Louis De Jaeger
‘Durven we een verrukkelijke toekomst creëren voor onze kinderen?’
Tijdens een bezoek op zijn boerderij laat een bioboer enkele van zijn tomaten proeven aan Louis De Jaeger en zijn metgezellen. Hun uitzinnige reacties zetten De Jaeger aan het denken. ‘De échte tomaat toont je de weg naar een toekomst waarin alles mogelijk is.’
Wij maken deel uit van de eerste generatie die een groot stuk van zijn voedsel krijgt van planten die nooit contact hebben gehad met de levende aarde. We brengen het meeste van onze tijd door in steriele gebouwen. We hebben nog nooit zo lang geleefd, maar velen hebben zich nog nooit zo levenloos gevoeld.
Ook kinderen ontsnappen er vaak niet aan. Na twee maanden die ze in het beste geval vooral buiten en in hun eigen droomwereld spelend doorbrachten, beginnen ze weer aan de dagelijkse tocht richting een vaak fantasieloos gebouw, waarin ze urenlang een onnatuurlijke houding aannemen en kantinekost voorgeschoteld krijgen. Op die plaats worden ze voorbereid op een toekomst waar ze vijftien jaar later in worden losgelaten.
Durven we een verrukkelijke toekomst creëren voor onze kinderen?
We denken graag dat niemand de toekomst kan voorspellen. We zeggen dat we niet weten hoe onze maatschappij er over vijftien jaar zal uitzien, en het is net die gedachte die de toekomst bepaalt. Ik denk dat dat anders kan. Heel wat mensen geloven immers wel dat ze, door met een teletijdmachine één actie te ondernemen in het verleden, een radarwerk kunnen doen bewegen om het heden te veranderen. Waarom geloven we dan niet dat één kleine actie vandaag onze hele toekomst kan bepalen?
Leven zonder te beseffen dat al onze dromen en mogelijkheden het uitzicht van de komende halve eeuw bepalen is geen leven, maar een traag stervensproces. Denken dat we met onze acties het verschil toch niet kunnen maken, is onze eigen doodsteek, die ervoor zorgt dat we over vijftien jaar zullen terugkijken naar vandaag en zullen zeggen: ‘wat waren dat mooie tijden, toen nog slechts een op de tien mensen antidepressiva slikte.’
Helaas denken we vandaag dat een levendig leven vol schoonheid en heerlijke smaken onrealistisch is. Onze smaak en smaakpapillen zijn zodanig gedegenereerd dat we genoegen nemen met de wansmakelijkheden die we dagelijks letterlijk en figuurlijk op ons bord krijgen. Een sprekend voorbeeld is de supermarkttomaat die allesbehalve naar tomaat smaakt, maar die we toch het hele jaar door massaal omarmen. We mogen zelfs dankbaar zijn dat maar bitter weinig mensen de échte smaak van levende tomaten kennen, anders had er al lang een revolutie plaatsgevonden.
Wij zijn geen blad in de wind. Wij zijn de wind die de bladeren doet waaien. Als je dat niet gelooft, dan waai je zelf als een blaadje op bij de minste luide krantenkop, heftig zevenuurjournaal of laatste roddel. Telkens opnieuw dwarrel je dan terug op de grond, half vergeten wie je bent. Telkens opnieuw word je een beetje aangevreten, tot je uiteindelijk gecomposteerd bent tot humus. De enige hoop die je dan nog hebt, is reïncarnatie. Hopelijk in iets anders dan een blad.
Tomaat vol toekomst
Er zit gelukkig een anomalie in onze droomloze maatschappij. Sommige mensen hebben zich bevrijd van de slavernij van zogenaamde realistische verwachtingen. Als je goed oplet, kom je deze medemensen her en der tegen. Wees wel gewaarschuwd: je kan serieus in de war raken bij langdurige blootstelling aan deze droomdoeners. Je automatische piloot krijgt mogelijks schokken, waardoor je zelf ook wakker dreigt te worden en je wereldbeeld danig door elkaar geschud wordt. Ben je daar klaar voor?
Als je geluk hebt, kan je even connectie maken met deze hedendaagse magiërs en hun creaties, kan je verdwalen in hun betoverende moestuinen en er verblind raken door vruchten die wel lijken te gloeien van licht en energie. Wie echt durft, steekt die tomaat in z’n mond: dit is straffer spul dan eender welke drug, want het doet je instant ontwaken uit de voorgekauwde hallucinatie die wij ons leven noemen.
De goddelijke smaak van een zomerse tomaat uit volle grond is een poort tot een nieuw bewustzijn waardoor je nooit meer hetzelfde zal kijken naar het leven. De ‘realistische’ tomaten of paprika’s die in steriele serres gekweekt worden zonder de levende micro-organismen waar ons lichaam zo hard naar snakt, zal je hierna enkel nog zien als vruchten die je geen leven geven, maar net het leven ontnemen. Een échte tomaat toont je de weg naar een toekomst waarin alles mogelijk is.
Wees lief voor mensen die zich nog vullen met rode lege vruchten in de vorm van een tomaat. Het vraagt bravoure om het platgetreden pad te verlaten, want onze programmatie zegt ons net zo ver mogelijk weg te blijven van die vreemde snuiters die het anders aanpakken. Tot je hun tomaat hebt geproefd. Dan weet je op welke toekomst je onze kinderen wil voorbereiden. Dan weet je hoe het er hier over vijftien jaar uit mag zien en wat er moet gebeuren om die toekomst na te streven.
De tomaat wacht op je, kom hem plukken wanneer je er klaar voor bent.
Louis De Jaeger is landschapsontwerper en auteur van We eten ons dood: hoe we met landbouw de wereld kunnen redden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier