Esmé Bos

Zangeres/actrice (34)

Ik was een kind dat wachtte tot de bal naar haar kwam. Meestal zat ik op de grond, schijnbaar te niksen. Mijn moeder dacht altijd dat ik me verveelde, maar dat was niet zo. In mijn hoofd was ik heel erg bezig, met fantaseren.

Thuis kon over alles gepraat worden. Mijn ouders zijn heel open. Af en toe kon ik ook wat vragen aan mijn oma, die onder ons woonde. Ze was heel vooruitstrevend voor haar leeftijd en sprak vrijuit over angst of verliefdheid.

Op de lagere school kwam ik op tegen het onrecht. Die reflex heb ik nog altijd. Als ik op straat gasten vervelend zie doen, kan ik het niet laten om een grote mond op te zetten. Achteraf denk ik dan : hoe dom van mij, ik had klappen kunnen krijgen.

Ik deed aan klassiek ballet, maar was een beetje te dik. Ik kreeg steevast de clownachtige rollen. Uiteraard wilde ik liever de mooie, stervende zwaan zijn. Tijdens een voorstelling zakte mijn hoedje over mijn ogen. Ik zag niks meer, raakte in paniek en begon gekke rondjes te draaien. Achteraf zei iemand dat ik wat met dat komisch talent moest doen ( lacht). Toen ik op de middelbare school in een groepje zat en toneel speelde, leek het me inderdaad wel wat om daar een opleiding in te volgen. Nadat ik werd afgewezen door de Amsterdamse toneelschool, kwam ik in Antwerpen op Studio Herman Teirlinck terecht.

Dat ik met een totaal andere cultuur geconfronteerd zou worden, had ik niet verwacht. Op dat moment heerste er op Studio een ijzeren discipline. Het was alsof ik in de Middeleeuwen was beland. Op de koop toe kreeg ik als Nederlandse geregeld opmerkingen naar mijn hoofd. Ik heb enorme heimwee gehad.

Ik heb me leren inhouden. Ik zal niet meer zo snel mijn mening geven, want daar zit hier niemand op te wachten. Dat in de Vlaamse toneelwereld niet iedereen loopt te roepen hoe goed hij wel is, zoals in Nederland, kan ik intussen erg appreciëren.

Ik ben het gedoe in dit vak wel eens beu. Het artistieke milieu kan zo klein en eng zijn. Soms zit je je druk te maken over de belichting en de kostuums. Dat zijn luxeproblemen als je het vergelijkt met wat er in de wereld allemaal misloopt. Ik zou soms echt iets willen doén voor een betere wereld. Maar dan troost ik me met de gedachte dat we door mooie muziek te maken hopelijk mensen kunnen ontroeren. Dat is ook niet niks.

Je komt ’s nachts leeg thuis als je op tournee bent. Na een drukke periode ben ik op. We doen dan ook alles zelf, tot het zoeken van repetitieruimte en het aanvragen van subsidies toe. Gelukkig sta ik er niet alleen voor. Dat ik samenwerk met mijn vriend Bart is ook op het podium een surplus. We kunnen op elkaar rekenen. Al hebben we net ruzie gehad voor een concert, op het podium vinden we elkaar telkens weer.

Het is goed toeven in het randgebied tussen muziek en theater. Ik vind de verscheidenheid van mijn professionele bezigheden best fijn. Toen ik twee zomers geleden de backing vocals verzorgde voor dEUS, was het spannend en verfrissend om achter een groep jonge, energieke gasten te staan die de dingen totaal anders aanpakken dan wij.

Als ik ergens mee in stap, heb ik een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Met Tres Tigres Tristes zal ik bijvoorbeeld altijd helpen het materiaal afbreken. Zo nu en dan moet ik mezelf wat afremmen omdat ik de neiging heb te veel op mijn schouders te nemen.

Een liedje moet me kippenvel bezorgen. Ooit moest ik op een bruiloft een liedje van Céline Dion zingen. Ik deed het voor de bruid, maar eerlijk : dat was een nachtmerrie.

Als zangeres moet je jezelf goed verzorgen : gezond eten, op tijd naar bed, niet roken, niet te veel drinken. Al kost het me niet zoveel moeite om gedisciplineerd te leven, toch ben ik wel eens jaloers op muzikanten. Zelfs als ze zich niet lekker voelen, kunnen ze nog spelen.

:: Esmé Bos op tournee met haar groep Tres Tigres Tristes : 17/4 CC Merksem, 23/4 CC Herent, 30/4 CC Peer, 8/5 CC Heist-Op-Den-Berg, 13/5 Stadsschouwburg Mechelen, 14/5 De Roma, Borgerhout, 15/5 CC Heusden-Zolder, 28/5 Schouwburg Boom.

Info : www.garifuna.be

Tekst Peter Van Dyck l Foto Michel Vaerewijck