HET KUNSTSTOF TRAININGSPAKJE
Zonder meer afstotelijk is de onstuitbare opmars van het felgekleurde trainingspak. Eerst doken de pakjes hooguit sporadisch op in het straatbeeld, maar nu vormen ze een alomtegenwoordige gruwel. Een paar zomers geleden waren de vestimentaire krengen wel eens te zien in de kantines van Nederlandse pretparken, en op warme zaterdagmiddagen op de parkings van megasupermarkten. Mensen in beschilderde trainingspakken (broek in hetzelfde domme motiefje als jasje…) droegen dan grote papieren zakken vol koopwaar richting krapbemeten 16-klepper van een inferieur Koreaans merk. Ze droegen die zakken dan zo dat ze met twee vingers nog net aan de afstandsbediening van het autoslot konden, zodat iedereen vanop ruime afstand aan de vier knipperlichten kon zien dat de 16-klepper van hen was. En het trainingspakje paste perfekt in die sfeer. Het was dé Johnny en Marina-outfit avant-la-lettre. Dat was toen, een paar zomers terug. Het was nog onschuldig.
Inmiddels is de situatie drastisch verslechterd. Het fluo trainingspak heeft de westerse wereld veroverd. Het is overal en altijd. Ook tijdens werkdagen, ook op kantoor. De reden van het sukses schijnt te zijn dat de drager van zo’n… kledingstuk andere mensen erop attent maakt dat hij modern, modebewust (ik zweer het), sportief en best nog jong is. Meneer straalt dat dynamisme gewoon uit door dat pakje, en mevrouw doet dat eveneens. Doorgaans in zijn naaste omgeving, want helemaal trendy is het om met z’n tweeën over straat te paraderen in van die identieke trainings. Trendy en waarschijnlijk ook een stuk goedkoper, want veel kledingzaken gooien de hele kunststofhandel maar meteen in de stunt-verkoop : Twee Halen, Eén Betalen ! Doén ! Janneke en Mieke varen er wel bij, en met het uitgespaarde geld kan zo’n bijpassend imitatie-gouden kettinkje gekocht worden.
Wat als zo’n relatie spaak loopt, vraag ik me dan af. Krijgt één van hen dan het hoederecht over het fluo-duo ? Gelukkig kunnen koppels die dit soort ontbering met gemak doorstaan, zelfs de woeligste relationele problemen de baas.
Het kunststof trainingspak, met afbeeldingen van golfers of surfers en met abstrakte anglicismen in de trant van “Body Motion 2000” of “Wellington” (wie bedenkt zo’n opschrift eigenlijk ?) is vreselijk, omdat het een misplaatst gevoel van ontspanning en lichaamskultuur etaleert. U volgt ? Het pak vormt een geschikt ekskuus. De drager ervan hoeft niet eens aan sport te doen om sportief te zijn. Hij hoeft niet langer te beulen, hij kan er gewoon mee naar de carwash rijden. Het pakje suggereert enkel spiermassa en doorzettingsvermogen. Het is nep. Het komt, qua nep, dan ook dicht in de buurt van het eveneens lachwekkende zweetbandje, dat een paar jaar geleden massaal rond niet eens zwetende hoofden werd gedragen. Mark Knopfler, de niet zo charismatische voorman van Dire Straits, was de grote promotor van dat zweetbandje. Terwijl uitgerekend hij er geen nodig had, want zo wild ging Knopfler op die podia niet te keer.
Maar het trainingspak dus. Ik veracht het. Ik kijk andere richtingen uit als er weer zo’n fier stelletje om de hoek komt gedrenteld. Maar terzelfder tijd ben ik opgelucht als de pakjes strak dichtgeritst blijken te zijn : eronder dragen ze namelijk altijd van die purperen sporthemdjes zonder mouwen. En die vind ik bijna net zo afstotelijk.
STIJN MEURIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
