De gigantische hotdogs van kunstenaar Bieke Buckinx (37) sieren de hipste interieurs. Nadat ze met de reeks ‘Spoiler Room’ al haar, naar eigen zeggen, innerlijke marina liet zien, werkt ze nu aan een expo op het Autosalon.
Liefde voor Brussel
‘Brussel ademt een ruwe energie. Dat is precies waarom ik er zo graag woon. Iedereen kan hier zijn wie hij wil zijn, zelfs verschillende versies van zichzelf tegelijk. Als kunstenaar geeft het mij de vrijheid om meer te experimenteren en dingen uit te proberen.’
‘Ik ben opgegroeid in Dilbeek, maar sinds de kunsthumaniora woon ik in Brussel. Natuurlijk zijn er plekken waar je ’s avonds beter niet alleen rondloopt, maar dat geldt voor elke stad. Brussel heeft zoveel cultuur en initiatieven die kunst in de kijker zetten, ik vind het jammer dat dit vaak overschaduwd wordt door het negatieve discours over de stad.’
Digitale pauze
‘Verveling is de beste inspiratiebron. Ik had het geluk om op te groeien in een tijd zonder smartphones of internet. Als ik voel dat mijn inspiratie opraakt, gun ik mezelf een digitale pauze. Mijn ideeën voor schilderijen vind ik in het alledaagse leven, in kleine details waar anderen misschien aan voorbijgaan. Eindeloos scrollen zal me daar niet bij helpen.’
Schijnbaar banaal
‘Het mooiste compliment is herkenning. Ik ben altijd blij als mensen het meteen zien dat een werk van mij is. Ik kies er vaak voor om schijnbaar banale dingen te schilderen, maar dan wel met een interessant kleurenpalet of een boeiende compositie. Ik doe het ook graag op een manier waarin je de hand van de maker ziet – waarbij je voelt dat het met een penseel is gebeurd.’
Wat gisteren hot was, is morgen kitsch en overmorgen weer cool. Er zit iets bevrijdends in het loslaten van de angst om ‘fout’ te zijn.
‘Niets maakt me gelukkiger dan wanneer iemand merkt aan mijn stijl dat ik plezier heb beleefd aan het maken van een werk. Maar het is natuurlijk ook geweldig als mensen het willen kopen. Dat wil zeggen dat ze er elke dag naar willen kijken.’
Hyperfocus
‘Ik heb altijd een hyperfocus op een onderwerp. Of het nu taco’s zijn of spoilers, het krijgt mijn volledige aandacht. Ik wijd me er totaal aan, tot het uit mijn systeem is. Voeding is een thema waar ik toevallig in ben gerold. Het begon toen ik bij Ikea een hotdog bestelde. Plots vond ik dat object prachtig qua vorm en kleur: het smeekte bijna om geschilderd te worden. Kort daarna was ik op reis in New York waar op elke straathoek een hotdogkraam staat, wat mijn interesse – lees: hyperfocus – nog meer aanwakkerde. Daar is de serie No carbs uit voortgevloeid. Food werd een terugkerende fascinatie in mijn werk.’
Goed fout
‘De grens tussen goede en slechte smaak is erg relatief en een gegeven waarmee ik graag speel. Wat gisteren hot was, is morgen kitsch en overmorgen weer cool. Er zit iets bevrijdends in het loslaten van de angst om ‘fout’ te zijn. Zeker nu. Door sociale media lijkt het of iedereen nog meer de drang heeft om perfect te zijn en de juiste keuzes te maken. Terwijl het pas interessant wordt als je eerst eens behoorlijk afgaat.’
Bescheiden Belg
‘Belg zijn is een mooi visitekaartje. Ik spring maar wat graag mee op de kar van Belgische kunst. We zagen in het verleden en heden al zoveel talent passeren, het maakt me benieuwd naar de volgende beloftevolle generaties in mode, design, film, kunst… Dat we als Belgen humble zijn, zonder valse bescheidenheid, is iets dat internationaal wordt geapprecieerd.’
‘Zelf zal ik niet snel gaan zweven. Ik kan nog steeds versteld staan van het werk van anderen, kunstenaars naar wie ik opkijk omdat ik niet zou kunnen wat zij doen. Vooral vrijer en expressiever werk trekt mij aan – ik verlies mezelf daarvoor te veel in details.’
Kunst is vrijheid
‘Succes is voor een groot deel geluk. Als kunstenaar is er altijd de evenwichtsoefening tussen wat je zelf wilt maken en wat je kunt verkopen. Ik heb voor dit beroep gekozen omwille van de vrijheid die het me geeft, en ik heb het geluk dat mensen mijn werk waarderen en het willen kopen.’
Als ik aan het begin van mijn carrière had gemerkt dat mijn werk niet aansloeg, dan was het waarschijnlijk bij een hobby gebleven. Mijn stijl aanpassen, dat had ik niet gekund.
‘Mijn stijl aanpassen, dat had ik niet gekund. Als ik aan het begin van mijn carrière had gemerkt dat mijn werk niet aansloeg, dan was het waarschijnlijk bij een hobby gebleven en was ik op een andere manier mijn brood gaan verdienen. De manier waarop ik schilder is iets van mij, het is een verlengstuk van wie ik ben.’
Open mind
‘Creativiteit lijkt op spelen. Het activeert een deel in je brein dat je vrijer doet denken. Het hoeft niet eens kunstzinnig te zijn: wanneer je creatieve oplossingen bedenkt in je dagelijks leven, stimuleert ook dat een open mind. Met een flexibele houding naar elkaar luisteren, minder oordelen: het is iets wat we tegenwoordig wel kunnen gebruiken.’
‘Ik geloof ook nog steeds in het vakmanschap achter een werk. Of je nu een schilderij maakt, een album of een film: de weg die afgelegd wordt is even interessant als het resultaat. Het onderzoek, de struggle, het vallen en opstaan, de aha-ervaring… Dat zijn de verhalen die makers vertellen in interviews waardoor anderen opnieuw geïnspireerd raken. Hoe saai zou het zijn als dat wegvalt en er enkel een perfect AI-werk rest?’
