Topmodel Kristina De Coninck wederom voor de lens op haar 63ste: ‘Ze zijn me echt komen terughalen’

Ze was erbij tijdens het eerste defilé van Dries Van Noten en liep eind juni ook mee in zijn allerlaatste show. Op haar 63ste neemt de modellencarrière van Kristina De Coninck opnieuw een hoge vlucht. ‘Mensen van mijn leeftijd hebben vaak al iets afgerond. Ik niet.’

Een halfuur van Parijs met de voorstadtrein, en dan nog een kwartier stappen langs verlaten straten. Kristina De Coninck en haar man Tatsuya wonen aan de rand van het bos, in een mooi, oud huis, met erachter een weelderige tuin en het atelier — vroeger de garage — waarin ze dag in, dag uit aan haar sculpturen werkt. De Coninck, model en kunstenaar, kunstenaar en model, vertrok naar Parijs aan het eind van de jaren tachtig. ‘Ik voel nu dat ik deel uitmaak van de cultuur hier in Frankrijk en dat is een fijn gevoel. Dat is niet altijd zo geweest. Een kind opvoeden in een land dat niet het jouwe is, met een man uit nog een ander land, is een uitdaging. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Ik kan heel sterk zijn, maar ik blijf ook kwetsbaar, zoals iedereen.’

De Coninck studeerde grafische vormgeving aan Sint Lucas in Antwerpen en begon daarna te werken in café De Muze en in het restaurant Elfde Gebod. ‘Later vond ik een kantoorjob als grafisch ontwerper in Brussel. Het was niet het soort werk waar ik als student van had gedroomd, maar het was werk. En ik woonde alleen, dat was iets om trots op te zijn. Op een dag kreeg ik telefoon van fotograaf Ronald Stoops: “Ik heb je gezien in een café in Antwerpen.” Ik kende die man niet en dacht: hoe is hij aan mijn nummer geraakt?’ Niet veel later, na een casting, begon De Coninck haar carrière als model. Omzeggens out of the blue, en in recordtempo.

‘Eerst voor Dirk Van Saene, daarna ook voor Walter Van Beirendonck, Dries Van Noten, Ann Demeulemeester. Ik werkte toen vooral met Ronald Stoops en Inge (make-upartiest Inge Grognard, red.) in hun studio, vaak ook met mijn broers Bart en Willem erbij (die laatste is intussen overleden, red.). We lachten veel samen, de sfeer zat altijd goed. Dat was in 1988 of ’89. Ik was al achtentwintig. Iemand zei: “Ga naar Parijs, daar hebben ze altijd nieuwe gezichten nodig.” Ik heb getwijfeld. Op je eentje naar Parijs gaan, faut le faire. Maar ik dacht: als ik het niet probeer, zal ik het nooit weten.’

Beginnersgeluk

‘Tijdens de modeweek werkte ik in de showroom van Dirk Van Saene waar ik fotograaf Mark Borthwick leerde kennen. Hij heeft me geïntroduceerd bij het Parijse modellenbureau We Agency. Ik zei tegen hen dat ik tweeëntwintig was. Ach, ik zag er ook echt heel jong uit. Op mijn eerste dag hadden ze in het kantoor een casting. Die mensen, een Japans team, zagen me voorbijstappen op weg naar de boekhouding. “Wie is dat?” “Oh, that’s Kristina, she just arrived from Antwerp.” Een week later zat ik op het vliegtuig naar Aix-en-Provence voor een shoot voor een Japans tijdschrift, goed betaald bovendien. Dat was echt beginner’s luck.’

De Coninck begon destijds ook met Martin Margiela te werken. ‘Die eerste zomer in Parijs belde ik bij zijn showroom aan, à l’improviste. In België is dat normaal, maar in Parijs ga je nooit onaangekondigd bij iemand langs. Ik had onderweg meloenen gekocht, dat herinner ik me nog. Mijn eerste show voor Margiela was zijn tweede show. Ik weet nog dat het haar van de modellen gefriseerd was en dat we winterjassen met opvallende schouders droegen. Dat waren mooie momenten.’

‘Ik heb in die periode veel mensen leren kennen met wie ik vandaag vaak nog bevriend ben. Ontwerpers, fotografen, modellen.’ Ook haar man, model en fotograaf. ‘Tatsuya kwam net van Japan. Ik heb hem leren kennen op een fotoshoot voor een tijdschrift. Er waren nog andere modellen, maar die foto’s van ons beiden waren… anders. Speciaal.’ Al was ze ‘speciaal’ natuurlijk gewend, na jarenlang samengewerkt te hebben met Belgische designers.

‘Voor een shoot van Dirk Van Saene kreeg ik een pruik op mijn hoofd. Maar geen Louis XIV-pruik hé, een vettig rattenkopje. Ik weet nog dat ik mijn boek met foto’s van de Belgen aan mijn toenmalige vriend liet zien en hij geschokt reageerde. “Vindt gij dat schoon?!” vroeg hij. Hij snapte het niet. Hij kende Vogue en de klassieke modebladen, maar dit was iets helemaal anders. Toen ik in Parijs naar castings ging, voelde ik ook wel dat mijn foto’s anders waren. Ik heb het ook een paar keer gehoord. This is too special. You are too special. Ik droeg mijn Margiela-kleren, mijn Tabi’s. Ik denk wel dat ik daardoor werk gemist heb. Maar ik heb volgehouden.’

Bonsais van wol

Ze is een eerste keer gestopt als model toen ze moeder werd, intussen dertig jaar geleden. ‘Ik wilde een steady job met een vast inkomen. Ik ben toen begonnen als verkoper bij A.P.C., aan het laagste loon. Ik heb er hard en graag gewerkt. Als ik voor iets kies, ga ik er volledig voor. In 2008 was ik klaar voor een carrière-switch. Ik wou bonsais kweken en zou een stage volgen bij een gespecialiseerd bedrijf. Maar dat liep fout en de stage ging niet door. Ik besloot dan maar zélf bonsais te maken, met wol en ijzerdraad. Ik voelde me heel onzeker, want ik had maandenlang geen inkomen, maar zo is mijn carrière als kunstenaar begonnen.’

Daarna werd De Coninck opnieuw winkelverantwoordelijke. Dat liep slecht af en een moeilijke periode volgde. ‘Ik ga niet in detail treden, maar ik ben in Parijs twee keer zwaar uit mijn lood geslagen. Er zijn momenten in je leven dat er een tsunami op je afkomt, dat je niet weet of je naar links of naar rechts moet. Je laat je gewoon meesleuren. Maar ik voel geen rancune.’

Dansen rond de discobol

‘In diezelfde periode kwamen de sociale media, en af en toe werden er oude foto’s van me gepost. Op een gegeven moment gebruikte curator Didier Vervaeren een portret van mij, een foto van Ronald Stoops voor Margiela, voor de affiche van de tentoonstelling Les Belges in Bozar en het bijbehorende boek. Dat heeft veel losgemaakt. Ik kreeg opnieuw opdrachten als model. Ze zijn me echt komen terughalen.’
Kristina De Coninck opende de honderdste show van Dries Van Noten, en liep ook mee in zijn allerlaatste show, eind juni. ‘Achteraf hebben we allemaal gedanst rond die gigantische discobol. Ik heb alles gegeven op de dansvloer, ik heb genoten.’

De Coninck was de voorbije maanden ook te zien in defilés van onder anderen Jan Jan Van Essche in Firenze en Balmain, Marine Serre en Marie Adam-Leenaerdt in Parijs. Ze werd ingehuurd voor een campagne van Rouje, het label van Jeanne Damas, en is trots op haar performances met Olivier Saillard die, kort samengevat, legendarische modellen oude kleren laat aan- en uittrekken op een podium en zo een verhaal vertelt. Ze was sinds 2018 te zien in opvoeringen van Saillard in Antwerpen, Parijs, Firenze en laatst nog in Milaan in MODA POVERA VI, les vêtements des autres, tijdens de Triënnale. ‘Bewegen, een gevoel uitstralen, dat wil ik graag vaker doen.’

Tegelijkertijd werkt ze in haar atelier aan nieuwe sculpturen met wol en textiel. John Lurie speelt op de achtergrond, soms verkiest ze stilte. ‘Ik spreek liever niet over wat nog moet komen’, lacht ze. ‘Maar ik voel dat het goed zit. Ik voel me jong in mijn hoofd, ik heb nog zoveel te leren. Als ik mijn sculpturen zie staan, word ik heel gelukkig. En als mensen mijn werken graag zien en kopen, ben ik nog gelukkiger, al kan ik er moeilijk afscheid van nemen. Ik ben kunstenaar, en daarnaast werk ik dus in de mode. Ik doe dat graag, heel graag. Ik voel dat er kansen zijn. Ik ben nieuwsgierig naar wat er nog gaat komen. Ik verveel me nooit. Ik maak me weleens zorgen, maar ik blijf zoeken. Mensen van mijn leeftijd hebben vaak al iets afgerond. Ik niet. Ik ben een zoeker. Soms verlang ik naar berusting, naar het gevoel dat alles in orde komt. Dat gevoel heb ik nog niet gehad. Maar ik wil het wel, wie niet?’