Malou Van Hintum is 34 en schreef een inderhaast bijeengerommeld boekje, dat een afrekening moet zijn met het klaagfeminisme. Maar wat is haar alternatief ?
TESSA VERMEIREN
Mevrouw van Hintum, ik moet u eerlijk bekennen : ik ben 46 en men zegt dat ik een feministe ben. Tot de klaagfeministen heb ik me nooit gerekend en mannen zijn me veel liever dan ik af en toe zou willen. Ook al omwille van twee volwassen zonen, die mij nog nauwer aan het hart liggen dan de mannen in mijn leven voor wie ik bewust gekozen heb.
Uw boekje Macha ! Macha ! is mij in het verkeerde keelgat geschoten. Net als de bijval die uw teorie genoot in het editoriaal van een jonge De Morgen-journaliste op de Internationale Vrouwendag.
Er komt geen derde feministische golf, schrijft u. Het moet nu maar eens afgelopen zijn met het “wij-gevoel” en het klagen van de vijfenveertig-plus vrouwen die “Alles & Alles” wilden en die de schuld voor hun ongenoegen op de mannen schoven. Althans, u en volgens u al uw generatiegenoten, zijn het beu. “Niet klagen, niet mekkeren. Lachen om de tobberigheid van al die vrouwen die van de ene in de andere valkuil van schuldgevoelens en zelfmedelijden stappen. Gewoon doen… “
De nieuwe vrouwen zijn volgens u macha’s, die geen man nodig hebben om hen te onderhouden, geen kinderen om hun bestaan zin te geven : daarom kunnen ze kiezen in alle vrijheid. U bewondert provocatrice Camille Paglia, die beweert dat we nog in plaggenhutten zouden wonen indien de beschaving aan de vrouwen overgelaten zou worden.
Uw drijfveer, is de ergernis over het pessimisme van de feministen van de tweede golf die zeggen dat het niet zo makkelijk is als het lijkt om als vrouw te slagen in het leven. Die mening hindert u in uw veroveringsreis door de wereld, op wolkjes van onvervaard optimisme en verlicht egoïsme. U wil dat ze hun mond houden. Volgens u ligt de wereld aan uw voeten als je maar niet àlles tegelijk wil in het leven. Misschien heeft u het niet gemerkt, maar ook in onze generatie zijn de supervrouwen al een behoorlijk aantal jaren uitgestorven. We zijn een beetje moegestreden, maar kijken tegelijk toch verbaasd naar jongere vrouwen als u en Naomi Wolf, die denken dat alle grenzen verlegd zijn en die een beetje meewarig en zelfs vijandig in onze richting kijken.
U bent wel erg sterk in lapidaire uitspraken als “Nu was het gros van de feministen al niet erg bedreven in het analyzeren van situaties die verder van hun bed lagen dan de achterdeur. ” Daarmee veegt u heel wat studiewerk en politieke aktie van zeer intelligente vrouwen over de hele wereld van tafel. Ik lees op de achterflap dat u onder andere publiceert in Opzij en VB (Vrouw in het bedrijf), twee magazines die precies groeiden uit het werk van de generatie die u gretig tegen de wand spijkert.
Redeneringen met een spruitjeslucht uit Hollandse doorzonwoningen zijn u toch niet helemaal vreemd. “Van alle paren met kleine kinderen vormen ouders met beiden een volledige werkweek slechts twee procent, ” schrijft u in het hoofdstuk over werk, maar u vergeet daarbij te vermelden dat Nederland zowat een unicum is in Europa met zijn gering aantal buitenhuiswerkende getrouwde vrouwen. In het hoofdstuk over de supervrouw, heeft u het over diezelfde vrouwen die helemaal niet beklagenswaardig zijn omdat ze op eigen kracht zoveel kinderen kunnen baren als ze maar willen “en er nog geld voor krijgen ook : van haar man of van de overheid”. In het land van de overvloedige uitkeringen bent u allicht koningin met uw ideeën. Maar de wereld is groter dan de polder en feministische teorieën reiken verder dan de grenzen van de randstad.
De 45-plussers die uit het geëigende patroon braken, hoefden dat volgens u helemaal niet te doen, “er was immers een man die voor hen zou zorgen”. Ze zochten “een baantje voor de lol, voor wat extra centen. Geen baan die de man als kostwinner van de troon zou stoten. ” Ik hoor de protesten van al die entoesiaste, ambitieuze vrouwen die om heel andere motieven een job hebben : ambitie, zelfrealizatie, bittere noodzaak omdat het loon van de heer des huizes niet volstond om een gezin behoorlijk van te onderhouden.
Beste Malou, sta me toe dat ik u zo noem, heeft u misschien gemerkt dat door heel Europa een behoudsgezind spook waart dat niets liever wil dan alle vrouwen weer naar de doorzonwoning sturen, precies omdat ze een bedreiging zijn voor de mannelijke kostwinners ? En dat diezelfde stroming, die steeds meer macht verovert, wil dat vrouwen meer kinderen baren om de toekomst te verzekeren ? De geboortecijfers zijn onrustwekkend laag, in 1994 nog werden in België 4 procent minder kinderen geboren dan in 1993. Er is, met de kantelende demografische piramide, ook in Nederland enig gevaar voor al die uitkeringen die volgens u de keuze in het leven zo makkelijk maken.
De Lime-mensen (less income, more excitement) van de toekomst, waarover u het heeft, kunnen alleen maar gedijen in een systeem met behoorlijke vangnetten.
Het leukgehalte van kinderen kan volgens u afgewogen worden tegen het leukgehalte van andere dingen in het leven. “Een alternatieve besteding voor het geld en de tijd die kinderen kosten : lekker eten, mooie boeken, reizen en goede doelen, zoals zwerfkinderen. “
Het leven is volgens u heel simpel. Wat je wilt, gebeurt, als je maar je tanden laat zien. Als je maar een macha bent. Die macha “trappelt van ongeduld om de nieuwe man te begroeten” volgens u. U en uw soortgenoten willen “een leuke, een Echte Man”. “Daar zijn er, helaas, maar een paar van, ” voegt u daar onmiddellijk aan toe. Dat wordt dus knokken of het doen met minder. Of gaat u toch ook trachten mocht u buiten de prijzen vallen een man herop te voeden, zoals die verfoeilijke 45-plussers volgens u getracht hebben te doen ? Ach nee, zo was het helemaal niet, wij hebben de echte mannen op grote schaal ontmand, dat schrijft u toch.
Wie is nu die echte man, met hoofdletters in uw boek ? “Geen doetje, geen macho, maar een stoere man, een beetje ruige, eerlijke, sportieve man. Geen ordinaire borsttrommelaar, geen verwijfde maatpakkendrager, maar een charmante, zelfbewuste, genereuze man. Een taaie, dappere man. “
Het kan aan mijn leeftijd liggen, maar ik denk dat dit soort perfekte man van de 21ste eeuw alleen bestaat in Flair en Viva.
Net zoals ik niet echt geloof in de macha die over de aanschaf van kinderen even rationeel gaat denken als over het plaatsen van een kontaktadvertentie. Het spijt me, maar kinderen zijn geen “hobby, die je kunt afwegen tegen andere vormen van vrijetijdsbesteding”.
In uw laatste hoofdstuk over De Natuur maakt u even komaf met Simone de Beauvoir, want, zegt u, we ontkomen als vrouw niet aan de natuur. De hele teorie dat je “vrouw” wordt door de opvoeding, vindt u nonsens.
Positieve discriminatie zou er volgens u moeten komen zodat meer vrouwen terecht komen in vakken waarin we, nopens onze hersenstruktuur, logischerwijs goed zijn : de zachte sektor, de restaurantsektor, het schrijven, de kommunikatiesektor, chirurgie. U houdt een tirade over het feit dat jongens een voorsprong hebben op meisjes omdat ze van kleins af moeten werken om hun taalkundige achterstand in te halen, waarin ze fel gestimuleerd worden en als dusdanig een komplement aan hun ruimtelijk-visueel inzicht uitbouwen. Ze zijn dus volgens u al jong kompleter dan vrouwen en hebben, naar uw mening, dankzij hun hogere testosteronproduktie ook nog eens de drive om de eerste, de sterkste, de beste te zijn.
Hoe dacht u daar tegenop te kunnen : enkel door te willen en uzelf voor te houden dat de wereld aan uw voeten ligt ? Of door een testosteroninjektie-programma voor meisjes vanaf kleuterleeftijd op te starten ?
Beste Malou, er klopt iets niet in uw redeneringen. Ik geloof meer in het soort positieve aktie, die onder andere bedacht werd door de 45-plus feministen, die meisjes aanzetten om technische en wetenschappelijke opleidingen te gaan volgen om zo in meer toekomstzekere en beter betaalde jobs terecht te komen. In mentorschap dat jonge vrouwen stimuleert in hun ambities als ze zich in het beroepsleven willen waarmaken. In politieke aktie die het kader schept waarbinnen mannen en vrouwen zowel werk als gezinstaken kunnen beginnen te verdelen.
Boekjes als het uwe worden allicht best-sellers, maar we komen er geen stap mee vooruit.
Malou van Hintum, Macha ! Macha ! Nijgh & Van Ditmar, 95 pag., 399 fr.
Beste Malou, heeft u misschien gemerkt dat door heel Europa een behoudsgezind spook
waart dat niets liever wil dan alle vrouwen weer naar de doorzonwoning sturen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
