Een lamp als vorm van rebellie: het verhaal achter de populaire Flowerpot van Verner Panton

Flowerpot van de Deense ontwerper Verner Panton maakte eind jaren zestig furore, zowel in zijn geboorteland als daarbuiten. De vrolijke, kleurrijke lampen worden nu heruitgebracht. Tijd voor een gesprek met Pantons dochter Carin. “Mijn vader wilde met conventies breken en anderen ertoe aanzetten hetzelfde te doen.”

Flowerpot was in 1968 meteen een hit. Zeker in Denemarken, het geboorteland van Verner Panton, had iedereen er wel een hangen. Het succes was te danken aan het ontwerp, dat eenvoudig, stevig en betaalbaar was. Maar wat van Flowerpot echt een hebbeding maakte, was dat het ook een opgestoken middelvinger was naar het functionalisme, dat toen het meubel- en lichtdesign domineerde. “Alles draaide toen rond aardetinten en houten meubelen op vier poten”, legt zijn dochter Carin uit bij een koffie in Antwerpen. “Mijn vader wilde met conventies breken en anderen ertoe aanzetten hetzelfde te doen.” Verner Panton zag licht niet als een functionele noodzaak zoals zijn tijdgenoten, maar als een middel om sfeer te creëren. Een die ontspannen en intiem was, zoals de opkomende flowerpower-idealen. Wat meteen ook de naam van de lamp verklaart. “Al was hij zelf geen hippie”, lacht ze.

Flowerpot was de uitkomst van Pantons onderzoek naar perfectie. De gloeilamp zelf bleef onzichtbaar, zodat niemand in de ruimte verblind kon raken. Door de diameter van de bovenste schaal te verdubbelen ten opzichte van de onderste, creëerde hij een spel van reflectie, straling en schemering. “Als je veel werkt met kleur, begint alles met licht. Fout licht vervormt je perceptie.”

Uit haar jeugd herinnert ze zich overal in huis hangende of staande Flowerpots. “Op expo’s moedigde hij iedereen aan om eclectisch om te gaan met kleuren, maar thuis had hij het graag kalm.” Al is kalm voor interpretatie vatbaar. “Iedere ruimte had een kleurthema. Onze eetkamer was rood, van de muren tot de meubelen, de vloer, het tafellinnen en het servies. Als hij kon, had hij vast ook onze voeding gekleurd.”