Dwars door Amerika: zo reis je in 43 uur van Chicago naar Los Angeles met de trein

Aan de vooravond van de verkiezingen treinde onze journalist door een verdeeld Amerika. Onderweg vergaapte ze zich aan de landschappen, zat ze aan tafel met de doorsnee Amerikaan, en hield ze nog tijd over om bij te praten met haar beste vriendin.

‘Met de trein?!’ Ongeloof en nieuwsgierigheid zijn je deel als je vertelt dat je in 43 uur van Chicago naar Los Angeles reist met de trein, iets wat op vierenhalf uur met het vliegtuig kan. Een rationele beslissing is het volgens de Amerikaanse reisschrijver Eric Weiner niet om met de Amtrak, de NMBS van Amerika, te reizen, niet qua tijd en niet qua prijs (wel qua ecologische voetafdruk natuurlijk). Op de langeafstandsroutes van Amtrak kun je, volgens Weiner, een viertal types reizigers onderscheiden: mensen met vliegangst, treinfanaten, de streng-christelijke mennonieten en mensen met veel tijd.

Wij hebben de tijd, want we zijn met vakantie, en gezien mijn reisgezel (een vriendin die ik al ken sinds 1976) niet graag vliegt, was zij meteen enthousiast om met de trein het land te doorkruisen. Bovendien hebben wij dit jaar allebei een bijzondere verjaardag en lijkt Los Angeles ons een fijne stad om dat te vieren. De trage manier van reizen geeft ons ook de tijd om bij te praten. Ik woon ondertussen al acht jaar in de VS, mijn reisgenoot in België, en een trans-Atlantische vriendschap vergt enige planning en onderhoud.

We kiezen voor de Southwest Chief, een van Amtraks Superliners, een trein met twee verdiepingen, die je in 43 uur van Chicago naar Los Angeles brengt, door acht staten. Het is een rit van 3654 kilometer. De Southwest Chief is de kortste van de twee Amtrak-opties die van de Midwest naar Californië gaan.

Reisgrage Amerikanen zijn steeds onder de indruk van het ruime Europese treinnetwerk en dat is geen wonder: het Amerikaanse aanbod passagierstreinen is schraal. Neem nu het station in Ann Arbor, Michigan, de stad waar ik woon. Het is een zielloze prefabbarak met één perron en één spoor. Niet te vergelijken met het station van pakweg Leuven, hoewel Ann Arbor ook 120.000 inwoners heeft en er 50.000 universiteitsstudenten wonen. Op een goede dag komen hier zes treinen langs (drie in elke richting), meestal maar vier.

Dag 1: Van Chicago via Iowa en Missouri naar Kansas

We stappen op in Chicago’s Union Station, en dat is wel een indrukwekkend station. Union Station ging open in 1925, in een tijdperk waarin treinen weinig concurrentie hadden van auto’s en al helemaal niet van vliegtuigen. Een tijd ook waarin treinwagons somptueuze salons waren en er fijne maaltijden werden geserveerd aan rijke families die, met hun personeel in touw, naar hun zomerresort treinden. In de lounge wachten we samen met een grote groep mennonieten op het startsein om aan boord te gaan. De vrouwen met hun witte kapjes op het hoofd en hun lange kleren, en de mannen met baarden en ouderwetse broeken met bretels zijn niet eens zo out of touch in dit historische gebouw. Hun aanwezigheid geeft een extra nostalgische vibe aan onze treinreis.

De Southwest Chief vertrekt en langzaam verdwijnen de skyline van Chicago en de morsige voorsteden uit beeld, in plaats daarvan komen eindeloze groene velden. We maken kennis met Chuck, onze hoofdconducteur, die niet van de intercom weg te slaan is en een carrière als stand-upcomedian gemist heeft. ‘Straks zit je aan het avondeten met andere mensen – we hebben alleen tafels van vier – misschien ontmoet je hier je toekomstige ex. Leg dus je telefoon opzij en praat met elkaar’, declameert Chuck. ‘Vraag naar hun favoriete kleur. Vraag op wie ze gaan stemmen. Sorry, dat laatste is een grapje. Geen politiek!’

In de late namiddag steken we de Mississippi over via de historische Fort Madison Toll Bridge uit 1881, een brug met twee verdiepingen. Chuck heeft het uitgebreid over het technische vernuft van de brug. We stoppen kort in Fort Madison, het enige station dat we in Iowa aandoen. Ook hier staat een groep mennonieten klaar om op te stappen. Mennonieten reizen niet met het vliegtuig, en je ziet ze vaak op de Southwest Chief. Ze gaan op familiebezoek, of voor medische zorgen naar Mexico, las ik. Ik wil graag met hen praten, maar ze schermen zich af van de andere passagiers.

Van Iowa gaat het naar Missouri, waar we in Kansas City op het perron de benen strekken tijdens een personeelswissel en passagiers de tijd hebben om even uit te stappen.

Dag 2: Kansas, Colorado, New Mexico, Arizona

We worden wakker in Kansas, waar de ochtendzon de prairie een goudkleurige gloed geeft. Het is zoals Weiner zei: een treinrit dwars door de VS is de snelste manier om te vertragen. Na een korte nacht – probeer maar eens te wennen aan het getoeter van de trein bij elke overweg – lijkt Chicago heel ver weg.

We delen de ontbijttafel met Rick en Jess, een koppel op weg naar huis. Het zijn superlieve mensen met kleurrijke verhalen over hun complexe leven. De rust die ze vonden in de bergen rond Las Vegas, New Mexico, wordt de laatste jaren verstoord door de klimaatverandering. In hun auto hebben ze een koffer met wat ze belangrijk vinden, voor als ze weer op de vlucht moeten voor brand.

Dat tafeldelen op de trein kan verschillende kanten opgaan, maar we ontmoeten alleen interessante mensen. Nu alles zo gepolariseerd is in dit land, ben ik er niet rouwig om dat we, zo aan de vooravond van de nieuwe Amerikaanse verkiezingen, geen kans krijgen om samen te zitten met dat luide koppel, waarvan de vrouw een T-shirt draagt met opschrift: Biden is not my president.

Terug in onze ‘Roomette’ heeft bewaarengel en steward Cynthia de bedden alweer omgetoverd tot twee zetels. Je moet elkaar goed kennen om een piepkleine ruimte te delen, en wie op het bovenste bed slaapt, moet lenig zijn om erin en eruit te raken. Ik had mij afgelopen nacht het benedenbed – met raam – toegeëigend. ’s Nachts uit het raam staren en hier en daar lichtjes ontwaren heeft iets meditatiefs, zeker met de cadans van de trein.

Lees ook: Adembenemende highlands en een vleugje Harry Potter: met de trein naar het Schotse Skye

Maar nu is het ochtend en vandaag staan de mooiste landschappen op het programma. Het begint in Colorado, en we verzekeren ons van een plekje in de observatiewagon, waar de zetels naar de grote ramen gedraaid staan. De meeste reizigers vinden de overgang van Colorado naar New Mexico via de Raton-bergpas, met steile hellingen en adembenemende uitzichten, het hoogtepunt van de Southwest Chief-route. Terwijl de trein langzaam de hoogte overwint, wanen we ons in een westernlandschap. In New Mexico kijken we urenlang uit het raam, terwijl de woestijnvergezichten en uitgestrekte vlaktes zich voor ons ontvouwen. De rode aarde, de imposante rotsformaties en de eenzame bomen, het maakt een mens stil.

Mijn reisgezel en ik weten het nu al: dit is niet onze laatste Amtrak-reis. Bovenaan onze lijst staat de route van Chicago naar Portland (Oregon), met de Empire Builder. Of de Pacific Surfliner, van San Diego helemaal omhoog via de Zuid-Californische kustlijn.

In Albuquerque is er weer een personeelswissel. We hebben de tijd om naar de supermarkt bij het station te gaan. In sommige stations doet zo’n trein die langskomt een beetje denken aan een cruiseschip dat aanmeert. Mensen gaan van boord en op het perron van Albuquerque staan stalletjes waar Native American-souvenirs en -kunst worden verkocht. Nog voor we het station uit zijn, worden de kraampjes al opgebroken, tot een dag later de volgende trein komt.

Dat er zo weinig passagierstreinen zijn in een land dat daar bij uitstek voor geschikt is, heeft te maken met de ontstaansgeschiedenis van Amtrak. Waar in de meeste landen passagiersvervoer beschouwd wordt als een taak van de overheid, was dat niet het geval in de VS, en het privé-initiatief was ontoereikend. In 1971 werd onder president Nixon Amtrak gecreëerd, maar de federale overheid had er slechts een minimale financiering voor over. Luchtvaart en snelwegen kregen prioriteit (en veel meer centen), waardoor Amtrak nooit kon concurreren met het vliegtuig of de auto. Het recente federale infrastructuurplan van de Biden-administratie geeft Amtrak nu eindelijk het broodnodige budget om het netwerk uit te breiden en te verbeteren.

In Arizona neemt de nacht het over en is het al vroeg donker. We missen de canyons en het Petrified Forest National Park. Maar we nemen ons voor dat goed te maken op de terugweg.

Dag 3: California, Los Angeles

Bij het ontwaken is het nog donker buiten, maar Google Maps toont dat we in Californië zijn. Na de zeeën van tijd de voorbije dagen, lijkt alles nu in een stroomversnelling te komen. Een snel ontbijt en daar zijn de voorsteden van Los Angeles al, met de vele tenten van daklozen onder de bruggen die we passeren. Wanneer de skyline van downtown Los Angeles vlakbij is, neemt Chuck nog eens het woord en wijst hij naar de oevers van de LA River. ‘Weet je nog die achtervolgingsscène uit Grease? Dat was hier!’

Het heeft iets bijzonders om in deze stad aan te komen per trein. Na de vochtige hitte van de Midwest (het was 32 graden toen we uit Chicago vertrokken), is de droge Californische warmte een verademing. Het station van Los Angeles is trouwens bloedmooi, een mix van Spaanse koloniale stijl en art deco. We halen onze koffers op en rijden in een Uber de rest van ons LA-avontuur tegemoet.

Heen en terug

Wij reisden met Amtrak van Chicago naar Los Angeles aan boord van de Southwest Chief, een van de routes dwars door het land.

We boekten een Roomette, een piepkleine kamer voor een tot twee personen. De comfortabele zetels worden ’s avonds een stapelbed, met een smal bed bovenaan en een gerieflijker bed onderaan. In de prijs van de Roomette is ontbijt, lunch en diner inbegrepen. De Amtrak is de Orient Express niet, maar het eten en de service zijn absoluut oké.

Het is bij Amtrak voordeliger om vroeg te boeken (wij boekten in februari voor een reis in juni). We betaalden 500 dollar per persoon voor de heenrit.
Op de website van Amtrak vind je informatie over alle routes, over all-inpackages (treinreizen naar de National Parks, bijvoorbeeld) en railpassen (waarmee je binnen de dertig dagen een tiental stations kunt aandoen).
amtrak.com

Lees ook: Op het juiste spoor: 9 maal inspiratie voor een citytrip in Europa met de trein