Begin dit jaar besloot ik wat minder te gaan werken. Vrijdag is nu voor mij ook een echt vrije dag : opstaan met een feestelijk gevoel, geen haast, geen verplichtingen, beetje aanrommelen in huis. Genieten van de tuin en van de rust. Mijn mailbox niet openmaken blijkt echter veel moeilijker dan ik kon vermoeden. Want e-mails hebben een vreselijk dwingend karakter, die trekken je meteen weer de werksfeer in. Het lukt mij absoluut nog niet om een hele dag weg te blijven van dat schermpje boven in mijn werkkamer. Het weekend waarin ik, in principe, zelf het tempo van mijn bezigheden bepaal en me niet door een professionele agenda laat leven, wordt toch ook soms de slaaf van andere agenda’s. Waarom heb ik bijvoorbeeld in godsnaam volgende vrijdagmorgen om halfnegen al een afspraak bij de kapper, terwijl ik behoefte heb aan uitslapen ?
Versimpel je leven, staat op de cover van een magazine dat hier op mijn schrijftafel rondslingert. Een meneer vertelt hoe hij zijn huis en autoverzameling heeft verkocht en nu met zijn vrouw in een trailer leeft. Die meneer is nochtans topkaderlid in een Amerikaans bedrijf. Hij voelt zich gelukkiger zonder ballast, zegt hij. Werken doet hij nu echt voor zijn plezier, want zijn behoeften zijn zo gering geworden dat het verdiende loon daaraan niet meer opgaat. Zou ik dat kunnen, vraag ik me af ? Ik ben misschien wel een gewoontedier, te zeer gehecht aan overigens simpele spullen en aan sferen, om alles in een grote zwaai overboord te gooien. Voor een paar maanden misschien, maar kan een mens bestaan zonder wat nestwarmte ? Niet iedereen heeft een nomadenziel. Ik zeker niet.
Wie meer ‘vrije’ tijd inbouwt in zijn leven, moet uitkijken dat die niet door nieuwe verplichtingen, tijdvretende bezigheden of contacten wordt opgeslokt. Vrienden ontmoeten is leuk en verrijkend, maar in sommige perioden, die al druk zijn, kunnen die afspraken ook zwaar vallen. Het is moeilijk om mensen dat met tact aan het verstand te brengen. Ze denken dat je ze minder ziet, omdat er bij hen wat mis is of omdat je boos op ze bent. Nee, het gaat gewoon om een gevoel van ademnood. Help, ik wil even alleen zijn en rust vinden. Bij mij verloopt dat trouwens vaak in golven. ’s Zomers heb ik meer de neiging tot uithuizig zijn en ontvang ik ook liever. De wintertijd is een periode van wat meer allenigheid, van rust, van op mijn plooi komen. Een beetje meer naar binnen gekeerd. Ik moet af en toe eens kunnen onderduiken.
Het gebeurt trouwens vaak dat ik op het laatste moment een of andere geplande activiteit buitenshuis gewoon oversla, omdat lijf en geest wat willen hangen. Ieder mens heeft recht op dergelijke ‘baalmomenten’. Vooral omdat we professioneel al zoveel moéten, is er reden te over om met een gerust hart een en ander te missen in de privétijd. Trouwens, ook professioneel is het mogelijk om keuzen te maken. Niemand is onmisbaar. Het is toch crazy te bedenken dat een mens soms blij is dat een vliegtuig of een trein vertraging heeft, omdat dan eindelijk het moment er is om dat boek uit te lezen dat al maanden op de stapel lag te wachten. Ik herinner mij het lange weekend van 15 augustus, mijn partner was met zoon en kleindochter in de Ardennen, het regende continu pijpenstelen. Toch had ik een van de heerlijkste weekend sinds maanden. Gewoon drie dagen op de bank met De schaduw van de wind van Zafón. Volmaakt gelukkig met heel weinig. Maar dat zalige moment ligt intussen ook al weer een paar maanden terug in de tijd. Ik beken ootmoedig dat ik me op dit ogenblik beschouw als een grote mislukkeling op het pad naar een simpeler en rustiger leven.
Eén voornemen wil ik nog proberen : een lijstje maken van don’ts in plaats van to do’s. Ik laat u wel weten hoe ik vorder met die poging.
Tessa blogt !
Van muizen en mensen, op www.knack.be
Reacties : tessa.vermeiren@knack.be
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
