Streekgebonden materialen afgewisseld met beton, donker met licht, monumentale ruimtes met intieme hoekjes. Dit moderne huis combineert de kracht van een oude schuur met de harmonie van een oosterse woning.
Architect Eddy François heeft een nauwe band met de landelijke architectuur. Dat is niet vanzelfsprekend, want heel wat hedendaagse architecten hebben het moeilijk met landelijkheid en natuur. Veel moderne woningen in een groene context lijken meer op ruimteschepen die geland zijn op de verkeerde planeet. Dit landhuis in de Leie-streek heeft wel een band met zijn omgeving, door de vorm van het gebouw en de streekgebonden materialen, door de doorzichten op de natuur ook, maar het is geen fermette. “Historiserende oefeningen zijn niet echt aan mij besteed”, legt Eddy François uit. “Maar ik word wel geboeid door de antieke warme materialen zoals terracotta en hout, en door ambachtelijke technieken, vertaald naar het jaar 2012.” Eddy François maakte ooit als humaniorastudent een studie over oude boerderijen en ontmoette destijds, in 1978, zelfs de toen hoogbejaarde deskundige ter zake Clemens Tréfois, die er verscheidene boeken over schreef. Die belangstelling uit zijn jeugd heeft onrechtstreeks zijn hele carrière beïnvloed. Dat merk je duidelijk in deze woning, die wat weg heeft van een oude schuur.
François raakte als student-architect ook gefascineerd door de Italiaanse architect Carlo Scarpa, die eveneens traditionele technieken en oude gebouwen een nieuw leven schonk. François is net als Scarpa tuk op authentieke en ruwe bouwmaterialen. “In deze woning gebruikten we overal terracotta voor de bevloering. Hier ligt geen marmer uit India, baksteen is een lokaal materiaal en een zeer aangenaam product, dat wisten de Romeinen destijds ook al. Terracotta is een traditioneel landelijk materiaal, ook qua kleur helemaal van hier. En daarenboven is het heerlijk om blootsvoets op zo’n vloer te lopen.” Er is ook heel wat hout verwerkt, waardoor de referentie aan een oude boerenschuur, zeker in de leefruimte, echt klopt. François koos voor afrormosia, hout dat natuurlijk vergrijst. “Alle gebruikte materialen gaan mooi verouderen : het gebouw wordt als het ware mooier met de dag. Veroudering genereert voor mij een meerwaarde en verwijst, net als ruwe baksteen, naar het wabi-sabi-principe, de oosterse filosofie over schoonheid van schijnbaar imperfecte materialen.”
SCHADUW EN DUISTERNIS
Centraal in de ruime familiewoning liggen de eetkeuken en woonruimte. Van de ene ruimte kijk je in de andere, en toch zijn er scheidingswanden. Maar de blik wordt al snel getrokken naar de vensters, die aan de zuidzijde een besloten tuin laten zien, en noordwaarts de Leiemeersen, het natuurgebied dat begin vorige eeuw de Latemse schilders inspireerde tot landschapsschilderingen.
De woning heeft gesloten en transparante delen, op sommige plaatsen kun je er dwars door kijken. Het gebouw is vrij massief en monumentaal. De geslotenheid en het bruinzwart gepigmenteerde beton, de houten plafonds en de baksteen zorgen binnenin voor een bijzonder spel van licht en schaduw. “Deze architectuur verwijst naar L’éloge de l’ombre van de Japanse auteur Junichiro Tanizaki, die gefascineerd werd door schaduw en duisternis”, aldus Eddy François. De massieve structuur en de talrijke gesloten wanden zorgen voor veel geborgenheid en warmte.
Samen met zijn vrouw, interieurarchitecte Caroline De Wolf, runt François in Gent de Gallery Casa Argentaurum, waar zowel ontwerpers, beeldende kunstenaars als architecten welkom zijn. Via deze weg raakte hij nauw bevriend met de Italiaanse designgoeroe Andrea Branzi. Kunst sluipt ook deze woning binnen. De Engelse kunstenaar Perry Roberts realiseerde in de woonruimte een grote wandschildering met een grafisch gestileerde tekst, die de versmelting van kunst met architectuur versterkt.
Van 21 oktober tot eind 2012 loopt in Casa Argentaurum, Brabantdam 68 in Gent, de expo Opera Aperta V van Honoré d’O, die op dit adres ook een ‘Permanent Room’ krijgt, waar zijn installaties in de toekomst continu te bewonderen zullen zijn.
DOOR PIET SWIMBERGHE FOTO’S JAN VERLINDE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
