Annelies Hart
‘Die lockdown is een ramp voor mijn eetstoornis’
‘Zijn een paar extra kilo’s nu echt onze grootste bekommernis?’, vraagt journaliste Annelies Hart zich geërgerd af na de zoveelste spottende meme over extra ‘coronakilo’s’. Zelf worstelt ze al jaren met een eetstoornis. In deze getuigenis beschrijft ze wat die quarantaineperiode met haar doet.
Nu de ‘fear of missing out’ vervangen wordt door de ‘fear of going out’, zijn sociale media de oplossing om onze contacten te onderhouden. In moeilijke tijden stillen we tristesse met humor, vaak via memes. De ene na de andere coronameme passeert mijn tijdlijn. Plaatjes over toiletpapier, hamsteraars en comfy kleding als apocalypsoutfit krijgen meestal wel een glimlach op mijn gezicht. Maar de ’transformation memes’ met de onderschriften ‘me before corona’ en ‘me after corona’, storen mij sinds dag één.
Als kind was ik altijd al heel onzeker over mijn buikje en over wat anderen van me dachten. Een positief lichaamsbeeld heb ik nooit gehad. Tijdens mijn tienerjaren werd ik overstelpt door negatieve emoties en zocht ik een manier om me beter te voelen over mezelf. Sinds mijn 16de worstel ik met anorexia. Ondertussen zijn we zeven jaar en drie ziekenhuisopnames later, en gaat het beter.
Toch kan ik mijn eigen regels rond eten nog niet volledig links laten liggen. De weegschaal is nog steeds mijn ergste vijand, mijn stappenteller mijn beste vriend. Ik verplicht mezelf om dagelijks minstens 10.000 stappen te zetten. Op de redactie wandel ik bewust elk uur naar het verste wc voor extra beweging. ’s Middags lunch ik met mijn collega’s, al zal je me zelden meer calorierijke voeding zien eten dan de persoon naast me. De situatie was leefbaar. En toen werd de lockdown afgekondigd.
De lockdown is een ramp voor mijn eetstoornis
De quarantaineperiode is een ramp voor mijn eetstoornis. Thuiswerken haalt mijn zorgvuldig opgebouwde structuur onderuit en ontneemt mij alle redenen om die dagelijkse 10.000 stappen te zetten. De sociale controle op mijn stage ben ik kwijt. Wie zal het nu merken als ik te weinig eet? Bovendien sluit ook de fitness – die mij er op moeilijk dagen van verzekert dat een ijsje geen kwaad kan – voor onbepaalde duur zijn deuren. Deze situatie doet me sterk denken aan één van mijn ziekenhuisopnames. Daar kreeg ik een eetschema met veel meer calorieën dan ik normaal at en waarvan ik elke maaltijd moest opeten. Ik mocht er ook amper naar buiten. Als ik teveel bewoog, werd ik daarop gewezen. Niks mocht verhinderen dat ik zou aankomen.
Na de aankondiging van de lockdown zijn mijn stoppen doorgeslagen. Meestal eet ik te weinig, maar in acute paniek durft er wel eens een eetbui opkomen. Het begon met gewoon wat troostvoedsel, maar al snel had ik zoveel binnen dat ik misselijk werd. Overmand door angst en schuldgevoel ben ik mijn bed in gestapt. Het is niet de eerste keer dat ik zo’n avond heb en het zal niet de laatste geweest zijn. Maar waar ik deze situaties normaal gezien kan relativeren en verdergaan op de goede manier, zat ik de volgende ochtend met dezelfde leegte als de dag ervoor. Ik at amper. Ironisch genoeg was dat het moment waarop ik de eerste coronatransformatie-meme zag. Hij verscheen op mijn facebook tijdlijn: ‘me before corona’ en ‘me after corona’. Aan de ene kant een slanke vrouw, aan de andere kant dezelfde vrouw met ettelijke kilo’s meer. Al mijn angsten werden in één beeld bevestigd.
‘Een ziekte zet je niet zomaar uit’
Ik schaam me diep voor die angst. Zeker nu, wanneer we veel grotere zorgen aan ons hoofd hebben dan onze broeksmaat. Maar mijn eetstoornis is een vorm van controle, die eigenlijk niet veel te maken heeft met dik zijn. Als alles rondom mij begint af te brokkelen zet ik haar in als joker, zoals een alcoholverslaafde doet met drank. Destructieve controle, natuurlijk, maar het is een ziekte. Die zet je niet zomaar uit.
Wat we wel kunnen minderen, is de nood om ons zelfbeeld openlijk te relativeren door middel van die spottende memes. Want naar mijn mening zijn ze gewoon een vraag om acceptatie: ‘Bekijk mij niet raar als ik wat bijkom, het was niet mijn keuze’. We leven namelijk in een maatschappij die dun zijn viert en aanmoedigt. Het was een kwestie van tijd voor mensen zouden gaan inzien dat de coronacrisis dat ideaalbeeld iets verder buiten handbereik legt. Diëtisten, personal trainers, merken en lifestylemagazines spelen daar sluw op in, zoals Sabine Peeters het goed verwoordde in haar opiniestuk eerder deze week. Geen wonder dus dat elke dag minstens vijf posts over een ‘coronatransformatie’ hun weg vinden naar mijn feed.
Dit soort memes zijn grappig voor enkelen, kwetsend voor velen. Ze herinneren mensen met een eetstoornis, een laag zelfbeeld of aangeboren zwaarlijvigheid ongevraagd aan het getal op de weegschaal. Maar zijn die een paar extra kilo’s echt onze grootste bekommernis? De wereld staat op zijn kop, we verliezen dierbaren en leven in angst. Echt niemand zal over die ‘coronakilo’s’ vallen. Veel wijzer is het om elkaar wat liefde te sturen, in plaats van daar nog wat overbodige angsten bij te smijten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
