Hannes Coudenys (35) is de oprichter van Ugly Belgian Houses. Hij startte zijn eigen bedrijf Hurae, dat socialemediastrategieën bedenkt voor onder meer VRT. Zijn boek Like My Like is een handleiding voor online branding.
In de wereld van sociale media ben ik een oude zak. Ik doe dit al tien jaar. Ik startte ooit als journalist op nieuws.be, en ik zag toen snel het potentieel van Twitter. In Amerika zat iedereen er al op, in België bijna niemand. Sommige nieuwsmomenten kwamen op Twitter voor het eerst naar boven, denk maar aan de crash in de Hudson-rivier. Ik nam een voorsprong op de kranten, al ging het maar om een half uur, het was voldoende om de kracht van sociale media aan te tonen.
Sinds vorig jaar wordt op mij het woord digital creative geplakt. Ik werk een aantal dagen per week in het creative lab van VRT. Maar ik begon ook samen met Vincent Schroeven ons eigen bedrijf Hurae, een productiehuis voor online storytelling. In communicatie moet je opvallen. Seth Godin praat in zijn TED Talk over koeien. Je hebt in je leven al zoveel koeien gezien en je staat er niet meer bij stil. Een koe interesseert je niet meer. Maar mocht de koe paars zijn, dan zou je stoppen om een foto te nemen. Dat is dus mijn job: online paarse koeien zoeken.
Als ik ’s morgen wakker word, zie ik eerder mijn scherm dan mijn vrouw. Mail, YouTube, Twitter, Facebook, Instagram, Snapchat. In enkele minuten check ik alle kanalen. Mijn eigen account, die van mijn zoon, die van Ugly Belgian Houses, en soms die van klanten. Ik film elke dag iets uit mijn leven, en ik monteer dat twee keer per week tot een vlog. Ik heb bij verschillende media notificaties ingesteld. Bijvoorbeeld als Donald Trump tweet, krijg ik een melding. Ik wil sociale media voor zijn, weten wat er leeft. Ik heb Google Alerts ingesteld, ik ben geabonneerd op Blendle, en ik krijg elke dag wel twintig nieuwsbrieven.
Mensen die offline leven prediken noem ik aasgieren van de maatschappij. “Ai, jongeren hebben het extreem moeilijk met sociale media” en meer van dat. Iedereen springt daar nu op, slim van sommigen om daar een business van te maken. Voor je het weet, is een smartphone een evil thing. Waarom zo focussen op het negatieve? Ik ben geen socialemediagoeroe, maar je kan er wel veel fijne dingen mee doen. Het is hard opgekomen en iedereen zit nu online, dat klopt. Maar je zal zien, het zal zichzelf reguleren. Dat merk ik ook bij mezelf, ik zet mijn smartphone tegenwoordig af en toe uit.
Ik heb een obsessief kantje. Als ik afspraken maak met mezelf, hou ik me daaraan. Ik wilde ooit minimum tienduizend stappen per dag zetten, en dat heb ik dan twee jaar elke dag gedaan. Als ik zeg dat ik twee keer per week ga vloggen, doe ik dat ook. Ook al is het vrijdagavond en moet ik tot twee uur ’s nachts monteren.
Ik voel een drang om iets te bewijzen. Ik heb een dagjob bij VRT en ’s avonds en ’s nachts stamp ik een eigen bedrijf uit de grond. Mijn boek heb ik ook ’s nachts geschreven. Ik ben ambitieus. Met Hurae wil ik mezelf op de kaart zetten. Mijn ervaring vertalen in iets dat blijft. Zodat ik ook eens vakantie kan nemen zonder dat de boel platvalt. Ugly Belgian Houses was een uit de hand gelopen hobbyproject. Het werd onverwacht succesvol, en het helpt deuren openen. Maar ik word niet graag voorgesteld als ‘die van Ugly Belgian Houses’. Ik vind niet dat ik het al gemaakt heb.
“Hallo, het is om te zeggen dat je vader bent geworden van een zoontje van anderhalf jaar.” Na jaren wachten kreeg ik ineens op het werk een telefoontje. Toen we met kinderen wilden beginnen, bleek dat niet te lukken. Ook hormonen en kunstmatige inseminatie sloegen niet aan. Toen hebben we voor adoptie gekozen, en ook dat proces sleept jaren aan. Plots word je dan toch vader. Surreëel. Je weet van niets. Je ziet zijn dossier, dat hij gezond is, maar verder kan je alleen afgaan op een foto. Hij zag er niet happy uit op die foto. Hoe lacht hij ? Gaat hij ons leuk vinden ? Er flitst zoveel door je hoofd.
De vlucht om Rae te gaan halen stond gepland op 22 maart. De dag van de aanslagen. Maar door een speling van het lot konden we twee dagen vroeger vertrekken. Ik sta daar niet te veel bij stil, want ik heb niets of niemand verloren, maar tegelijk voelt het wel aan als meant to be. “Hé, ik volg je zoon op Instagram !”, zeggen wildvreemden soms tegen mij. Die account was er van in het begin, stond ook op zijn geboortekaartje. Ik kon het niet laten om foto’s te posten. Maar voor alle duidelijkheid : ik ben géén Instagrampapa (lacht). Het gaat in feite om één ding en dat is trots zijn op je kind. En het is een leuke manier om foto’s te bewaren. Rae is een geluk in ons leven. Als ik naar hem kijk, word ik happy. Hij zorgt ervoor dat ik vaker thuis wil zijn. Minder in de auto wil zitten. Ik zie mezelf in hem, ook al ben ik zijn biologische vader niet.
Tekst Veerle Helsen & Foto Fred Debrock
“Mensen die offline leven prediken, noem ik aasgieren van de maatschappij”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
