Instagram spot met ‘sad beige baby’s’: hinderen beige kamers de ontwikkeling van kinderen?

Als we Pinterest en Instagram mogen geloven, lijkt de gemiddelde baby vandaag te slapen in wiegjes die worden omringd door niets dan crèmekleurige tinten. Aangezien het eerste halfjaar cruciaal is voor de kleurenontwikkeling van kinderen: voorzien we die hippe, beige kamers dan niet beter van een likje kleur?

‘Eén keer liet ik Alfons zelf een dekbedovertrek kiezen voor z’n kinderkamer. Les geleerd. Kijk, Spiderman past gewoon niet in het kleurenpalet dat we hebben samengesteld.’ Hoewel deze fictieve uitspraak komt van de humoristische Instagrampagina @Dansaertvlamingen, valt het niet te ontkennen dat er een nieuwe generatie ouders is opgestaan met een behoorlijk uitgesproken gevoel voor esthetiek. De gemiddelde kinderkamer op Instagram en Pinterest bevat crèmekleurige sluiers, tapijten in verschillende aardetinten en geschilderde muurvlakken in taupe. Beige is back.

Het tijdschrift Wired maakte zich zorgen en publiceerde het artikel Are Instagram’s Aesthetic Moms Hindering Kids’ Development? Daarin zegt onder meer onderzoekster Alice Skelton van de Universiteit van Sussex dat het lijkt alsof de verzadigingsknop van de wereld is teruggedraaid. Ze is van mening dat neutrale kinderkamers niet optimaal zijn voor baby’s, ‘omdat de kleinste details in een monochrome omgeving onzichtbaar zijn voor hen’.

Geen significant verschil

Professor in de cognitieve psychologie Sabine Hunnius (Radboud Universiteit in Nijmegen) lacht wanneer we haar de vraag voorleggen. ‘Ik vind de stelling haast absurd, want hoeveel tijd brengt een baby immers bewust door in zijn kamer? Ik ga er van uit dat ouders hun kind niet 24 op 24 alleen in de kamer laten’, zegt Hunnius. Het is in het eerste halve levensjaar dat baby’s hun vaardigheid om kleuren te zien ontwikkelen, legt ze uit. ‘Aangezien je vaak met je kind naar buiten gaat en ze meestal wakker zijn in leefruimtes met meer kleuren, krijgen ze zo normaal gezien wel voldoende prikkels buiten hun kamer.’

In haar boek Het babybrein (2018) haalt Hunnius ter vergelijking een onderzoek aan van Janette Atkinson en Oliver Braddick, een Brits onderzoekersechtpaar van Oxford. Zij probeerden de kijkontwikkeling van hun dochter extra te stimuleren door haar wieg te omringen met schuine lijnen, aangezien volwassenen vaak beter in staat zijn om horizontale en verticale lijnen waar te nemen en slechter in diagonalen. Bij hun zoontje deden ze dat niet. Ze zagen later echter geen verschil in de visuele capaciteiten van hun kroost. ‘Dit verschil in prikkels was wellicht onvoldoende om een wezenlijk verschil te maken op lange termijn’, aldus Hunnius. ‘Dat lijkt me ook te gelden voor de beige babykamer.’