Een mogelijk afscheid bij Dior en de comeback van Lanvin: de Parijse mannenmodeweek in 10 hoogte- en dieptepunten

Tijdens de zopas afgelopen mannenmodeweken nam Kim Jones — misschien — afscheid van Dior en poogt Lanvin een comeback. Dit waren de hoogtepunten van verslaggever Jesse Brouns.

1. Het museum van Pharrell bij Louis Vuitton

Terwijl Chanel uitkijkt naar de komst van Matthieu Blazy, en Gucci worstelt met tegenvallende cijfers, heerst Louis Vuitton onversaagd over de luxemode. Het label is dominant, en dat is niet altijd plezant. Er is nogal wat machtsvertoon. De zaal, op de binnenkoer van het Louvre, stond deze week weer eens vol norse bodyguards, die het gewone plebs — journalisten en stilisten, vooral — moesten afschermen van het kransje celebs op de front row. De show begon een uur later dan oorspronkelijk was voorzien. Omdat, zo werd gezegd, de familie Arnault, die in Washington de inhuldiging van president Trump had bijgewoond, anders niet op tijd in Parijs was geraakt.

Pharrell Williams draait bij Vuitton nog altijd aan de knoppen van de mannencollecties. Dit seizoen liet hij zich helpen door Nigo, de Japanse stijlgoeroe achter labels als A Bathing Ape, Human Made en Billionaire Boys Club, en artistiek directeur van Kenzo. De collectie was opgevat als een soort ode aan de jarenlange samenwerking tussen de twee, en een deel van hun greatest hits lag ook gestapeld in een dozijn vitrinekasten die op de cirkelvormige catwalk stonden opgesteld. Die spullen worden sinds afgelopen weekend online verkocht, door Joopiter, het online veilinghuis van Pharrell.

En de collectie van Vuitton? Die bestond, zoals gewoonlijk, uit heel draagbare fits — coole streetwear voor mannen met veel geld. Maar: mannen met veel geld in streetwear zijn van nature niet cool. En dus oogde het allemaal een beetje krampachtig. Bovendien zat er geen enkel nieuw idee in de collectie. Het was alleen maar duur.

2. Een afscheid bij Dior?

Er werd gefluisterd dat dit wel eens de laatste show van Kim Jones voor Dior zou kunnen zijn. Hij zou worden vervangen door Jonathan Anderson van Loewe, die zowel de vrouwen- als mannencollecties zou overzien. De strenge, nogal ceremoniële mise en scène, versterkte die indruk. Net als voor zijn debuut bij Dior, intussen een jaar of acht geleden, legde Jones een rechtstreekse link met Christian Dior, de stichter van het merk. ‘De Ligne H van Dior was al in onze gedachten voor we dit seizoen de archieven introkken’, zei de ontwerper in een statement. ‘We wilden terug naar de roots, en ons richten op de essentie van het huis.’

Deze collectie schippterde tussen oud en nieuw, tussen donker en licht, tussen mannelijk en vrouwelijk, tussen strak en vloeibaar. Het mooist was een jongen in een lange rok in Dior-grijs, een wit hemd en een zijden lint voor de ogen waarop het Dior-logo was geborduurd — tegelijk een zeldzame keer dat dat logo te zien was.

De lichtroze ‘opera coat’ waarmee de show werd afgesloten, een couturestuk, met borduursels die verwezen naar de Pondichéry-collectie uit 1949, was al even oogverblindend. In één kort woord: een droom.  Dezelfde avond werd Kim Jones in Parijs tot ridder geslagen. Dank voor bewezen diensten, en ciao.

3. Luxe voor de werkmens: Willy Chavarria

Ik was erg benieuwd naar het Parijse debuut van de Amerikaanse ontwerper Willy Chavarria. Zijn show vond plaats in de Amerikaanse kathedraal van Avenue George V, een plek die wel vaker wordt gebruikt voor defilés. Chavarria versierde één wand van de kerk met rode rozen. De verlichting leek geïnspireerd door de schilderijen van Caravaggio. Zijn missie, zegt Chavarria, is het verheffen van mensen die ondervertegenwoordigd zijn. Hij is zelf van Mexicaans-Amerikaanse afkomst.

Honey Dijon en Indya Moore liepen mee. J Balvin vatte halverwege een lied aan. De kleren waren verfijnder dan wat ik me van Chavarria in New York kan herinneren, met oversized fluwelen pakken in barok rood, blauw of goud, en tailleurs in de stijl van Chanel. Maar er was ook streetwear — een volledige collectie met Adidas, sneakers inbegrepen — en, voor het eerst, een reeks toegewijde vrouwensilhouetten. Een deel van de collectie bestond uit archiefstukken, gevonden op de eBay. ‘Ik wilde tonen hoe je nieuwe looks kunt creëren met bestaande stukken’, zei Chavarria. De show werd afgesloten met een geluidsopname van fragmenten uit de nu al historische preek van Mariann Edgar Budde, bisschop van Washington, voor president Trump en zijn gevolg, een week eerder.

4. Solo slim: Paul Smith

Een van de fijnste show, afgelopen week in Parijs: Paul Smith, die in het herenhuis dat dienst doet als zijn Parijse hoofdkwartier zélf zijn collectie presenteerde. Hij deed dat voor een klein publiek van minder dan honderd journalisten, stilisten, en één kpopster. ‘In oktober 1976 deed ik mijn eerste show in Parijs, in het appartement van een vriend in Rue de Vaugirard. Er waren toen 35 mensen. Gelukkig ben ik sindsdien toch wat gegroeid’, lachtte hij.

De fotograaf was deels geïnspireerd door zijn vader, die fotgraaf was, en door het licht in de foto’s van de Amerikaan Saul Leitner. ‘Mijn vader had het vaak over acteur Terence Donovan, die maatpakken droeg, maar gecombineerd met Dr. Martens. Chic, maar sjofel, en laat dat nu precies de stijl zijn waarvoor Paul Smith al jaren garant staat.’

5. Matroos Van Noten

Bij Dries Van Noten ging het over decadente matrozen in een donkere uithoek van de haven van Antwerpen, een beeld ingefluisterd door The Wild Boys, de experimentele roman van William Burroughs uit 1971 die, voor zover ik mij herinner, voor 98 procent uit apocalyptische seksscènes bestaat. Het boek gaat over een homoseksuele jeugdbeweging die de vernietiging van de westerse beschaving nastreeft — David Bowie liet zich door de personages inspireren voor zijn looks als Ziggy Stardust. Spannend, zeker omdat Dries Van Noten en seks doorgaans zelden in één en dezelfde adem werden genoemd. Waait er een nieuwe wind over de Godefriduskaai? Uiteraard: in maart, tijdens de damesweek, neemt Julian Klausner officieel zijn rol op als artistiek directeur van het merk. Deze mannencollectie werd nog ontworpen door de studio, maar wel al onder zijn leiding. Zonder show, jammer genoeg. Een rijtje mannequins, een rek met wat kleren en een handvol uitvergrote foto’s van Willy Vanderperre, en daarmee was de showroom van Van Noten in de Marais al goed gevuld. Het was, kortom, de meest minimale DVN-presentatie aller tijden, pandemie inbegrepen.

En wat droegen de Wild Boys van het Vijfde Havendonk? Matrozenplunje, maar dan wel versierd met veredelde borduursels en felgekleurde bloemen — half stoere bonk en half dandy, uit een parallelle droomwereld waarin John Galliano en Jean Paul Jean Gaultier soms vertoefden, en schrijver Jean Cocteau voor hen. Het was in elk geval een gedurfde zet van Klausner, en toch wel spannend.

6. De bed-in van Van Beirendonck

De show van Walter Van Beirendonck, in een pas afgewerkt kantoorgebouw langs de Périphérique, deed me denken aan de ‘bed-ins’ van Yoko Ono en John Lennon in Amsterdam en Montréal in 1969. Deels door de locatie: een ruimte met grote ramen hoog boven de stad, en deels door het pleidooi voor vrede van Van Beirendonck. Met ‘Give Peace a Chance’ in de finale. Op het eind gingen de modellen zitten en liggen in door Van Beirendonck ontworpen ‘Alien Couches’, gestoffeerd in dezelfde prints als de kleren — een collab met Hans Lensvelt. En ten slotte stak elk Walteriaans buitenaards wezen een rare hand naar boven. Ze kwamen in vrede.  

7. De fouten van Lazoschmidl

Ik ben fan van het piepkleine Zweedse label Lazoschmidl, dat er, ondanks fijne kleren en uitstekende presentaties en shows, maar niet in slaagt om echt door te breken. Logisch, misschien: met weinig middelen creëer je niet dezelfde impact als een financieel vetgemest luxehuis. Dit jaar heeft het duo een overeenkomst met Sphères, het minisalon dat vier keer per jaar wordt georganiseerd door de federatie achter de Parijse modeweek. En zo kon Lazoschmidl na enkele seizoenen met minimale showroompresentaties nog eens een wat ambitieuzere show opzetten. De titel: ‘Mistakes’, en het concept: ‘een fictief bedrijf genaamd Lazoschmidl Inc wordt geconfronteerd met een financiële crisis. De staff van semi-getalenteerde maar knappe werknemers vergadert in mismatched zakenkledij.’ De jongens, gekleed in pyjamapakken, ondergoed en patchworkdenim, zaten rond een lange vergaderzaal met een voor zich een karige lunch van appels en snoep.

‘Het is moeilijk voor bedrijfjes als het onze,’ vertelden Andreas Schmidl en Josef Lazo, terwijl ze ons een appel toestopten met een sticker van hun bunny-logo. ‘De winkels waar we verkochten gingen toe of betaalden hun facturen niet. We kunnen verder omdat we ook freelance voor andere merken werken. Maar we hebben wel beslist dat we ons vooral willen amuseren.’

8. Adieu in mineur: Kolor

Labels komen en gaan. Kolor, sinds jaar en dag een van de meest gerespecteerde Japanse merken op de Parijse modekalender, blijft bestaan, maar stichter Junichi Abe gooit de handdoek in de ring. Abe is of was getrouwd met Chitose Abe, de vrouw achter Sacai. Hij kondigde zijn adieu aan zonder veel franje, en eigenlijk totaal onverwacht, in een handgeschreven brief aan elk van de gasten op zijn show. Vaarwel!

9. Retour in deco: Lanvin

Vandaag begint de coutureweek in Parijs, met shows van onder meer Schiaparelli en Dior en de officiële opening van een nieuw vlaggenschip van Alaïa, het merk dat wordt geleid door Belgisch ontwerper Pieter Mullier. Traditiegetrouw staan er tijdens de laatste dag van de mannenweek al wat vrouwenshows geprogrammeerd, en dat was ook het geval met Jacquemus, Patou en Lanvin.

Jacquemus maakte zijn retour op de Parijse kalender in het appartement van architect Auguste Perret, pionier in beton, voor een select publiek van veertig à vijftig mensen, vooral influencers. Simon Porte Jacquemus probeert, net als Alexandre Mattiussi van Ami Paris, te evolueren naar duurdere, elegantere mode. Dat lukt nog net voor de vrouwenlijn, maar minder voor de mannenlooks, die — gezien op het schermpje van een iPhone, weliswaar — toch wat potsierlijk leken.

Er werd vooral uitgekeken naar het debuut van Peter Copping bij Lanvin. De ontwerper werkte in het verleden jarenlang voor Louis Vuitton, was artistiek directeur van achtereenvolgens Nina Ricci en Oscar della Renta, en leidde de voorbije jaren de uitmuntende couturecollecties van Balenciaga. Bij Lanvin is er werk aan de winkel. Het oudste, nog actieve Franse modehuis viel sinds het abrupte ontslag van Alber Elbaz in een diep ravijn, met de ene ongelukkige keuze na de andere. Slaagt Copping erin uit dat ravijn te klimmen, en van Lanvin opnieuw een succes te maken? Dat valt nog af te wachten.

De show werd begeleid door de zalvende klanken van de Cristal Baschet, een uniek Frans instrument uit 1952. De collectie — elegant, art deco, en duidelijk geïnspireerd door de archieven — was mooi, maar ook voorzichtig. Het lijdt geen twijfel dat de reputatie van Lanvin moest worden hersteld, en dat dat moest gebeuren met een blik naar de geschiedenis. Maar wat honderd jaar geleden modern en gestroomlijnd was, oogt in 2025 weliswaar nog altijd geraffineerd, chic en elegant, maar toch ook een tikje oubollig. Of er bij consumenten nog animo leeft voor die stijl, zal snel blijken. Het hoogtepunt, wat ons betreft, van de mannengarderobe van dit nieuwe Lanvin: een hele mooie oversized mantel met luipaardprint.

10. De trends

We zagen heel veel ruiten, en combinaties van ruiten. We zagen ook dubbel: waarom één jasje dragen, als je er ook twee over elkaar kunt dragen? In tijden van oorlog zijn militair geïnspireerde looks nooit ver weg, zoals bij Comme des Garçons, waar geherinterpreteerde legerjassen gecombineerd werden met helmen die met ruikers bloemen waren getooid. ‘Give Peace A Chance’, was ook de boodschap van Walter Van Beirendonck.

Koude winters? Dan zijn gigantische handschoenen handig, liefst vastgemaakt aan een koord, zodat je ze van je nek kunt laten bengelen. Schoenen? Zowel Comme des Garçons als Rombaut hebben een hilarische bottine met geplooide tip (in het eerste geval ontworpen door het trendy Japanse KIDSLOVEGAITE). Doublet had clownschoenen met een zool die je kunt losritsen (ook die zijn van KIDSLOVEGAITE). En ten slotte zagen we opvallend veel boy-versies van de tailleur van Chanel: bij Willy Chavarria, Doublet en Mihara.

Lees ook: Van pauw tot pinguïn: waarom mannenmode zo saai en uniform geworden is