Ontwerpster Clare Waight Keller ontwerpt collectie voor Uniqlo: Britse elegantie ontmoet Japanse mode

De samenwerking tussen Clare Waight Keller en Uniqlo belichaamt de essentie van vrouwelijke stijl voor dit najaar. Met deze gewilde herfst-wintercollectie begint de Japanse modegigant een nieuw modehoofdstuk onder de vleugels van de Britse ontwerpster Clare Waight Keller. 

Ze had zes maanden om deze collectie tot in de puntjes te perfectioneren, en dat is best uitzonderlijk, dat mag gezegd worden. Clare Waight Keller erkent dit als een luxe, met een glimlach die doordrenkt is met die typische Britse elegantie die haar eigen is. Ze kent de hectische modewereld maar al te goed, met eerdere ervaringen als artistiek directeur bij Givenchy en Chloé. Ze heeft haar opleiding genoten aan het Ravensbourne College of Art en behaalde haar diploma in Fashion Knitwear aan het Royal College of Art. Haar carrière bracht haar langs Calvin Klein, Ralph Lauren, Gucci en Pringle of Scotland, waar ze het merk nieuw leven inblies met een duidelijk talent. Sindsdien heeft ze nooit teleurgesteld. Zelfs Meghan Markle is die mening toegedaan, aangezien ze Clare Waight Keller koos om haar bruidsjurk te ontwerpen.

Clare Waight Keller is naar Parijs gekomen om haar nieuwste collectie met Britse stijl en een vleugje ‘boy-meets-girl’ voor te stellen. Voor de gelegenheid draagt deze stijlvolle vijftiger van kop tot teen Uniqlo:C, wat perfect weerspiegelt wat ze heeft ontworpen voor de Japanse modegigant. Maar dat betekent niet dat deze collectie niet bij jou zou passen. Ze heeft er hard aan gewerkt om zowel een zestienjarig meisje als een dame van zestig te bekoren. Deze collectie bestaat uit 33 eenvoudige stukken, met een onmiskenbare elegantie en zonder enige modeflater. Ze brengt vloeiende, bewegende en vrouwelijke elementen samen in subtiele kleuren die perfect zijn voor de aankomende herfst.

Hoe ben je begonnen met deze eerste collectie?”

Ik dook in mijn eigen kledingkast. Ik vroeg me af wat ik al tien jaar draag, wat ik altijd heb bewaard, nooit heb weggegooid en nooit heb weggedaan. Daar begon ik mee. Vervolgens voegde ik mijn eigen stijlsignatuur toe: vloeiendheid, vrouwelijkheid en transparantie. Dat is belangrijk voor me, omdat het echt mijn esthetiek is. En dat is altijd wat ik heb liefgehad: een vloeiende silhouet, zachte volumes, een zekere tijdloosheid en mijn gevoel voor kleur, met een heel fris en vrouwelijk palet, maar vermengd met een ‘boyish’ gevoel.

Een primeur, nu zijn er schoenen bij Uniqlo! Dankzij jou. Maar waarom wilde je dat per se?

Toen ik bij Uniqlo kwam, vroeg ik aan Yuki Katsuta (Global Head of Research and Design): ‘Waar zijn de schoenen?’ Hij antwoordde dat ze geen schoenen hadden, en ik vroeg of ik het mocht proberen. Ik vind het belangrijk om een complete look te creëren, een totaalbeeld. Daarom wilde ik echt het avontuur aangaan, een paar modellen proberen… Ik wilde duidelijk platte schoenen hebben. Omdat ik niet meer zoveel hakken draag als vroeger, dat geef ik toe. En ik moet zeggen dat het best wel goed is! Mijn dochters en hun vrienden van 20 dragen ook de hele tijd platte schoenen. Ik vind dat het hen een behoorlijk coole houding geeft. Maar ik vroeg me ook af welke drie basisschoenen ik nodig zou hebben in de winter. Dat zijn dan moccasins voor het begin van het seizoen, heel gemakkelijk om op blote voeten of met een dun sokje te dragen. Dan Chelsea boots voor het begin van de herfst en tot slot hoge laarzen om te dragen met jurken. Ze zijn allemaal licht en gemaakt van plantaardig leer, met gewatteerde zolen voor absoluut comfort, dat is een van mijn belangrijkste zorgen!

Je had zes maanden om deze collectie te bedenken, dat is zeer uitzonderlijk…

Ja, en het is echt een luxe, ik weet dat het vreemd kan klinken om dat te zeggen omdat ik uit de luxewereld kom. Maar je kent het luxeschema: elke drie maanden is er een pre-collectie, een modeshow, dan de hoofdcollectie en zo verder, wat neerkomt op zes collecties per jaar. Hier maak ik er twee. Ik had meer tijd om eraan te werken. En om de pasvormen te perfectioneren.

Wat heeft jou het meest verrast bij Uniqlo?

De vergadering om de collectie te presenteren. Er waren ongeveer 30 mensen bijeen, allemaal leden van de raad van bestuur… Ik dacht bij mezelf: ‘oh my gosh, hoe kan ik zo duidelijk mogelijk zijn?’ Ik had nog nooit zoiets eerder gedaan. De oprichtende voorzitter Tadashi Yanai had nog geen enkel stuk uit de collectie gezien… En het was ook de eerste keer dat ik hem ontmoette. Het was serieus, maar ze toonden enthousiasme.

Moest je compromissen sluiten wat betreft de materialen om de kosten in de gaten te houden?

Niet echt. Werken met kasjmier is absoluut geen compromis! En hetzelfde geldt voor de andere materialen, zoals 100% katoen of 100% nylon, dit zijn pure vezels die ook recyclebaar zijn. Maar ja, de kosten van materialen en de prijzen zijn echt een uitdaging, je moet over je keuzes nadenken. Dus het kan zijn dat ik soms een iets ander stof kies omdat ik volume wil krijgen, of dat ik een hoogwaardiger stof kies omdat de snit eenvoudiger is… Het draait eigenlijk allemaal om balanceren!

Hoe begon je creatieve proces? Met afbeeldingen, materialen, woorden?

Ik begin meestal met beelden, dan met stoffen en kleur. Ik probeer zo vroeg mogelijk met de stoffen te werken, want hun gewicht en val zijn belangrijk. Dit heeft invloed op het silhouet. Als ik een bijzondere stof heb, die vrij zwaar is, denk ik dat ik wat lichtere stukken nodig heb om ermee te combineren. Zo werkt dat. En als het gaat om het opbouwen van de collectie, denk ik altijd eerst aan outerwear, aan kleding voor buiten, omdat dat meestal de krachtigste silhouetten zijn, de jas of het jack zijn meestal de drijvende kracht. En daarna denk ik aan vloeiendheid.

De schaduw van Karl Lagerfeld hangt over jouw carrière…

Ja… Hij was zo aardig. Toen ik hem voor het eerst ontmoette bij Chloé, was het in het tweede jaar van 2012, kwam hij naar de Chloé-expositie ‘Attitudes’ in het Palais de Tokyo. En we bleven in contact. Karl schreef me altijd, om me succes te wensen voor de modeshow, vooral als ik haute couture showde – dat was zijn grootste interesse. Hij vertelde me dat hij van mijn flamboyante jurken hield of van de schouders van een van mijn jasjes, en dat hij sommige stukken wilde kopen! Hij gaf me altijd uitstekend advies en was altijd vriendelijk voor me. Zijn aanwezigheid in de modewereld wordt gemist…

Speel je zelf de rol van mentor voor jonge ontwerpers?

Ja, ik begeleid een jonge ontwerpster die ik heb ontmoet tijdens de LVMH Prize, Supriya Lele. Ze is geboren in mijn geboortestad, Birmingham. We hebben elkaar in 2020 ontmoet toen ze finalist was. Sindsdien zijn we in contact gebleven. Ze heeft een zeer moeilijke tijd doorgemaakt tijdens de lockdown. Ze belde me voor advies… Ik denk dat het erg belangrijk is voor jonge ontwerpers om iemand te hebben om mee te praten. Want dit kan een heel eenzame baan zijn, weet je, vooral als je net begint en probeert door zulke donkere en economisch moeilijke tijden te navigeren. Vandaag de dag zet ze haar carrière voort, wat me erg verheugt. En voor mij is het interessant om op zoek te blijven naar nieuw talent. Ik hou ervan dat er zoveel diversiteit is in de modewereld.

Je hebt ooit gezegd dat Jill Sander jouw heldin was…

Ik ben dol op Jill Sander. En Miuccia Prada. Ik bewonder ze omdat ze hun eigen bedrijf hebben opgericht en pioniers zijn geweest in de modewereld in hun land. Jill Sander was het boegbeeld van de Duitse mode en Miuccia van de Italiaanse mode. En vooral hou ik ervan dat het vrouwen zijn die dit hebben bereikt. Ze stonden aan de top in de jaren ’90 toen ik studeerde. De Japanse mode was toen ook erg populair. Ik herinner me de komst van Issey Miyake in Londen. En vooral Yohji Yamamoto, hij heeft me mijn diploma uitgereikt, samen met Rosita Missoni… Ik moet zeggen dat ik altijd van vrouwen in de mode heb gehouden. Helaas worden veel van hen vergeten… Daarom houd ik ervan om er nog steeds naar te verwijzen.

Hoe is je liefde voor mode ontstaan?

Dankzij mijn moeder. We hadden een naaimachine thuis, in een hoek van de eetkamer. Mijn moeder knipte patronen op tafel, spelde stoffen vast en naaide ze voor mijn ogen. Dus had ik op zeer jonge leeftijd alles om me heen, binnen handbereik. Ik werd dus heel onbewust, vermoed ik, vrij vroeg blootgesteld aan mode. Toen ik opgroeide, werd ik haar assistent en moest ik haar helpen. En toen bleef ik maar naaien. Aan het einde van haar leven hield ze nog steeds van naaien en bewaarde ze de kleding die ik ontwierp, ongeacht voor welk modehuis ik werkte, zorgvuldig. Na haar dood vond ik alles keurig opgeborgen in haar kasten, als een prachtige erfenis…