Nieuwe wind

Als dit niet het seizoen van de opwaaiende zomerjurken is, dan toch van het zweverige blonde haar. De nieuwe wind die door de zomermode waait, maakt de afstand tussen meisjes en dames, tussen frisse avant-garde en traditionele huizen almaar groter.

Wind. Op het defilé bij Dirk Van Saene waar meisjes in witte jurken met wapperende haren voorbijwandelen. Op de soundtrack van het videofilmpje van Walter Van Beirendonck waar een bende jongeren elkaar vinden in het bos. Op de presentatievideo van Jurgi Persoons waar een meisje inslaapt op het strand, en zand en wind de mooiste motieven in haar kanten jurk waaien. Dit is de zomer van de wind in het haar. Meisjes op paarden, rennend door gras, wandelend over het strand. Het Véronique Branquinho-David Hamilton-gevoel heeft wild om zich heen gegrepen en maakt de collecties ijl en vederlicht. Witte, lange en vloeiende silhouetten, gedragen door haast identieke meisjes met lang haar en bleke huid. Romantisch en poëtisch.

Het eerste Ruffo-defilé van Véronique Branquinho (die overigens in New York een VH1-award voor beste nieuwkomer in ontvangst mocht nemen) zet de look van het seizoen: een lange rij dromerige meisjes met steil haar. Ze dragen een vloerlange rok, gecombineerd met een bustier, uitgevoerd in het fijnste leer, luxueus ogend. Of een rechte broek en een blouson. Het zijn spaarzame en strenge silhouetten die het leer voor zich laten spreken.

De golf van blonde meisjes heeft niets gemeen met de Drew Barrymore-achtige Lolita’s van een tijdje geleden. Ze zijn sensueel, maar zeker niet uitdagend seksueel. Het is de frisheid, onschuld (hoe dubbelzinnig dan ook) en naïviteit die wordt geaccentueerd. Voor het defilé toont Dirk Van Saene een filmpje over een klas waar kleuters enkele jurken van hem decoreren, en in zijn collectie zie je dezelfde kinderlijke versieringen opduiken: willekeurig geplaatste stukjes kant, roosjes en ruches, kartelrandjes. Terug naar af. Naar onze kinderdromen over hoe een kledingstuk er moet uitzien, naar de tijd dat elk meisje later prinses wilde worden.

Bij Watanabe hebben de modellen verontrustend genoeg een (met tape) dichtgeplakte mond, maar hun jurk spreekt over herinneringen aan schooluniformen en de nostalgie van keukenruitjes. Bij Alberta Ferretti krijgen de Victoriaanse lingerierokken en wijde hemden een melkmeisjes-allure. Zelfs Dries Van Noten ruilt zijn etnische combinaties in voor luchtige, romantische Victoriaanse silhouetten met ruisende petticoats en delicate bloesjes. In het wit, maar net zo goed in vurig rood of gotisch zwart. Gipsy à gogo. Denk aan Age of Innocence en The Piano; weliswaar met minder stijfsel, maar met mosselen. Er zijn namelijk prachtige colliers en armbanden van kralen en mosselschelpen.

Véronique Branquinho, met haar universum van Heavenly Creatures, Twin Peaks en Picknick at Hanging Rock, blijft bij haar poëtische silhouetten van lange rokken en kanten bloesjes, aangevuld met gehaakte oma-sjaals en rechte gestructureerde pakken. Capes van tule maken het beeld zacht en schemerig. We zien trouwens wel meer capes voor de zomer: in de hippieversie met franje, bij Véronique Leroy, gecombineerd met een bikinibroekje, brede riem en laarzen. Of als modernistische katoenen poncho bij Louis Vuitton, gedragen met een minuscule short.

Het doe-het-zelf-kantje dat de wintermode al uitstraalde, is nog steeds aanwezig. In Milaan op een minder intellectuele en conceptuele manier dan in Parijs. Sommige defilés lijken het charmant resultaat van een knutselklasje voor volwassenen. “Waarom maakt u van uw oude jurk geen cummerband?”, zeggen Dolce & Gabbana in navolging van Diana Vreeland. Zij combineren zwarte bustiers en glanzende hologramjurken met brede repen parels en borduursels. In dezelfde reeks zijn er: “Waarom plakt u die gebroken spiegel niet op uw rok?” ( Prada) en “Waarom borduurt u geen kralenmotiefje op uw jeans?” ( Gucci). Truien zijn handgebreid en ragfijn. Bikini’s worden weer gehaakt. Rokken worden versierd met abstracte batikmotieven en tie-dye. Het klinkt hippie en dat is het ook, maar dan een luxebohémien, zoals gezien bij Gucci, waar Cher als ultieme inspiratie geldt. Een jeansrok gemaakt van een oude broek, vol glanzende bloemen. Een rokje dat op een stel kerstslingers lijkt. Een hawaïbroek met een leren jack. Een sexy glam rock-beeld, al zijn niet alle hippie-elementen even geslaagd.

In Parijs lanceren knutselkampioenen Bless hun laatste modestatement: een schoen. Je kiest een stof, die wordt rond je voet gewikkeld en vervolgens wordt er een zool onder geplakt. Hetzelfde principe wordt toegepast bij Martin Margiela, in zijn schoenlijn Groep 22, waar de klant diverse sokken kan combineren met een zool.

De drang naar individualistische kleding, gecombineerd met de eisen van de massaproductie en de wil om modern te zijn, levert een stortvloed van aanbouwpakketten, ongeveer zoals in de meubelsector. Issey Miyake komt met een soort van Ikea-kledingkit op de proppen, A-POC noemt hij het, kort voor A Piece of Cloth. Op een rondgebreid stuk nylon of katoen staan met stippellijntjes de contouren aangeduid van een T-shirt, een paar sokken, ondergoed enzovoort. Een complete garderobe: gewoonweg uitknippen en klaar is kees. De patronen worden met de computer getekend zodat er weinig stofverlies is, en omdat de klant zelf knutselt, kost het niet eens zo veel. Kwestie van toekomstgericht denken. Na Pleats Please ongetwijfeld een van Miyakes betere ideeën.

Ook Marcel Marongiu denkt in dezelfde richting en verkoopt in bulk: een paar armstukken, twee T-shirts, een jurk en een schortje voor 200 dollar. “Ik wil de klant de vrijheid laten om zelf te beslissen hoe een kledingstuk eruit moet zien”, zegt hij; al lijken de mogelijkheden ons niet bepaald onuitputtelijk.

De koningin van het werk-in-wording en de artistieke assemblage, Rei Kawakubo van Comme des Garçons, toont een voor haar doen erg “normaal” product: een mooie damesachtige couturejurk met fifties-proporties, gedragen met een vilten bolero met kartelrandjes. Natuurlijk toont ze die jurk niet onmiddellijk. We moeten eerst tientallen onafgewerkte silhouetten trotseren: een half kledingstuk bovenop een ander gespeld, ongeveer zoals je het zelf voor je zou houden, voor de spiegel staand. Het lijkt of Kawakubo ons elk seizoen een naaicursus geeft. Als ze volgend seizoen het perfecte zwarte jurkje presenteert, krijgt ze daarvoor een staande ovatie omdat iedereen pas dan al het werk begrijpt dat eraan voorafgaat.

Paris rijmt nog steeds met chichi. De kloof tussen traditionele huizen en “jonge” (avant-)garde wordt steeds duidelijker. Bij een defilé als dat van Thierry Mugler waan je je in een andere wereld. Asymmetrische bubbeljurken, waar haalt hij het, en vooral: waar gaat dit over? Hoe gezocht de ik-ben-op-mijn-kleren-in-slaap-gevallen-creaties van A.F. Vandevorst ook ogen, met hun ingenieuze plooien en verdraaide constructie, ze lijken echter dan de glamourjurken van Hervé Leger en realistischer dan de matrones van Lacroix. Het is geen goed seizoen voor de gevestigde Franse namen. Zelfs Gaultier is niet echt in een goede dag, met zijn mengeling van Griekse en Japanse elementen. Hij ging één kimono te ver. Vermommingen lijken het, elegante verkleedpartijen, niet in overeenstemming met de tijd. Hier en daar wil er wel eens iets meevallen. Givenchy bijvoorbeeld, waar McQueen heeft ontdekt dat hij voor vrouwen werkt die mantelpakjes willen. Of een enkel silhouet bij Dior: een combinatie tussen oosterse en militaire elementen.

Dan maar de draagbare, luxueus minimalistische kleding waar de Amerikanen zo goed in zijn. Een liedje van prachtige stoffen en perfecte afwerking dat een beetje vermoeid klinkt, maar nog steeds aangenaam is. De discrete luxe van Marc Jacobs voor Louis Vuitton, van Michael Kors voor Céline, van Rebecca Moses voor Genny (het is trouwens haar laatste collectie, ze wordt vervangen door Josephus Thimister), van Narciso Rodriguez voor Loewe en ga zo maar door. Een vocabularium waarin gestroomlijnd modernisme en traditionele elegantie telkens weer opduiken. Het is de wereld van Jil Sander en Helmut Lang vol koele luxe en volwassen kleding met streetwear-cool, het universum van de goede smaak waar ook Armani in thuishoort. Een truitje in sea island-katoen met een katoenen wikkelrokje van Vuitton. Een prachtige rolkraagtrui op een A-lijn rokje van Céline. Een ongestructureerd jasje en een tulen broek van Armani. Stijlvol op een serene manier.

Lagerfeld zoekt. Maar hij heeft het dit seizoen nog niet gevonden. Ver van de twenties-elegantie die hij in de wintercollectie van Chanel toonde, experimenteert hij voor de zomer met proporties en vormen. De nieuwe 2005 Chanel-tas met zijn aërodynamische vorm en hightech-uiterlijk had het ons moeten voorspellen. Lagerfeld is op zoek naar millennium-chic, naar een manier om aan vermoeide statussymbolen als vergulde kettingen en logo’s te ontsnappen.

Margiela heeft zijn taal gevonden. Zijn collectie voor Hermès is trefzeker en de ondertussen vertrouwde vormen worden in zomerse materialen uitgevoerd. De witte hemdtrui met diepe V-hals is een prachtige vondst.

De verrassing van het seizoen en de perfecte afsluiter komt van de onvermoeibare Yohji Yamamoto. Een defilé vol moderne romantiek, vrouwelijk en met zin voor humor. Victoriaanse kleding vol ruches en volants wordt na een striptease herleid tot een veel eenvoudiger silhouet, of net omgekeerd: in de plooien van een strakke jurk blijken meters tule verborgen te zitten. Het is niet wat het lijkt en het kan er op elk moment anders uitzien. Echte moderniteit.

trends

– Kleur: wit, grijs, beige, greige; met fellere accenten. Liefst met een technoglanslaagje.

– Vaak gezien maar wordt zelden verkocht: bustiertops, haltertops… Alles wat de rug en de schouders bloot laat.

– Nu al gedragen door de echte modefans: de vloerlange rok. Romantisch, gotisch, hippie of flamenco, alles kan.

– Mag ook: broeken. Wijd en lang, strak tot op de enkels, recht en op knielengte.

– Een echte must: platte schoenen of teenslippers.

– Accessoire: een riem. Breed en gedragen op cowboywijze op de heupen of smal en enkele malen rond de taille gedraaid.

– Accessoire: de postbodetas, groot en met een lange draagriem.

– Accessoire: massa’s kleine draagtasjes die op alle mogelijke manieren en plaatsen worden vastgeplakt.

– Nog steeds: de sportieve invloeden, kapjes en trektouwtjes.

– Nog steeds: plooien en rimpels; haal dat gekreukt linnen uit de kast.

1. Naïeve versieringen bij Dirk Van Saene.

2. Ik heb op mijn kleren geslapen, A.F. Vandevorst.

3. Bustier en bubbelrok, Donna Karan.

4. Leren bustierjurk, Ruffo.

5. Schouders bloot, Ghost.

6. Drapages, Jil Sander.

7. Schoolmeisjes, Watanabe.

8. Victoriaanse stijl, Dries Van Noten.

9. Wikkelvormen, Ann Demeulemeester.

10. Knippen en knutselen, A-POC van Miyake.

11. Gestroomlijnd, Strenesse.

12. Melkmeisjes-allure, Philosophy.

13. Grieks op z’n Japans, Gaultier.

14. Lawrence Steele voor Les Copains.

15. Sportieve elementen bij Armani.

16. Vrouwelijk en Victoriaans, Yohji Yamamoto.

Most wanted

17. De aansteker-houder van Louis Vuitton.

18. De golfschoenen van Jil Sander.

19. De kelnerstas van Dolce & Gabbana.

20. De 2005 van Chanel.

21. De teenslippers van Hermès.

22. De dubbele riem van Hermès.

Waarom… 23. … maakt u van uw oude jurk geen cummerband, Dolce & Gabbana. 24. … maakt u van uw sjaal geen topje, Pucci. 25. … naait u geen spiegeltjes op uw rok, Max Mara. 26. … naait u geen spigeltjes op uw topje, Gucci. 27. … haakt u geen bikini, Missoni. 28. … naait u geen kralen op uw jeans, Gucci. 29. Een top als borstlapje, Les Copains. 30. Werk in wording van Comme des Garçons. 31. Een tulen cape van Véronique Branquinho. 32. Een laagje tule bij Emporio Armani. 33. Gotiek in het geel, Olivier Theyskens. 34. Het witte hemd, Hermès.

Lene Kemps