KATRIJN VAN BOUWEL

Mijn hoofd is best stil, maar met een druk op de knop gaat alles ratelen. Ik ben tegelijk nieuwsgierig en lui. Veel dingen doe ik niet uit mezelf, maar als ik een opdracht krijg, duik ik gretig in het onderwerp, ook al weet ik er nog niets over. Uitdaging is een vies woord, maar als ik een beetje bang ben van een voorstel, weet ik dat ik het moet doen.

Ik heb liever lege handen dan een leeg hart. Ikblijf ook liever dromen dan mijn droom te zien uit elkaar spatten. Als klein meisje wist ik dat ik schrijfster wilde worden, maar ik zei het heel stil want ik durfde het niet toegeven aan mezelf en de wereld. Als je in een bibliotheek gewerkt heb, leer je nog meer te relativeren. Elke week kwamen er werken binnen waar de auteur hart en ziel heeft ingelegd, maar dan werd dat boek acht keer uitgeleend en drie jaar later afgevoerd. Daarom ridiculiseerde ik het lang. Het zijn maar woordjes. Zelfs toen ik mezelf na lang sparen een jaar tijd kocht om alles uit te proberen wat ik wou, bleef dat boek uit. Tot ik dan toch een week naar zee ging om te schrijven. Die twintig bladzijden heb ik opgestuurd naar een paar uitgeverijen. Ik moest weten of het goed was, want ik wil niet het zoveelste boek schrijven waar niets mee gebeurt.

Dat boek is als het noodlot. Ikschreef lang andere dingen. Thesissen, brochures, artikelen. Maar het is zoals in een labyrint. Welke weg ik ook genomen had, ik zou hier zijn uitgekomen. Niet omdat ik de wereld wil veroveren, maar omdat het onafwendbaar is. Dat maakt het ook heel akelig en dat hoeft nu ook weer niet. Het is maar een boek.

Het schrijven gaat zoals ik verwachtte : moeizaam. Ik ben een ster in het uitstellen, tijd glijdt als confetti door mijn vingers. Dat voelt fijn, maar plots ben ik een week verder, sta ik tot aan mijn knieën in de confetti en is er niets om te vieren. Dat procrastineren heeft te maken met angst. Alsof alles wat tot nu toe goed ging, toeval was en al mijn goede woorden opgebruikt zijn. Bij improviseren ben ik nooit bang dat het op raakt.Ik sta graag op een podium en weet dat ik op mijn slechtst nog goed genoeg ben. Dat vertrouwen geeft me rust. Het is de leukste hobby van de wereld en er komen zelfs mensen naar kijken. Voor hetzelfde geld vond ik kantklossen leuk en daar applaudisseert niemand voor.

Samen om iets lachen geeft ons het gevoel dat we een wereld delen. We spannen fragiele draadjes tussen elkaar, want in ons hart willen we ons altijd met anderen verbinden. Neem Twitter. In het begin maakte ik mopjes en grappige observaties, nu tweet ik zinnetjes die in een paar woorden een verhaal vertellen. De positieve respons raakt me echt. Iemand die vertelt dat de tweet over de dood van mijn oma haar is bijgebleven, dat is zo uitzonderlijk en mooi. Zelf heb ik veel aan de woorden van anderen, dus weten dat ik iets kan betekenen, maakt me nederig. Mensen verstrooien is mooi en nuttig, maar wat ik wil is het leven van anderen draaglijk maken. Door ze te laten lachen of door ze het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn omdat ze zich herkennen.

Ik zie graag mensenen ze kunnen mij veel leren. Daarom schat ik ze altijd hoog in. Ik laat me graag besmetten door andermans enthousiasme, ook al begrijp ik maar de helft. Wie ergens goed in is, wordt een wandelende Wikipediapagina die me vertelt over zadelpunten in de fysica of over karpervissen. Dat is een enorm geschenk. Als je dag in dag uit met dezelfde mensen praat, toont het leven zich altijd op dezelfde manier. Hoe meer je weet, hoe meer dingen je opvallen. Als iemand je wiskundige wetten uitlegt, zie je die plots overal. Dan merk je dat de wereld veel complexer is dan je denkt. En jijzelf trouwens ook.

Op het visitekaartje van Katrijn Van Bouwel staat : improviseren, bedenken, schrijven en presenteren. Ze speelt improvisatietheater, was de ‘1000 zonnen’-Festivalfee en werkt aan een boek voor Uitgeverij Prometheus. In haar vrije tijd doet ze aan taxidermie, voorlopig alleen van vogeltjes.

DOOR NATHALIE LE BLANC & PORTRET DEBBY TERMONIA

“Mensen verstrooien is mooi en nuttig, maar wat ik wil is het leven van anderen draaglijk maken”