Strijken is op zijn retour: welke millennial doet dat nu nog?

Redacteur Jorik Leemans geeft toe: hij haat strijken. En hij is niet alleen. ‘Waarom geven we er niet gezamenlijk de brui aan?’

Redacteur Jorik Leemans geeft toe: hij haat strijken. En hij is niet alleen. ‘Waarom geven we er niet gezamenlijk de brui aan?’

Stoom aflaten is een ambacht dat ik maar niet in de vingers krijg. Het gebeurt dan ook pijnlijk regelmatig dat mijn schoonmoeder de pleegzorg over onze te strijken hemden op zich neemt. Na een bezoek aan ons appartement vertrekt ze dan met een mand vol schone was die al ettelijke weken wacht om weer zonder plooien in een kast te belanden. Wanneer we ze kreukvrij terugkrijgen, zitten mijn lief en ik weer vol goede moed om het ditmaal beter te doen. Tot we haar de volgende keer weer met het schaamrood op de wangen een nieuwe lading meegeven. (Ondertussen staat er vaak nog een stapel ongestreken was in de kast verstopt.) Ongeveer één keer per maand raap ik zelf al mijn moed bij elkaar om me door de ongoddelijke toren te ploeteren. Tijdens de daaropvolgende strijkmarathons van enkele uren probeer ik troost te vinden in een glas wijn en tweederangs Netflixseries waarbij je met een gerust hart de helft kunt missen, omdat die ene plooi maar niet weggestreken raakt.

Het is tijd om uit de kleerkast te komen: ik haat strijken.

De cijfers leren me dat ik niet alleen ben. Ongeveer de helft van de Belgen zou een hekel hebben aan strijken, en deze huishoudelijke taak staat dan ook bovenaan als meest gehate activiteit, net voor poetsen en de was doen. Ook uit een onderzoek van de Vrije Universiteit Brussel uit 2013 bleek dat strijken op zijn retour is. Terwijl in 1999 nog 61,8 procent van de vrouwen wekelijks de strijkplank uit de bergkast haalde, kan nu minder dan de helft die toewijding nog opbrengen. En het aantal mannen dat het ijzer smeedt wanneer het heet is, vangt met 7,2 procent die daling niet bepaald op. Steeds meer mensen maken dan ook gebruik van een poets- of strijkhulp. In 2018 gaven alle Vlamingen samen maar liefst 86,8 miljoen euro uit aan dienstencheques, 2,6 miljoen meer dan het jaar ervoor.

Maar als we allemaal zo’n degout hebben van strijken, waarom geven we er dan niet gezamenlijk de brui aan? Komen we echt alleen voornaam voor de dag als we zonder plooien op een begrafenis of belangrijke meeting opdraven? Niet alleen zouden we geld en tijd besparen als we met zijn allen door de kreuken konden kijken, we zouden ook nog eens ons steentje bijdragen aan het milieu, zo leer je wat verder in dit nummer. Het wassen, drogen en strijken bepaalt namelijk voor 36 procent de milieu-impact van je kledingstuk. ‘Ik strijk nooit’, ondertekent een vriendin het begin van de revolutie. ‘Welke millennial strijkt nu? De enige mensen die geven om kreuken in je hemd zijn je grootouders.’

Op een website lees ik dat zelfs de oude Egyptenaren hun kleren al streken met behulp van zware stenen. Zo oud zijn mijn grootouders nu ook weer niet. Het waren de Chinezen die met het heet ijzer op de proppen kwamen, gaat de tekst verder. Ik tel de keren dat mijn moeder goedbedoeld een misplaatste vouw opmerkte en denk aan de pleegzorg die mijn schoonmoeder bij elk bezoek oppert. De volgende keer, zo neem ik me voor, herhaal ik de woorden van mijn revolutionaire vriendin: ‘Zelfs succesvolle mensen als Steve Jobs droegen een rolkraagtrui. En we weten allemaal waarom.’