Wat kan Raf Simons betekenen voor Prada?

Raf Simons wordt co-creative director van Prada, ‘in theorie, voor altijd’. Wat kan de Belgische ontwerper betekenen voor het Italiaanse luxemerk?

De geruchtenmolen draaide al enkele weken op volle toeren. Zondagmiddag riep Prada onverwacht een persconferentie bij elkaar: Raf Simons, 52, is ingelijfd door het Italiaanse familiebedrijf. Hij gaat er vanaf 2 april aan de slag als co-creative director, met Miuccia Prada, 70. Het partnership ‘omvat alle creatieve aspecten van het label,’ aldus een even hoogdravend als nietszeggend communiqué dat Prada later uitstuurde. ‘Conceptueel is het een nieuwe benadering van de definitie van de creatieve richting voor een modemerk, en een sterke uitdaging voor het idee van singulariteit van creatief auteurschap. Maar wanneer de tijden veranderen, moet ook creativiteit veranderen.’

Prada erfde het kofferbedrijf van haar familie in 1978. In 1985 lanceerde ze haar eerste succesvolle handtassen, in zwart nylon, en in 1989 volgde de modelijn.

Raf Simons verliet Calvin Klein, waar hij chief creative officer was, in december 2018 en concentreerde zich sindsdien op zijn eigen merk. Hij stond eerder aan het hoofd van Dior en Jil Sander.

Het is allicht de eerste keer dat een gevestigde ontwerper zo nauw gaat samenwerken met een andere gevestigde ontwerper. Maar totaal onverwacht is het creatieve huwelijk niet – eerder de onafwendbare conclusie van iets dat al in de lucht hing.

Tommy Hilfiger ontwierp de voorbije seizoenen collecties in tandem met achtereenvolgens Gigi Hadid en Zendaya. Moncler laat elk seizoen verschillende capsulecollecties ontwerpen door gastontwerpers, van Pierpaolo Piccioli tot JW Anderson. Dries Van Noten doet het dit seizoen met Christian Lacroix. Undercover deed het vorig seizoen met Valentino. Pucci lanceerde enkele dagen geleden in Milaan een gastcollectie van Christelle Kocher van het merk Koché. Raf Simons zélf sloeg voor winter 2014-15 de armen in elkaar met kunstenaar Sterling Ruby, een hoogtepunt in zijn carrière. En nu deelt hij dus de lakens met Miuccia Prada.

Wederzijds respect

Het plaatje klopt, toch op het eerste gezicht. Simons is al jaren een enthousiaste bewonderaar van Prada en draagt vaak kleren van het merk voor publieke verschijningen. Verder hebben de twee ontwerpers nogal wat gemeen: een passie voor hedendaagse kunst, bijvoorbeeld, en medewerkers als stilist Olivier Rizzo en fotograaf Willy Vanderperre, die bijzonder close zijn met beide labels. Prada en Simons zijn populaire ontwerpers. Maar ze worden tegelijk ook tot de avant-garde van de mode gerekend. Ze zijn cerebraal. Sexy is niet echt aan hun besteed. Hun publiek is, tot op zekere hoogte, gelijkaardig.

Dat ze zo op elkaar lijken, roept vragen op. Volgens Prada gaat het partnerschap zorgen ‘voor een andere aanpak van gevestigde methodologieën’ en voor ‘een pure visie van creativiteit, met het product als een vehikel voor de ideeën’ van Prada en Simons. Op een persconferentie in het hoofdkwartier van Prada in Milaan, zondagmiddag, gaf Prada toe dat ze nog niet wist hoe de samenwerking er concreet zou uitzien. ‘Het is simpel. Als we er allebei in geloven doen we het, en als één iemand van ons er niet in gelooft, dan doen we het niet.’

Evolutie

Simons zei dat CEO Patrizio Bertelli, de man van Miuccia, hem onmiddellijk na zijn exit bij Calvin Klein al contacteerde. ‘Miuccia en ik hadden een conversatie over creativiteit in het modesysteem van vandaag. En dat heeft me geleid tot een open dialoog met heel wat ontwerpers, niet alleen mevrouw Prada. We moeten herbekijken hoe creativiteit kan evolueren in het huidige modesysteem.’

De onaangekondigde eenmalige stijlenclash van Dries Van Noten en Christian Lacroix was verrassend en spectaculair, net omdat de ontwerpers zo verschillend zijn. Wat kan Raf Simons voor Prada betekenen? Brengt hij een toegevoegde waarde? Prada – het bedrijf – is een survivor. Het is een van de weinige écht belangrijke Italiaanse modelabels die nog niet zijn opgeslokt door een grote luxegroep, met Giorgio Armani en Dolce& Gabbana. Versace viel vorig jaar en is nu eigendom van Capri Holdings, de Amerikaanse groep die rond Michael Kors is uitgebouwd. Dolce& Gabbana spraken recent met potentiële overnemers, al bleven de ontwerpers tegelijk benadrukken dat ze niet van plan zijn om te verkopen. Giorgio Armani blijft koppig onafhankelijk, volgens hemzelf tot de laatste snik.

Prada wobbelt al jaren. Rond de eeuwwisseling probeerde Patrizio Bertelli een eigen luxegroep op te zetten. Het bedrijf rijfde toen Helmut Lang, Jil Sander, schoenenbedrijf Church’s en de helft van Fendi binnen. Die strategie mislukte. Alleen Church’s is tegenwoordig nog eigendom van Prada. Raf Simons zou in 2005 bij Jil Sander zijn aangeworven door Bertelli voor Prada dat merk opnieuw in de etalage zette, het is intussen in Japanse handen.

Strategische vergissingen

Een beursgang van Prada werd later meermaals uitgesteld – het staat nu genoteerd op de beurs van Hong Kong — en recenter hinkte het label steeds meer achterop. Terwijl bijvoorbeeld Gucci recordcijfers haalde, had Prada het moeilijk. Prada was laat met onlineverkoop, met sociale media, met winkels en met trends. Het maakte strategische vergissingen met prijssetting, en miste de sneakerboom. Het stortte zich met vertraging op de streetweargolf. De resurrectie van Prada Sport, een nevenlijn die rond de eeuwwisseling erg populair was, werd goed onthaald, maar was eigenlijk een beetje vijgen na pasen.

Miuccia Prada bleef altijd verafgood worden door de verzamelde modepers, meestal -maar lang niet altijd – terecht. De ontwerper kan blijkbaar écht niets verkeerd doen. Waaruit je zou kunnen afleiden dat ze Raf Simons eigenlijk niet nodig heeft. Als Prada verandering nodig heeft, dan op het gebied van strategie en management.

Met de mode zit het snor. Anderzijds is Miuccia Prada intussen 70. Tijdens de persconferentie vandaag beweerde ze dan wel dat ze zeker niet aan haar pensioen denkt (‘maak me alstublieft niet ouder dan ik ben,’ lachte ze), maar het is allicht toch verstandig om iemand aan boord te hebben voor als het zover is, of als Prada en Bertelli op termijn hun bedrijf toch wensen te verkopen.

Het contract met Simons is ‘in theorie, voor altijd.’ Voor Raf Simons is de job bij Prada een goede zaak. Na het onverwachte afscheid bij Dior en het fiasco van Calvin Klein, riskeerde hij voor lange tijd uitgespeeld te zijn. Dit is nu eenmaal niet de beste periode voor sterontwerpers van zijn generatie (zie bijvoorbeeld een genie als Marc Jacobs, die pakweg vijf jaar geleden nog 250 winkels had en er intussen minder dan een handvol overhoudt).

Dat Simons nu opnieuw bij een legendarisch huis aan boord wordt gehesen, is een bevestiging van zijn talent, of tenminste van het geloof in dat talent. Met topjobs bij Jil Sander, Dior, Calvin Klein én Prada is zijn carrière intussen bijna even intens en verreikend als die van Karl Lagerfeld zaliger. Over té veel werk, en het ondraaglijke ritme van de mode – een van de belangrijkste argumenten voor zijn vertrek bij Dior destijds – klaagt Simons al lang niet meer.

Of de samenwerking met Prada een succes wordt, moet blijken op de eerste show van het nieuwe duo, tijdens de damesmodeweek van Milaan in september. De eerste collectie ligt in het voorjaar van 2021 in de winkels.