Oost, west, thuis best: deze mensen zijn vastberaden om nooit te verhuizen

Voor sommige mensen is ‘oost west, thuis best’ meer dan een kalenderspreuk. Deze vier zijn vastberaden om nooit meer te verhuizen. ‘Er zijn veel mensen die niet snappen waarom ik me zo vastklamp aan dit huis.’

‘Mijn man en ik zijn hier in Hoboken komen wonen in 1976. Ik heb hem leren kennen in Antwerpen nadat ik vanuit Limburg naar hier verhuisd was. Het was liefde op het eerste gezicht. We hebben eerst een tijdje in de stad gewoond, maar we konden daar allebei niet aarden, en zijn daarom terug naar de buurt verhuisd waar mijn man opgroeide. Net als hij heb ik hier vanaf het begin graag gewoond.

De fabriek stond er al toen we het huis kochten, maar dat is voor mij nooit een probleem geweest. Ik heb zelfs tien jaar op Umicore gewerkt. Onlangs hebben ze aangekondigd dat ze van onze wijk een groene zone willen maken. We zullen snel een bod krijgen, maar ik wil absoluut niet weg. Ik bekijk dat bod niet eens. Ik ben hier drieënveertig jaar gelukkig geweest en er hangen in mijn huis simpelweg te veel herinneringen. Mijn kinderen zijn er geboren en opgegroeid, mijn man en ik waren hier echt verankerd tot hij vorig jaar overleed.

Ik heb in deze buurt een heel sociaal leven opgebouwd. Ik doe vrijwilligerswerk in de kerk, help op school in de hobbyclub en zat jaren in het bestuur van Femma. De mensen zijn hier heel sociaal. Iedereen helpt iedereen. Mijn buren doen nog geregeld boodschappen voor mij. Ik heb mijn vrienden om me heen nodig. Wanneer we vroeger met het gezin op reis gingen, wilde ik meestal op de tweede dag al terug naar huis. (lacht) Dat zou allemaal wegvallen als ik weg moet. Mijn leeftijd laat het niet meer toe ergens anders helemaal opnieuw te beginnen.

De wijk was eigenlijk net opnieuw aan het opbloeien. Er komen heel veel jonge mensen met kinderen wonen. De vorige maanden werden er nog verschillende huizen verkocht. Die mensen trekken daar nu in: moeten die dan alweer verkopen? Het bod van Umicore mag dan nog zo hoog zijn, mijn antwoord blijft nee. Ik ben hier geworteld. Mijn hele leven is hier opgebouwd. Dat laat je niet zomaar achter.’

‘Ik heb echt een grondige hekel aan verhuizen. Omdat ik heel wispelturig van aard ben, zorgt een vaste structuur ervoor dat ik me goed voel. En die structuur haal ik heel erg uit mijn omgeving. Toen mijn ouders op mijn zevende dit huis kochten, heb ik tijdens de verhuizing niets anders gedaan dan gehuild. Kleine kanttekening: we woonden aan de overkant van de straat. (lacht)

In 2012 werd mijn mama terminaal verklaard, nadat ze al verschillende keren kanker overwonnen had. Ik was 22 en heb speciaal een richting bijgestudeerd zodat ik intussen de zorg van mama op mij kon nemen. Ze is hier tot haar laatste weken gebleven, tot ze in 2015 overleed. Ik heb sindsdien nooit de ambitie gehad om te verhuizen. Ik vertelde altijd al lachend tegen papa dat ik hier met hem oud zou worden. Vorig jaar werd er bij hem een hersentumor vastgesteld. Ik heb toen mijn landmeetkantoor hier opgestart, zodat ik niet hele dagen op kantoor moest zitten.

Ik mag er niet aan denken dat ik hier ooit niet meer zou wonen. Er hangen in dit huis zoveel herinneringen aan mama en papa, aan hoe ik met mijn broer in de tuin speelde. Onze tafel en stoelen vind ik eigenlijk niet zo mooi, maar mijn mama zat hier heel graag. Soms ga ik op haar vaste stoel zitten om me even weer verbonden te voelen met haar. Dat brengt me tot rust. Ik wil niet te veel aan het huis veranderen, maar het is zeker geen mausoleum. Bepaalde dingen houd ik omdat ze herinneringen oproepen, zoals die tafel en stoelen, of enkele kleren die mijn mama graag droeg.

Er zijn veel mensen die niet snappen waarom ik me zo vastklamp aan dit huis. Een van mijn beste vrienden was bang dat ik nooit vooruit zou raken in het leven, omdat ik op een bepaalde manier in het verleden blijf hangen. Maar in mijn ogen vormt het verleden je heden. Waarom zou ik dat moeten loslaten?’

Julien: ‘Na het overlijden van mijn grootvader woonde mijn oma alleen in dit grote huis. Mijn moeder en haar zussen hadden geen plannen met het gebouw en wilden de woning daarom op termijn verkopen. Het huis wordt echter al sinds de achttiende eeuw door onze familie bewoond. Wij zijn de dertiende generatie die hier leeft: het zou toch zonde zijn om het te verkopen? Daarom besloten Lena en ik in 2015 om hier te komen wonen. We beseften wat voor schatten in dit huis lagen, van oude dagboeken tot kleren van meer dan tweehonderd jaar oud. Het huis was bovendien nog bijna helemaal in zijn oorspronkelijke staat gebleven. Het leek ons daarom logisch om rondleidingen te organiseren. En zo konden we tegelijkertijd op oma passen.’

Lena: ‘Niemand van onze families heeft ooit goed beseft wat voor een indrukwekkend verhaal de familie Beaucarne had, en ze begrepen in eerste instantie niet goed waarom wij in dit oude huis wilden wonen. Ook tijdens onze rondleidingen krijgen we regelmatig de vraag of hier nog mensen leven. Toch voelt het voor ons niet alsof we in een museum wonen. Het is een familiehuis waarin we mensen ontvangen en vertellen over de geschiedenis van het pand. Sommige vrienden verklaarden ons voor gek, maar hebben intussen door dat het for real is, en geen romantische fata morgana die we najagen.’

Julien: ‘We zijn hier voor de rest van ons leven aan verbonden. Ik denk dat we nog maar vijf procent van de archieven hebben kunnen lezen. Die willen we graag openstellen voor het publiek. Uiteraard zijn er momenten die minder plezant zijn, zoals wanneer de verwarming uitvalt in de winter, of wanneer je tijdens een regenbui het dak moet controleren op lekken. Maar we blijven gemotiveerd ondanks de tegenslagen. Ik vertel soms drie of vier keer per dag hetzelfde verhaal tegen gasten, met evenveel enthousiasme. Huis Beaucarne herbergt een ongelooflijke geschiedenis die bijna niemand kent. En daar willen wij verandering in brengen.’

huisbeaucarne.be