Chef, boer en Instagramicoon Julius Roberts: ‘De seizoenen bepalen wat ik eet’

Julius Roberts (30) is de Britse posterboy voor het seizoensgebonden boerenleven. Hij goot zijn liefde voor het platteland, duurzaamheid en koken in het boek ‘The Farm Table.’

Julius Roberts groeide op in Londen. Hij spendeerde zijn jeugd dus niet op een boerderij, maar voelde de lokroep van het ‘simpele’ leven en trok na een carrière als chef naar Dorset om zelfbedruipend te worden. Daarvoor hanteert de jonge boer het principe van ‘boer tot bord’ (farm to fork).

‘Toen ik een boerderij wilde starten, kocht ik vier varkens, aangezien dat de makkelijkste dieren zijn om mee te beginnen’, vertelde Julius daarover aan Tatler. De overstap van een job als chef bij prijswinnend restaurant Noble Rot in de bruisende stad naar de boerenstiel was niet simpel. Zijn vrienden woonden en werkten in Londen, terwijl hij bijna tweehonderd kilometer van hen verwijderd timmerde aan zijn boerderijdroom. Diezelfde vrienden spoorden hem aan om z’n avonturen op Instagram te delen, en zo geschiedde: een Instagramicoon was geboren.

Met foto’s en video’s toont Julius Roberts hoe hij zijn zelfgekweekte groenten, fruit en boerderijdieren omtovert tot heerlijke gerechten.

Je leven ziet er op sociale media uit als een cottagecore idylle. Wat trekt je zo aan in het plattelandsleven?

Julius Roberts: ‘Ik zou mezelf “per ongeluk” cottagecore noemen. Ik verhuisde niet naar het platteland om de cottagecore-esthetiek na te jagen, maar om een leven te leiden dat meer in harmonie is met de natuur.

Ik heb altijd geweten dat ik nooit geschikt zou zijn voor een kantoorbaan. Ik ben oorspronkelijk opgeleid als beeldhouwer in Brighton, maar toen ik na mijn studies terugkeerde naar Londen wist ik niet hoe ik een carrière als kunstenaar moest aanpakken. Mijn Nederlandse oma was een geweldige kok en heeft me jarenlang haar vaardigheden aangeleerd. Toen ik beeldhouwkunst de rug toekeerde, besloot ik te gaan koken. Ik werkte als chef-kok in Londen: lange, intense uren in hete, stressvolle restaurantkeukens. Hoewel de job heel leuk was, begon mijn gezondheid eronder te lijden. Ik raakte geïnspireerd door de ingrediënten die we in het restaurant gebruikten en de telers die elke ochtend opdoken met dozen vol kraakverse producten.

Human Interest

Human Interest

Leve cottagecore: waarom deze 5 vrouwen het trage leven omarmen

Het waren hun verhalen en hun passie voor de natuur die me inspireerden om de stad te verlaten en vier varkens te kopen. Ik wilde mijn eigen voedsel leren verbouwen en volgens de seizoenen leven. Wat ik zo leuk vind aan deze levensstijl, is dat ik vanaf die eerste dag werd uitgedaagd. Ik leerde harde, maar ook waardevolle lessen. Ik breng mijn dagen hard werkend door in de natuur, ongeacht het weer. Alles wat ik eet en doe wordt bepaald door de seizoenen en het brengt enorm veel vreugde om zo in harmonie met de natuur te leven.’

Ben je een adept van het tragere leven of mag het allemaal snel gaan?

‘Zonder twijfel liever langzaam. Ik hou ervan om alleen te zijn, te kijken, te denken en te zijn.’

Zou je nog kunnen terugkeren naar het stadsleven?

‘Nee. Ik ben opgegroeid in de stad, maar ik zou er niet terug naartoe kunnen verhuizen. Ook toen ik in Londen woonde was ik me al bewust van wat ik at en van mijn impact op de planeet, maar lang niet zo sterk als nu. Als je eenmaal hebt gezien hoe slim en gevoelig deze boerderijdieren zijn, hoe moeilijk het is om een tomaat te kweken en hoe triest het is om iets waar je van houdt naar het slachthuis te brengen… dan word je echt wakker. Als je in en met de natuur werkt, besef je pas echt hoe kostbaar ze is. Ik ben verliefd op deze manier van leven! Het voelt alsof het voorbestemd was. Deze levensstijl is wie ik ben.’

Stel dat je tijd hebt om er even tussenuit te knijpen: trek je dan liefst naar de natuur of verkies je dan net een citytrip?

‘Ik hou van een mix. Ik ben nog steeds fan van steden en tijdens het reizen ga ik natuurlijk graag op jacht naar lekker, lokaal eten. Toch ontdek ik ook graag de natuur van andere landen: verschillende vegetaties en habitats. Mijn droomreis zou een trektocht door Patagonië of Mongolië zijn, maar lekker gaan eten in Firenze of Marrakesh sla ik ook niet af.’

Zijn er aspecten van het boerenleven die minder mooi of aangenaam zijn, en die misschien minder weerspiegeld worden op sociale media?  

‘O absoluut. Beelden op sociale media hebben de neiging om de mooiere kant van het leven weer te geven, maar het boerderijbestaan is ook hard en confronterend. Het weer kan wreed zijn. Als het ijskoud, nat en winderig is kan ik niet gewoon binnen blijven als mijn dieren gevoederd moeten worden. Sommige karweien op de boerderij zijn zwaar. Ik heb onlangs vijf uur achter elkaar gebogen gezeten om de teennagels van een schaap in te korten.

Het boerderijbestaan bestaat ook uit vaccins toedienen, castraties, stallen uitmesten en dan de trieste waarheid dat sommige van deze dieren op een dag naar het slachthuis gaan. Dat is een dag die nooit makkelijker wordt en lang in mijn gedachten blijft nazinderen. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Door het keurig verpakte vlees in de supermarkt zijn we vandaag verleerd waar de oorsprong van ons voedsel ligt. We zijn de connectie met de dood verloren. Dat is problematisch, want het heeft ook het respect voor de dieren weggenomen.’

Jij streeft ernaar zelfvoorzienend te zijn. Wat is er zo aantrekkelijk aan je eigen gekweekt voedsel consumeren?

‘Het is echt een geschenk om je eigen producten te eten. De smaak is ongelooflijk, ik weet precies wat erin zit en hoeveel werk het heeft gekost. Er is niets beters dan naar de tuin gaan en wortels uit de grond trekken, aardappels opgraven en terug naar de keuken gaan met een mand vol goud. In het geval van vlees schuilt er schoonheid in de wetenschap dat het dier een geweldig leven heeft gehad. Hoewel er ook verdriet mee gepaard gaat. 

Ik raad je echt aan om thuis wat kruiden en courgettes te kweken, je hebt er niet veel ruimte voor nodig. Het kan niet makkelijker, en het planten van je eigen zaadjes is heel plezierig. Ik denk dat het ons ook psychologisch helpt bij het kweken van veerkracht en doorzettingsvermogen. Gewassen kunnen onverwacht verdorren en afsterven, maar dan proberen we het gewoon nog een keer door opnieuw te zaaien en planten en ons proces aan te passen. We verzorgen planten, snoeien, voeden en bewateren ze, net zoals we dat voor onszelf moeten doen in het leven, letterlijk en figuurlijk. Groeien is een aardend en spiritueel proces.

Ik vind dat kweken een basisonderdeel moet zijn van de opvoeding van elk kind, waardoor het wonder van de natuur al vroeg wordt aangeleerd. Voor mij is het enorm verrijkend.’

Je spreekt met veel respect over de natuur. Ben je bezorgd over het milieu en de klimaatverandering?

‘Ik ben ongelooflijk bezorgd! Dieren en planten sterven massaal uit. Het weer doet raar. De zeespiegel stijgt en vissen verdwijnen. Alle waarschuwingen zijn er, maar de veranderingen die nodig zijn om het tij te keren gebeuren niet snel genoeg. We moeten ons allemaal zorgen maken.

Niemand is perfect, maar als we allemaal een beetje meer zouden doen, maakt dat een groot verschil. Elke dag nemen we, zonder het te beseffen, kleine beslissingen over de toekomst van onze planeet. Het voelt niet zo, maar alles wat we kopen en doen heeft een impact.

Als we stoppen met het kopen van de dingen waar we niet achter staan, zullen ze stoppen met het maken ervan. Breng een stem uit voor de landbouw van jouw keuze met het voedsel dat je koopt. Als je de bijen wilt redden, stop dan met het aanschaffen van voedsel met pesticiden erop. Als je wilt dat dieren een natuurlijk en gezond leven leiden, eet dan minder vlees en koop met het geld dat je uitspaart kwaliteitsvlees van kleine holistische boerderijen. Samen hebben we veel macht om de veranderingen door te voeren die we willen zien.’

Je mag dan niet expres de cottagecore-esthetiek nastreven, maar hoe heb je je boerderij aangekleed?

‘Shabby chic? Ik hou van zachte kleuren, veel terracotta, oude vloeren, natuurlijke kalkpleister en grote ramen met oud glas zonder rechte randen. Het textiel thuis heb ik her en der opgepikt. Er woont altijd wel een geit of twee in de keuken die al onze schoenveters opeet, er slingeren stapels borden en boeken op de trap, kleren wapperen aan de waslijn.

We wonen in een prachtige wilde en rommelige, nogal lekkende en instortende boerderij waar de natuur zich een weg baant tot aan de deur, en zelfs door de raamkozijnen naar binnen komt. Ik werk graag met mijn handen, dus zowel in als rond het huis ben ik vaak, met plezier, aan het klussen en schilderen.’