Debuutshow Miuccia Prada en Raf Simons: krijgt de Belg Prada weer recht?

Wat er gebeurt er als twee gevierde giganten van de mode een alliantie vormen? Alles welbeschouwd: niet zo heel veel. En eigenlijk was dat goed nieuws.

‘Nu is er tijd genoeg om verder te denken en te discussiëren,’ aldus Miuccia Prada en Raf Simons na hun eerste gezamenlijke show voor het Italiaanse label, gisteren in Milaan. Simons en Prada onthulden de resultaten van hun creatieve conversatie online.

De show van de eeuw, zoals hier en daar was voorspeld? Neen, dat nu ook weer niet.

Het was wél een belangrijk moment. Voor Prada, om te beginnen. Het merk, dat onafhankelijk is, heeft het financieel al jaren moeilijk. Miuccia Prada, 71, staat scherp. Maar hoe lang nog? Als het bedrijf ooit in de etalage moet worden gezet, dan beter met een sterk creatief leiderschap. De alliantie met Raf Simons past is in dat verhaal.

Revanche

De presentatie was ook een belangrijk moment in de carrière van Raf Simons, die 52 is, en zo ongeveer de belangrijkste huursoldaat van de mode. Hij was artistiek directeur van achtereenvolgens Jil Sander (2005-2012), Dior (2012-2015) en Calvin Klein (2016-2018) en zijn eigen merk bestaat sinds 1995. Hij lanceert in oktober bovendien voor het eerst een toegewijde damescollectie.

Simons sprak in in honderdenéén interviews zijn bewondering uit over Prada. Zijn nieuwe baan kan worden gezien als een revanche. Zijn passage bij Calvin Klein was geen succes, al lag dat misschien eerder aan Calvin Klein dan aan Simons. Hij bewijst nu dat hij nog altijd meetelt. En hij keert terug naar Milaan, waar hij met Jil Sander het tot nog toe mooiste hoofdstuk van zijn carrière schreef. Hij is daar destijds overigens binnengehaald door Prada en haar echtgenoot, CEO Patrizio Bertelli. Jil Sander en Helmut Lang waren in die periode eigendom van hun bedrijf. Ze verkochten Sander kort na de komst van Simons aan een Japanse groep.

Miuccia Prada en Raf Simons hebben op het eerste gezicht weinig gemeen. Zij is opgegroeid in een rijke ondernemersfamilie: Prada, oorspronkelijk gespecialiseerd in lederwaren, werd opgericht door haar grootvader, Mario Prada, in 1913; zij begon de modelijn. Hij is de in Limburg opgegroeide zoon van een beroepsmilitair en een huisvrouw.

Cerebrale mode

Maar er zijn ook gelijkenissen. Ze zijn allebei geobsedeerd door kunst. Ze hebben allebei de mode beïnvloed, en hoe. Ze zijn eerder cerebraal. Prada maakt geen sexy kleren, Simons ook niet.

Hun eerste gezamenlijke collectie had iets van een vingeroefening. Een dialoog tussen de verschillende perspectieven van twee partners, noemden ze het zelf. En ook: het eerste voorbeeld van een veelvoud aan mogelijkheden en ‘een fundamenteel onderzoek naar de betekenis van Prada.’ Het was, kortom, een visie op Prada door de bril van Raf Simons.

Al refereerde Simons vaak ook naar zichzelf: van de elegante roze soiréejurken voor Jil Sander over de wikkeljassen die zo in een couturecollectie van Dior konden, tot de graphics van zijn trawant Peter De Potter voor zijn eigen merk.

Nylon, bavetjes en debutantes

De collectie opende met zwart nylon, het materiaal waar Prada sinds de jaren tachtig mee wordt geassocieerd. Veel tops waren voorzien van een bavetje met het driehoekige Prada-logo. Er waren ook verwijzingen naar de behangpapierprints in jaren zeventig-stijl waarmee Prada in de nineties hoog scoorde. Simons liet ze bewerken door De Potter (iets met echo’s, signalen en panorama’s).

Het decor was, zoals gewoonlijk bij Prada, van OMA, de creatieve denktank van architect Rem Koolhaas: een ietwat zielloze, door okergele gordijnen afgelijnde kamer, versierd met luchters die waren gemaakt van camera’s en schermen, waarop de namen van de modellen verschenen. Ze werden ook genoemd in de kille soundtrack, speciaal voor de gelegenheid gecomponeerd door technolegende Richie Hawtin, alias Plastikman. Geen enkel model had ooit een catwalkshow gelopen: ook voor hun was dit de allereerste keer.

Het was niet de beste show van Prada, en ook niet de beste show van Simons. Maar het was een begin van een partnership dat, met wat geluk, tot iets moois kan uitgroeien. Iets dat misschien wat minder voorzichtig is, wat minder eerbiedwaardig ook. Het was geen tabula rasa van Prada, maar een reductie van het merk: Prada in een notendop. De essentie, en een basis waarop in de toekomst kan worden verder gewerkt. Ook, eventueel, met nieuwe eigenaars.

Prada riep de voorbije dagen fans en volgers op om vragen in te sturen. Onmiddellijk na de virtuele show spraken beide ontwerpers de kijkers toe, Miuccia Prada in een witte plooirok en een marineblauw truitje – ‘Mijn uniform van het moment,’ zei ze – en Simons in een sjofele trui. Een handvol vragen werd achter hen op een scherm geprojecteerd.

Vragenrondje

Een meisje van tien wou graag weten hoe ze modeontwerper kon worden. ‘Daar wil ik graag op antwoorden,’ lachte Prada. ‘Studeren! Studeren! Studeren!’ Sinds wanneer willen jullie samenwerken, vroeg iemand uit Kiev. ‘We hebben in interviews een paar keer gezegd dat het fijn zou zijn om ooit eens iets samen te doen,’ antwoordde Prada. ‘Hoe lang dat geleden is, weet ik ook niet meer.’ ‘Ik denk niet dat ik er ooit heb bij stilgestaan dat dit zou kunnen gebeuren,’ zei Simons, die ondanks verschillende jaren in New York nog altijd Engels spreekt met een aardappel in de mond. ‘We zijn altijd in elkaars werk geïnteresseerd geweest. En, niet onbelangrijk, Miuccia en mijnheer hebben mij destijds binnengehaald bij Jil Sander. Voor mij was dat een belangrijke job: het was mijn introductie tot damesmode. Later zijn we altijd in contact gebleven, en toen de vraag uiteindelijk kwam, was er geen enkele twijfel.’

Hoe verliep de samenwerking? Simons: ‘Ik kan alleen zeggen dat het vanzelf gaat. Samenwerken is voor mij niet moeilijker of gemakkelijker. Ik voel me op mijn gemak.’ Prada: ‘Ik ben het daar niet mee eens. Het is gemakkelijker, omdat je de taken kunt verdelen, maar samenwerken vergt ook meer energie, precies omdat je alles moet delen, en dat is moeilijk, maar dat maakt het ook interessant.’

Simons: ‘Als ik weet dat Miuccia en ikzelf het eens zijn, dan voel ik me gesterkt in mijn overtuiging. Er is meer dialoog en dat kan een impact hebben op timing, maar alles welbeschouwd vind ik het gemakkelijker dan op mijn eentje een collectie te ontwerpen. Tot nu toe.’ Waarop Prada, enigszins sarcastisch: ‘Tot nu toe!’

Ze voegde eraan toe dat de collectie relatief snel was gemaakt omdat Simons door de pandemie later aan de slag was gegaan dan gepland. ‘Nu hebben we tijd om verder na te denken en te discussiëren over de weg die we willen inslaan. We weten niet waar we naartoe gaan.’

‘We willen de vrijheid om de ene keer een collectie te maken waar Miuccia heel sterk in gelooft, en dan weer het omgekeerde. Ik kijk naar het bedrijf, en naar Miuccia, als een outsider. Hoe zie ik Prada? Wat betekent het bedrijf? Wat is de Pradaness van Prada? Je kunt dat moeilijk definiëren, maar het is er wel. Het bestaat.’

Er werden ook meer triviale weetjes gedeeld, zoals wat ze ’s ochtends drinken. Koffie voor Simons, warm water voor Prada. ‘Van mijn grootmoeder heb ik geleerd dat dat gezond is.’

Simons maakte tijdens het vragenrondje ook de interessante opmerking dat hij er niet noodzakelijk naar streeft iets geheel nieuws te doen. ‘Als je een paar decennia bezig bent, dan is het belangrijk dat je je eigen werk kunt opfrissen. Maar iets écht nieuws doen, iets dat nog niemand heeft gezien, dat is de taak van de nieuwkomers, van de nieuwe generatie.’ En Prada zei dat ze sowieso niet gelooft in ‘nieuw’, tenzij in het geval van revoluties, zoals de minirok.

De digitale show van Prada is deze week het hoogtepunt van een gekortwiekte Italiaanse modeweek, met weinig echte shows — Versace liet vorige week in extremis nog verstek gaan. Max Mara en Hugo Boss showen de komende dagen, en het jonge Italiaanse Sunnei organizeerde gisteren hun catwalkspektakel in het leeggepompte openluchtzwembad van het Lido van Milaan, in de regen.