Slow hospitality als reisconcept: ‘We moeten opnieuw leren hoe je afstand moet nemen van alle drukte’

Architecturale verblijven met zicht op lege stranden, moderne meditatieoorden in het midden van uitgestrekte natuurdomeinen en gastronomie met enkel lokaal geteelde producten op je bord: het toerisme van de toekomst draait om de schoonheid van traagheid. Althans, dat menen de bezielde creatievelingen achter het concept van slow hospitality. “We moeten opnieuw leren hoe je afstand moet nemen van alle drukte.”

De ene kamer heeft een buitendouche met zicht op een groene jungle, de andere een houten terras met een hangmat van waaruit zelfs een glas water als een zomerse cocktail smaakt. In de buitenkeuken buigen twee koks zich over enkele lokale Mexicaanse specialiteiten. Een glinsterend zwembad belooft verkoeling terwijl de zon achter een palmboom zakt. We zijn nog maar aan het scrollen door de foto’s van een intieme residentie in de levendige Mexicaanse badstad Tulum en we wanen ons al bijna op vakantie. Zelfs de tijd lijkt er enkele uren in een dag te hebben bij gekregen om helemaal à l’aise te zijn.

De architecturale boomhut is een van de projecten van Slow, een Duits platform onder leiding van Claus Sendlinger. De ondernemer richtte dertig jaar geleden het bedrijf Design Hotels op, dat meer dan 170 onafhankelijke hotels wereldwijd in zijn portefeuille heeft zitten, maar startte met dit dromerige verblijf in Tulum tijdens een sabbatical. Later volgde een gelijkaardig project in Ibiza dat voorlopig enkel voor privédoeleinden wordt gebruikt, en ondertussen wordt er ook naarstig gewerkt aan verschillende nieuwe residenties voor internationale gasten die in de eerste plaats op zoek zijn naar rust en verbinding. Naar eigen zeggen liep Claus Sendlinger al tien jaar rond met het idee. ‘Ik raakte geïnspireerd door een uitspraak van Leonardo DiCaprio in de film The Beach’, legt Sendlinger uit. ‘Daarin beschrijft hij zijn verblijf als abeach resort for people who don’t like beach resorts. Dat is exact wat we met Slow willen bereiken.’

Vertrekken doet de ondernemer altijd vanuit de lokale agricultuur. Rond boerderijen creëert hij vakantieverblijven die aanmanen tot het terugvinden van je innerlijke rust door verbinding met de plaatselijke cultuur die een bestemming te bieden heeft. De projecten ziet Sendlinger als een laboratorium waarin hij zijn levensfilosofieën kan vertalen in slowhospitality. ‘Steeds meer stedelingen willen ontsnappen naar het platteland, op zoek naar rust en een manier om te herbronnen’, vertelt de Duitser, die hier en daar in publicaties een moderne goeroe wordt genoemd. ‘Onze klanten zijn op zoek naar een zekere traagheid, van het eten op hun bord tot de activiteiten op hun programma, maar willen daarnaast iets bijleren. Met Slow proberen we de ambachtelijke tradities en het lokale vakmanschap van de regio’s waar we neerstrijken als basis te zien voor onze verblijven.’ In Tulum kunnen gasten elke dag van een ander programma genieten, zoals Mexicaanse muzikanten op doortocht of gastronomische tastings, steeds gestoeld op lokaal vakmanschap. Zelfs de keramiek op tafel is vakwerk uit de buurt.

Rariteitenkabinet met zicht op zee

Niet het minst speelt ook de architectuur van deze plekken een grote rol, want visuele rust is noodzakelijk voor Slow. Voor de esthetische invulling van zijn geesteskind blijkt Sendlinger een grote fan te zijn van Belgische creatievelingen. Nadat beeldend kunstenaar Tom Van Puyvelde het hoofdkwartier van Slow in Berlijn voor zijn rekening mocht nemen, werkt de Oost-Vlaming nu ook aan de uitwerking van een gloednieuw hotel in Lissabon voor de hotelier. Casa Noble, een adellijke residentie uit de negentiende eeuw, zal naast dertien gastenkamers ook een restaurant in een tropische tuin hebben en een bibliotheek met open haard waar gasten elkaar kunnen ontmoeten. Het project moet in het najaar van 2023 de deuren openen. ‘Dit beschermde monument heeft van zichzelf al een heel sterke ziel’, schetst Van Puyvelde. ‘Wij proberen de energie die er hangt te maximaliseren en de geschiedenis weer voor zich te laten spreken. Vroeger was Casa Noble een familieverblijf aan de rand van de stad, nu moet het een open huis worden voor gasten die zich willen wanen in het verblijf van een vriend die de wereld rondreist, een rariteitenkabinet waar je telkens nieuwe hoeken en kanten van ontdekt.’

Voor de suites die in het oude gedeelte van het huis moeten komen, laat Van Puyvelde de grandeur voor zich spreken dankzij de hoge plafonds, marmeren badkamerelementen en het uitgestrekte zicht op zee. ‘In de aanbouw creëren we vervolgens verschillende gastenkamers waar we op een meer gestileerde manier aan de slag zullen gaan, met monochrome kalkverf en pleisterwerk, en geschilderde vensterluiken die opgaan in de muur’, legt de architect-kunstenaar uit. ‘Het sterke aan de projecten van Slow is dat ze altijd vertrekken vanuit de geschiedenis en feng shui van een plek. Architectuur is natuurlijk een statisch gegeven, ik ben maar een kleine schakel in het hele verhaal. Pas door het in te vullen met culturele activiteiten, de juiste muziek, geuren en lokale producten, zal de Casa Noble ook echt verankerd zijn in de lokale gemeenschap. Mochten er meer verblijven bestaan met een dergelijke zin voor esthetiek en filosofie, dan zou de wereld volgens mij een betere plek zijn.’

Ook designer Cédric Etienne van de Antwerpse Studio Corkinho is volop bezig met de uitwerking van een gloednieuw holistisch toevluchtsoord voor Slow. ‘Zelf ben ik al een tijdje gefascineerd door stilteretraites waarbij je een tijdje leeft met monniken, meedoet aan hun rituelen, meditatie en zelfs hun dagelijkse klusjes’, aldus de ontwerper. ‘Toen ik twee jaar geleden in contact kwam met Claus, was hij meteen geïnteresseerd in mijn ideeën rond de architectuur van stilte, gebaseerd op honderden kloosters en sacrale plekken die ik heb bezocht.’

Hun gedeelde inzichten resulteerden in de plannen voor een groot project in een natuurreservaat nabij het strand van Meco, waar naast een hotel en enkele villa’s ook een modern klooster de deuren moet openen in 2024. ‘Het is een plek waar mensen op zoek zullen kunnen gaan naar innerlijke rust, op een domein dat eigenlijk het Zwin van Portugal is’, zegt Etienne. ‘Voor dit monastiek sanctuarium wil ik werken volgens het Japanse concept van ma, de ruimte tussen twee muzieknoten waarin het energetisch potentieel ligt om op een bepaalde manier klank te vormen. Hoe ziet die leegte eruit tussen twee momenten op een dag en hoe kun je je dan even opladen? In de architectuur zal er daarom een soort labyrint gemaakt worden tussen de verschillende open ruimten en compacte gangen, zodat mensen in alle rust zichzelf kunnen vinden op weg naar de verschillende groepstrainingen of meditaties die er in het centrum aangeboden zullen worden.’

Geen buzzwords

Het project moet een soort Burning Man van de stilte worden, grapt de designer. ‘Het is een tijdloos concept. Er is een steeds grotere vraag naar plekken waar mensen tot zichzelf kunnen komen. Stilte kan in die zin volgens mij ook entertainment zijn, door het aan te bieden in een idyllische setting waar mensen even de drukte kunnen ontvluchten. Het is geen vakantie om mee uit te pakken, maar om tot inkeer te komen, een soort modern bedevaartsoord.’

Zelf zal Claus Sendlinger zijn residenties niet snel onder de noemer slow hospitality categoriseren. ‘Na al die jaren in de reissector gewerkt te hebben, blijf ik liever weg van dergelijke buzzwords’, glimlacht de Duitse ondernemer. ‘Binnen de drie maanden zijn dergelijke nieuwe, hippe woorden alweer betekenisloos. Elke hotelier goochelt graag met woorden als authenticiteit en onthaasting, waardoor ze hun waarde verliezen. In the end gaat het over het idee dat je presenteert. Door echt terug te keren naar de basis van een bestemming, geloof ik dat we met Slow iets helemaal anders aanbieden.’

Dat er door trendwatchers al twee jaar lang een nood aan extase wordt voorspeld, en de term roaring twenties haaks staat op alles wat Slow aanbiedt, laat Sendlinger koud. ‘Het valt niet te ontkennen dat de mens een sociaal dier is en opnieuw honger heeft naar interactie’, zegt hij. ‘Maar nog sterker heerst er een nieuw bewustzijn waarbij mensen zoeken naar holistische ervaringen wanneer ze op reis gaan. Feesten kun je overal. Het zal in de toekomst alsmaar meer gaan over innerlijk welzijn. Om jezelf te genezen van alle stress, moeten we opnieuw leren hoe we afstand nemen van al die drukte. Als het verkondigen van die gedachte betekent dat ik een of andere goeroe ben, dan noem je me maar zo.’ (lacht)