Het rolmodel van chef Lize Willems: ‘Volharding wordt in onze familie generationeel doorgegeven’

Op Internationale Vrouwendag spreken wij 4 vrouwen met een inspirerend parcours over hun voorbeelden. Lize Willems van het Tongerse restaurant Ma Marraine kreeg haar ondernemingszin mee van haar moeder. ‘Mijn mama heeft zich altijd meer dan honderd procent voor ons ingezet.’

‘Mijn mama heeft altijd een enorm grote werklust gehad. Ik heb nooit anders geweten dan dat ze lange dagen klopte in haar bloemen- en decoratiewinkel. Op een gegeven moment miste ze ’s avonds nog een uitdaging en opende ze dan maar een restaurant. (lacht) 

Die volharding wordt volgens mij in onze familie generationeel doorgegeven: ook mijn grootmoeder en meter, naar wie mijn restaurant vernoemd werd, was een harde werker. Samen met mijn grootvader had ze een veeboerderij waar lange dagen geen uitzondering waren. Hoewel dat niet evident was in die tijd, heeft ze nooit toegegeven aan het klassieke rollenpatroon dat van vrouwen verwacht werd. Na een dag werken in de stallen was eten op tafel toveren het laatste waar ze zin in had. 

Liefde voor hard werken

Meer dan een liefde voor koken, denk ik dat die doorgegeven liefde voor hard werken aan de basis van het succes van Ma Marraine ligt. Mijn mama heeft me altijd aangemoedigd en gesteund toen ik besloot om een eigen zaak te starten. Sterker nog: al sinds mijn twintigste was ze aan het zeggen dat ik een restaurant moest beginnen. Naast de keuken zorg ik er ook voor dat de zaal in goede banen geleid wordt. Sommige mensen vragen zich af waarom ik mezelf dat aandoe, maar het is gewoon hoe ik ben grootgebracht.

Zeker sinds ik vorig jaar zelf moeder werd van een tweeling, haal ik niet zoveel slaap meer. Soms maar enkele uurtjes. Mijn vriendin en ik zien elkaar soms enkel wanneer we Abel en Oscar eten moeten geven. Als je het mij vraagt heeft mijn mama het perfecte voorbeeld gegeven van hoe een eigen zaak en het hebben van een gezin perfect samen kunnen gaan. Het is namelijk niet zo dat we haar weinig zagen, integendeel: na school brachten ook mijn broer en ik onze tijd daar door. Als alleenstaande moeder heeft ze zich steeds meer dan honderd procent voor ons ingezet. Wanneer mijn zoontjes wat groter zijn, hoop ik ze ook mee te kunnen nemen naar het restaurant. 

Zelf een rolmodel

Sinds kort heeft mama’s winkel eindelijk een sluitingsdag – niet dat ze nu minder werkt, hoor. Ze loopt regelmatig het restaurant binnen en verwacht dan een taak waarmee ze iets kan bijdragen. Zo worden alle servetten meestal door haar gestreken. Ze neemt geen genoegen met een ‘nee’.

Of ik me als Lady Chef of The Year zelf een rolmodel voel? Ik krijg al stress van het idee. (lacht) Zelf ben ik niet zo hard bezig met genderrollen. Ik heb leren koken van mannen, maar het klopt dat er volgens de cijfers nog steeds veel minder vrouwen in professionele keukens werken. Als ik door mijn titel en restaurant iets kan betekenen voor jonge vrouwen die dromen van een job als chef, is dat uiteraard een mooie extra.’

Lees ook:
– Comedian Amelie Albrecht: ‘De Belgische comedywereld is heel lang een exclusief mannenclubje geweest’
– ‘Vrouwen worden te vaak in een empatische, zorgende hoek geduwd’: 4 redenen waarom representatie zo belangrijk blijft
– Elisabeth Van Lierop: ‘Bijna honderd jaar geleden beschreef antropoloog Margaret Mead hoe genderrollen cultureel bepaald worden’