Haaien leven minder op zichzelf dan tot nog toe aangenomen. Uit een studie bij grijze rifhaaien in de Stille Oceaan blijkt dat ze socializen en een langdurig sociaal netwerk uitbouwen.
Onderzoekers volgden de 41 grijze rifhaaien rond het Palmyra-atol in de Stille Oceaan, ongeveer 1600 kilometer ten zuidwesten van Hawaï. Ze werden gefilmd en getraceerd met akoestische zenders om inzicht te krijgen in de interactie tussen de dieren. Ze bleken er een complexer sociaal leven op na te houden dan voorheen bekend was. Zo bouwen ze verrassende sociale netwerken op en creëren ze banden met elkaar die jarenlang kunnen standhouden.
Ochtendlijke samenscholing
De haaien vormden sociale gemeenschappen die in de loop van het onderzoek vrij stabiel bleven, enkele bleven de volledige vier jaar van het onderzoek samen. Ze brengen samen de ochtenden door en komen daarvoor samen in groepen van soms wel twintig dieren in hetzelfde deel van het rif. Ze verspreiden zich weer overdag en ’s nachts, om ’s ochtends opnieuw samen te scholen. ‘Haaien zijn ongelooflijke dieren en worden nog steeds behoorlijk fout begrepen’, zegt zeebioloog Yannis Papastamatiou. ‘Ik heb het over hun ‘geheime sociale leven’, niet omdat ze willen dat het een geheim is, maar omdat we pas onlangs de tools hebben ontwikkeld om het te bestuderen en te begrijpen. Niet alle haaien zijn sociaal, sommige zijn waarschijnlijk solitair.’
Friends with benefits
Het sociaal karakter van de rifhaai komt in termen van stabiliteit in de tijd overeen met bepaalde vogels en zoogdieren, maar verschilt door de afwezigheid van nesten, koppelvorming, het maken van geluiden of vriendschappelijke interactie. De onderzoekers vermoeden dat ze samen rondhangen om makkelijker een prooi vinden. ‘We weten al een tijdje dat haaien groepsgenoten herkennen en sociale voorkeuren hebben’, vertelt marien bioloog David Jacoby. ‘Uit ons onderzoek blijkt voor het eerst dat ze daadwerkelijk in staat zijn om meerdere jaren met dezelfde sociale partners door te brengen. De sociale groepen opereren waarschijnlijk als informatiecentra van waaruit ze elkaar kunnen volgen naar offshore voedselgebieden.’
