‘We zijn niet bang van de rommel en rauwe kantjes van het leven’ – Jozefien Daelemans over Charlie Magazine

Charlie magazine werd een jaar geleden in leven geroepen omdat oprichtster Jozefien Daelemans haar gading niet vond in het huidige media-aanbod. Op het digitale platform wil ze op een brede, eerlijke manier aan verslaggeving doen en dat betekent voorlopig ook: geen advertenties.

Jullie zeggen de luis in de pels van de commerciële media te willen zijn. Hoe willen jullie kriebelen?

Daelemans: “We merken dat de content van de meeste bladen afhankelijk is van de adverteerders: wanneer een merk geld geeft zal een journalist daarover schrijven. Dat vinden wij niet helemaal eerlijk. Bovendien willen we ook ingaan tegen het perfecte leventje dat steeds wordt opgehangen in de media. Het perfecte figuur, de perfecte recepten, de perfecte workout,… Wij willen met Charlie laten zien dat het niet nodig is om dat ideaalbeeld na te streven, dat er meer is dan dat. Onze redactie toont hun wereld zoals die is: onbewerkt, zowel onze beelden als onze verhalen. We zijn niet bang van de rauwe kantjes en de rommel van het dagelijkse leven.”

Jullie willen Charlie grootbrengen met crowdfunding, is dat dé tool om onafhankelijk te kunnen blijven?

Daelemans: “Crowdfunding is voor ons nu de ideale manier om met hulp van onze community de volgende stap te nemen in de uitbouw van Charlie Magazine. Het is te vroeg om nu al in zee te gaan met een investeerder of een groot mediabedrijf. Die 30.000 euro garandeert ons dat we gelanceerd geraken en later onze eigen boontjes kunnen doppen.”

“In België is het heel moeilijk om alleen op je lezerspubliek te teren, dat weten jullie vast ook. De Correspondent kan dat, maar die hebben een potentieel publiek van achttien miljoen lezers, terwijl we in België maar toegang hebben tot zes miljoen.”

“Nugoed, ik sluit samenwerkingen met merken of adverteerders niet uit, maar ze zouden moeten passen in ons verhaal. Ik denk aan eco-vriendelijke producten of modemerken die diversiteit in hun modellen aanbieden. Het is niet zo dat we reclame haten, maar wel de manier waarop de mainstreamreclame wordt gemarket naar ons, de lezer.”

Snel, om ervan af te zijn: zijn jullie een feministische publicatie?

Daelemans: “Oh God! (lacht) Natuurlijk zijn wij voor de evenwaardigheid van mannen en vrouwen, maar we gaan niet zwaaien met de grote feministische vlag als je dat bedoelt.”

Charlie heeft een redelijk omvangrijke redactie, twintig medewerkers ongeveer; past het principe van citizen journalism in jullie verhaal?

Daelemans: “Moeilijke vraag. Op zich staan we open voor inzendingen, we krijgen er wekelijks ook een aantal binnen, maar die worden wel eerst gescreend. Wij hebben geen lijstje van waar een Charlie aan zou moeten voldoen, maar proberen wel te screenen op kwaliteit, eerlijkheid en originaliteit. Het mag bovendien ook niet te zuur klinken: we willen geen opgestoken wijsvingertje zijn.”

Een platform als Refinery29 is destijds met goede voornemens begonnen, maar is nu ook moeten afwijken van die koers. Hoe verwachten jullie de valkuilen te kunnen omzeilen?

Daelemans: “Ik vind het heel belangrijk om jonge mensen kansen te geven, om jong talent meteen bij je activiteiten te betrekken en verantwoordelijkheden te geven. Zo is onze jongste Charlie amper 16. Ik wil niet te veel denken in verticale structuren met een marketing manager, een content manager, een community manager,… maar meer in flexibele, horizontale organisaties. Ik besef echter maar al te goed hoe moeilijk het is om niet in dezelfde val te trappen.”

Jullie proberen heel duidelijk een probleem aan te kaarten in het huidige medialandschap, maar wat willen jullie daarmee bereiken? Stel bijvoorbeeld dat je moet kiezen tussen een eigen following van een miljoen lezers, of alle Belgische media die jullie raad/kritiek ter harte nemen en breder en eerlijker worden?

Daelemans: “Dus ofwel zijn wij kei populair ofwel gaat iedereen ons nadoen?”

… Ofwel gaan zij lessen trekken. Is dat ook niet een beetje het doel?

Daelemans: “Ik denk dat wij gewoon ons eigen ding willen blijven doen, en als de wereld mee verandert, al dan niet door ons toedoen, dan is dat des te beter. Het is fijn dat de media onze topics overnemen -wat in het verleden al een aantal keer gebeurde overigens- maar het zou nog toffer zijn als wij niet berooid achterblijven, dat we zelf ook groot worden.”