Waarmee lessen we best de dorst? Onze drankenexpert Michel Verlinden proeft en deelt zijn ongezouten oordeel. Deze week: Berliner Weisse.
Duitse bieren hebben hun zuiverheid te danken aan het zogenaamde ‘Reinheitsgebot’, een wet uit 1516 die voorschreef dat bier uitsluitend van gerstemout, hop en water gemaakt mocht worden – een regel waaraan de meeste Duitse brouwers zich tot op vandaag houden. De biermakers in het zestiende-eeuwse Berlijn die de Berliner Weisse uitvonden, deden dat niet. Ze durfden ook tarwemout te gebruiken, voegden minder hop toe en lieten hun brouwsels fermenteren door gist en melkzuurbacteriën toe te voegen. Zo creëerden ze een bier dat minder bitter en meer zuur smaakte dan wat het publiek tot dan gewend was. Het resultaat was een sprankelend bier met een uitgesproken smaak en een laag alcoholgehalte (ongeveer drie procent).
Het toppunt van z’n populariteit beleefde de Berliner Weisse zo’n driehonderd jaar later: in de negentiende eeuw toverden in en rond Berlijn meer dan zevenhonderd brouwerijen het bier uit hun ketels. De ‘champagne van het noorden’ vloeide rijkelijk in menig biergarten – vaak met een scheut siroop van frambozen of lievevrouwebedstro, om de zure smaak wat te verzachten.
Door de opkomst van industrieel geproduceerde bieren verdwenen ‘oude’ bieren zoals de Berliner Weisse naar de achtergrond. Vandaag is het lichte bier terug, met dank aan de opkomst van de craftbeerbeweging, die een heropleving van de interesse in traditionele bieren met zich meebracht, en aan de groeiende belangstelling voor fermentatie die is komen overwaaien uit Azië.
Het zal kenners waarschijnlijk niet ontgaan zijn dat er aardig wat gelijkenissen bestaan tussen een klassieke Berliner Weisse en een klassiek witbier uit Hoegaarden, voordat brouwer Pierre Celis dat laatste omvormde tot een meer toegankelijk – lees: commercieel interessanter – product.
Ook sommige ambachtelijke brouwers die vandaag hun eigen Berliner Weisse produceren, proberen een breder publiek te bereiken door vruchten of kruiden toe te voegen. Soms levert dat een interessant resultaat op, soms leidt het tot een smaak die naar yoghurt neigt.
Geproefd en gekeurd: Berliner Weisse
Brouwer Joël Galys keuze voor onbewerkte tarwe is een schot in de roos: het bier is perfect in balans en heeft een volle smaak, ondanks het lage alcoholgehalte.
2. P9, Barcelona Weisse, Garage Beer Co., 5,20 euro (33 cl), garagebeer.co
Interessante Weisse uit die andere stad met een B. Verrassende toetsen van passievrucht en framboos. Wie zich stoort aan yoghurtachtige ondertonen zal het bier waarschijnlijk minder kunnen smaken.
3. Blair Biche, Peach Berliner Weisse, Brasserie Illegaal, 3,20 euro (33 cl), brasserie-illegaal.com
Mooie lichtgele kleur. Verfrissend en dorstlessend. Uitgesproken zure smaak met fruitige toetsen van perzik.
4. Berliner, Berliner Ryessse, Alvinne, 3,90 euro (33 cl), alvinne.com
Een atypische Berliner Weisse: er wordt ook rogge voor gebruikt en hij mag rijpen in voormalige Marsala-vaten. Het resultaat wordt gekenmerkt door een verfijnde frisheid en een subtiele zuurgraad.
Lees ook:Â Eten in de brouwerij: bij deze 6 adressen krijg je een lekkere hap naast de tap
