van stijlen

“Bij helder weer kunnen we vanaf het terras zelfs Kreta nog zien liggen”, vertelt Christo. Hij heeft lange tijd in Parijs gewoond en is behalve diskjockey ook eigenaar van een van de vele discotheken op het eiland.

Een breed pad links van de straat voert recht omhoog naar het hellende terrein. Via een boogvormige toegangspoort kom je vervolgens op een stenen terras uit dat langs het hele huis loopt en aan de westelijke zijde in een cactustuin overgaat.

Aan het uitzicht van deze plek kunnen de vakantieplaatsen Thira en Oia niet tippen. Vanuit hun zithoekje onder een kroonluchter op het terras, met beschermende glaspanelen op het westen en het zuiden, kan het echtpaar elke avond de altijd fascinerende zonsondergang op zee bewonderen.

De bouw van het huis nam nauwelijks een jaar in beslag, naar Griekse begrippen een recordtijd. De architecte hield er dan ook flink de wind onder. Niet voor niets slaagt ze er met haar bureau in om jaarlijks zeven tot tien projecten te realiseren.

Aan de buitenkant van de woning valt meteen de ongewone combinatie van stijlen op. Frantseska heeft de typische ronde witte daken van Santorini afgewisseld met een kegelvormige toren, zoals in de geboortestreek van haar vader, het zuiden van Peloponnesos. Op de eerste verdieping van de leistenen toren heeft Frantseska haar architectenbureau ondergebracht.

De vensters en deuren zijn in haar lievelingskleuren groen en paars geschilderd. Net als het leisteen vormen deze bonte kleuren een scherp contrast met de volledig witte gevels.

Achter de voordeur gaat een woonkamer schuil van twee verdiepingen hoog. Frantseska’s voorliefde voor speelse vormen en kleuren keert overal terug. Als verwijzing naar de bijna driehonderd jaar lange periode waarin het eiland deel uitmaakte van het Ottomaanse Rijk heeft ze alle deurbogen in Arabische stijl uit laten voeren.

Het echtpaar heeft het originele interieur samen ontworpen. Impulsief en doortastend als ze is, volgde Frantseska ook hierbij haar instinct en fantasie, terwijl hij op de details lette en ervoor zorgde dat er voldoende plaats overbleef zijn lp-collectie uit de jaren zeventig, waar hij graag mee koketteert.

Hekel aan wit

Elk vertrek kreeg een eigen kleur, zodat je het betoverende gevoel krijgt in een sprookje van duizend-en-één-nacht te zijn beland. “Eerst zou alleen de badkamer groen en paars worden geverfd, maar al snel besloten Christo en ik om ook de rest van het huis een kleurtje te geven. Ik heb nu eenmaal een hekel aan wit”, bekent de architecte.

De bonte verzameling souvenirs die het echtpaar van zijn vele reizen naar India, Egypte en Marokko heeft meegebracht, zijn gecombineerd met meubelen van Frantseska’s grootmoeder. Portretten van Griekse koningen in weelderige gouden lijsten sieren de knalrood geverfde trap naar haar bureau. Een bank vol bontgekleurde kussens als in een harem versterkt de oosterse sfeer.

De oranjegele keuken vormt het eigenlijke middelpunt van het huis. Hier zit Frantseska het liefst, koken is haar grote passie. De bolronde afzuigkap boven het kookeiland heeft ze vormgegeven als een sculptuur. In alle keukenkastjes zitten patrijspoortjes, openingen met fijnmazig kippengaas erachter. “Dat is voor de ventilatie, een must in het vochtige klimaat op Santorini”, legt de architecte uit.

Vanuit de keuken gaat Frantseska ons voor naar de echtelijke slaapkamer, waarbij we eerst door een gang met links en rechts inloopkasten komen. In dit huis moet je op alles voorbereid zijn, want bijna elk vertrek heeft wel een nieuwe verrassing in petto. Plotseling wordt alles blauw. Voor het hemelbed met muskietennet hangt een zelfgemaakte houten mobiel met kleurige vlinders. Je waant je in een droom.

Het piepen van de schommelbank op het winderige terras brengt ons weer terug in de realiteit. De rasdalmatiër Oresti staat roerloos als een standbeeld op de rode trap in de woonkamer en is zichtbaar opgelucht dat het bezoek eindelijk weer vertrekt. Hij heeft ons tijdens de hele rondleiding op de voet gevolgd. Arturo ligt bij ons vertrek heerlijk te slapen in zijn groene hok in de cactustuin.

Tekst Oliver Ike I Foto’s Grazia Branco