Vier modemiskopen van jewelste: ‘Waar zat mijn verstand?’

Slechts één keer gedragen, slecht passend of een stijlblunder vanjewelste: missen is menselijk, en miskopen zijn dat zo mogelijk nog meer. Dat niemand er immuun voor is, bewijzen deze modieuze slachtoffers. ‘Elke zomer ga ik de uitdaging aan om het toch nog eens te dragen, maar het komt er nooit van.’

‘Gewoonlijk koop ik mijn kleren in functie van mijn lichaamsvormen en mijn lengte, kortom, hoe ik in elkaar zit. Er zijn veel vrouwen die verliefd worden op bepaalde kledingstukken en niet doorhebben dat ze eigenlijk niet geschikt zijn voor hun lichaam. Daar hoed ik mij normaal gezien voor, maar met deze Balenciaga’s was het een instant crush. Ik vond ze heel vernieuwend, erg stoer ook, en de vibe rond het merk sprak me heel hard aan. Noem het dan ook gerust een impulsaankoop.

Toen ik ze voor het eerst thuis aandeed, merkte ik echter meteen hoe zwaar ze zijn. Als ik na een dag werken in de sneakers thuiskom, voelt het alsof ik een stevige work-out achter de rug heb. Eigenlijk zijn ze ook te plomp voor de rest van mijn lijf. Terwijl modellen ze met blote benen dragen, is dat bij mij echt geen gezicht. Ik kan ze alleen aandoen onder een wijde broek, wat zeker in de zomer een beetje zonde is. Bovendien zijn ze helemaal niet praktisch om te dragen. In de auto voel ik de pedalen niet tijdens het rijden en als ik in mijn stamcafé naar het toilet wil gaan, moet ik bijna op handen en knieën de trap afkruipen omdat mijn schoenen groter zijn dan de treden.

Een sneaker moet functioneel zijn, en dat zijn deze Balenciaga’s allerminst. Ik shop regelmatig tweedehands en ik ben de sneakers dan ook al vaak tegengekomen. Ik begrijp dat: ze zijn bijna niet te dragen. Toch niet zonder de nodige volharding. Het is zoals ongemakkelijke hoge hakken: je weet dat je pijn gaat hebben, maar toch doe je ze aan omdat je ze graaf vindt. Dedication to fashion.

Ik geef het niet graag toe, maar eigenlijk heb ik spijt dat ik ze gekocht heb. Terwijl ik er best veel voor betaald heb, stel ik vast dat ik ze bijna niet aandoe. Het is niet dat ik ze niet langer mooi vind: ik bekijk ze telkens opnieuw als ik door mijn schoenenrek ga. Maar dan bedenk ik me dat ik na een hele dag rondlopen gewoonweg kapot zou zijn. Of ik ze achteraf gezien opnieuw gekocht zou hebben? Is het gek als ik daarop toch ‘ja’ antwoord?’ (schatert)

‘Ik zag deze catsuit van Marine Serre en ik dacht: die is van mij. Ik ken haar werk goed, volg haar al sinds ze aan La Cambre studeerde. Toen al maakte ze een sterke laatstejaarscollectie van gerecycleerd materiaal, waarin ze haar bekende logo in de vorm van een maan verwerkt had. Ze won toen de MAD-prijs, en kon daardoor een lookbook maken. Sindsdien viel het me altijd opnieuw op: deze vrouw heeft een duidelijke visie en de gave om talent samen te brengen en dingen te doen bewegen. En ze blijft altijd trouw aan haar aparte stijl.

Dus ik móést dit gedurfde stuk in mijn kast hebben. Op de webshop van Marine Serre stond aangegeven dat de catsuit niet in België kon geleverd worden. Omdat ik haar een beetje ken, heb ik contact met haar opgenomen en kon ik hem zonder problemen bestellen. Ik koop graag rechtstreeks bij jonge ontwerpers, en wil ook vooral lokaal shoppen. Ik investeer graag in creativiteit en in Europese productie en ik heb een zwak voor esthetiek.

Ik droeg de catsuit voor het eerst op de Belgian Fashion Awards in het MAD in 2018. Maar ik heb niet het lichaam van Heidi Klum, dus droeg ik er een groot hemd van Lutz overheen. Later, in 2019, gooide ik de catsuit in mijn koffer toen ik op fashion business trip ging naar Los Angeles en San Francisco. Ik durf opvallende stukken van jonge ontwerpers te dragen, ook al ben ik een negenendertigjarige vrouw met dochters van twee en zes en heb ik mijn vroegere silhouet nog niet terug. Dat deert me niet. Maar deze catsuit is echt wel héél dun en in een nude tint. Ik voel me naakt als ik hem draag zonder er iets overheen te trekken.’

‘Toen ik nog projectmanager was bij het Flanders Fashion Institute, het vroegere Flanders DC, organiseerden we een showroom voor jonge ontwerpers tijdens de modeweek in Parijs. In 2008 was de Japanse Mikio Sakabe een van de designers die geselecteerd waren om hun collectie te presenteren. Hij was afgestudeerd aan de Antwerpse Modeacademie in 2006 en had direct een eigen modelabel opgericht. Ik was zijn werk sindsdien geïnteresseerd blijven volgen.

Op deze modebeurs zag ik het bewuste jasje voor het eerst. Het waren vooral de kleur en de geborduurde katjes erop die me meteen aanspraken. Wat ik zo tof vind aan de creaties van Mikio, is dat hij typisch westerse kleding, zoals een bomberjack, combineert met een erg Japanse stijl. In dit geval het hoge kawaii-gehalte (dat is een deel van de Japanse cultuur dat draait rond schattigheid, red.) van de katjes en de roze tartan.

Ik heb een heel sobere kleerkast, maar vind het leuk om sober te combineren met sterke kleuren of gekke creaties. Toch is het jasje op de een of andere manier steeds in mijn kleerkast blijven hangen. Ik had het jack gekocht om de zomer in te luiden met iets fleurigs, maar in realiteit bleek de jas redelijk dik. De ene keer dat ik hem gedragen heb, had ik het veel te warm. Sindsdien hangt hij op een prominente plek in mijn kast met de bedoeling hem er nog eens uit te halen. Elke zomer ga ik de uitdaging aan, maar uiteindelijk komt het er nooit van. (lacht) En ook deze zomer vrees ik ervoor. Misschien is het vest toch iets te kawaii voor de rest van mijn garderobe?

Toch wil ik het bomberjack niet wegdoen. Verschillende vriendinnen hebben al gevraagd om het over te kopen – het is eigenlijk een vrouwenvest – maar dat wil ik niet. Ook al heeft de jas me ongeveer vijfhonderd euro gekost, ik zie het als een investering in de ontwerper. Misschien moet ik het jack gewoon inkaderen en in mijn woonkamer hangen?’ (lacht)

‘Toen ik deze jurk kocht, was ik verslaafd aan de serie Suits. Ik vergaapte me aan de prachtig verzorgde actrices op stiletto’s en in strakke jurken en vroeg me af hoe ze de hele dag zo gekleed konden zijn, terwijl ik zo’n jurk maar een halfuur kon verdragen en dan gek werd omdat hij overal knelde.

In die periode was ik een soort desperate housewife, ik was naar Brussel verhuisd en de mode daar was niet zoals in Parijs, waar iedereen in de muziekwereld er erg rock-‘n-roll bij liep. Ik liep hopeloos achter, vond ik. En Suits was voor mij het toonbeeld van een elegantie die ik niet had.

Ik had dit soort jurk nodig, maar geen te kort exemplaar, want dat vond ik dan weer niet bij mijn leeftijd passen. Ik vond er een op Vestiaire Collective, van Paule Ka, die 100 euro kostte. Een heel klassiek stuk, niet wat mijn rolmodel Chrissie Hynde of ikzelf zou dragen. Maar wel erg leuk. Toen de jurk aankwam, was ik blij: wat een snit, wat een stof, wat een magie: de jurk deed een buikje zomaar verdwijnen. De ontwerper, Serge Cajfinger, is een genie. Zijn jurken maken van elke vrouw een bom. Ik vond dat ik er goed uitzag, heel erg Rachel (het personage gespeeld door Meghan Markle in Suits, red.). Een paar weken later kocht ik dezelfde jurk in grijze wol. Omdat ik nog steeds verslaafd was aan Suits en Rachel wel meer dan één jurkje had.

Ik heb de jurk twee keer gedragen, daarna nooit meer. Ik zag mezelf op een foto in de jurk en ik leek helemaal niet op mijzelf. Wie was die vreemde vrouw? Ik zag er op slag tien jaar ouder uit.’