Eentje meer of minder? 4 gezinnen vertellen wat voor hen het ‘juiste’ aantal kinderen is

Beslissen of je een baby wilt krijgen, laat staan hoeveel 
kinderen je wilt, is geen kleinigheidje. Vier gezinnen vertellen hoe ze deze beslissing namen.

‘We vinden het erg als mensen zeggen: “Oei, vier?”’

Shelly De Buyst (33) en Yannick Vekens (36) hebben 4 kinderen.

Shelly: ‘Yannick en ik zijn al samen sinds ons vijftiende en gingen er altijd van uit dat we twee kinderen zouden hebben. Tot we eraan begonnen. Na het eerste kwam al snel het tweede en bij elke nieuwe baby die ik in mijn omgeving zag, werd ik overspoeld door een drang om er ook nog eentje te hebben. Intussen hebben we vier kinderen, tussen vier en negen jaar, en dat hebben we nooit uitvoerig besproken. Mijn man en ik hebben aan een halve blik genoeg om de ander aan te voelen.’

Yannick: ‘We hebben het op buikgevoel gedaan. Go with the flow is een beetje onze levenshouding, wij hebben dan ook geen strakke routines. En in geval van nood wonen mijn ouders naast de deur. (lacht) Voorlopig nog, want binnenkort verhuizen we naar een groter huis, waar elk kind zijn of haar eigen slaapkamer zal hebben. Dat we de voorbije jaren in een huis met drie slaap­kamers en een veredelde opbergruimte woonden, heeft ons nooit tegengehouden om een groot gezin te hebben. En toen we nog drie kinderen hadden, heb ik al een ­grotere auto gekocht, omdat het fijn is om ook eens een vriendje mee te kunnen nemen.’

Shelly: ‘Onlangs kwam Yannicks zus op bezoek met haar baby. Dat was de eerste keer dat ik heel blij kon zijn voor hen, zonder zelf te verlangen naar een volgend kindje. Je hoort vaak dat mensen het makkelijker vinden als ze door de luierfase zijn. Maar ik vind het net drukker worden met alle hobby’s en huiswerk.’

Yannick: ‘Van de buitenwereld krijgen we gemengde reacties op ons gezin. Het doet ons plezier als mensen op een vlucht komen zeggen hoe braaf en voorbeeldig onze kinderen zijn, of hoe mooi ons gezin eruitziet. Maar we krijgen ook mindere reacties: “Oei, vier, niet voorzichtig genoeg geweest?” Onlangs was er zelfs iemand die dacht dat ik een nieuw samengesteld gezin had.’

Shelly: ‘Al bij de derde zwangerschap kregen we die gemengde reacties. Dat was lastig, want zelf waren we in blijde verwachting. Wij zien al onze kinderen even graag en doordat ik zelf enig kind ben, wat ik op zich niet erg vind, heb ik wel altijd gefantaseerd over opgroeien in een gezin waar het rond de tafel gonst van de verhalen, drukte en gelach.’

Yannick: ‘De grootste uitdaging met vier kinderen is dat je moeilijk opvang vindt als je eens weg wilt. “Breng de twee meisjes maar”, horen we vaak. Nochtans zijn ook de twee jongens echte schatjes.’ (lacht)

‘Het was eentje of geentje’

Gerlinde De Bruycker (39) en Ken Smets (42) hebben 1 kind.

Gerlinde: ‘Voor ons was het eentje of geentje. We hebben lang getwijfeld of we een kind wilden, uit schrik om ons gevoel van vrijheid te verliezen. Alleen al de term “kinderen krijgen” impliceert dat je automatisch voor meerdere kinderen gaat. Ik herinner mij nog goed het moment waarop ik besefte: je kunt ook gewoon één kind krijgen. Dat was voor mij een openbaring , misschien omdat ik zelf drie zussen heb. Ik belde onmiddellijk naar mijn moeder, met wie ik vaak over mijn getwijfel praatte. Zij bevestigde meteen: “Ja, dat lijkt me perfect voor jullie.”’

Ken: ‘Twee kinderen zijn de norm, maar wij vinden één gezond en gelukkig kind op de wereld zetten al pure magie. Het is niet altijd vanzelfsprekend dat dat een tweede keer lukt. Ze zeggen vaak dat je liefde verdubbelt bij twee kinderen, maar ik denk toch eerder dat ouders van twee hun liefde en aandacht moeten verdelen. Idem met je tijd.’

Gerlinde: ‘Doordat ons dochtertje alleen is, is onze framily heel belangrijk. We willen dat ze opgroeit met andere kinderen in haar leven. Dus spreken we in het weekend veel af met vrienden die ook kinderen hebben. Met ons drietjes zijn we een sterk maar flexibel team en één kind neem je makkelijk mee in je eigen leven. Ik vind de een-op-een aandacht die ik mijn dochter kan geven ook heel leuk. Met eentje kun je in detail gaan. Tegelijk is het makkelijk overleggen met Ken als ik wil overwerken of afspreken met een vriendin.’

Ken: ‘Vader zijn overstijgt mijn verwachtingen, maar je moet jezelf als mens ook goed kennen voor je aan kinderen begint. Wij zien onszelf meer als een koppel met een kind, dan als een gezin. Het voelt goed zo.’

Gerlinde: ‘Uiteraard kan ik me zorgen maken over haar toekomst en of ze later niet eenzaam gaat zijn, maar wij leven het leven nu. Ik ben zo blij dat ik die ingeving had om voor één kind te gaan, want de verrijking van ons leven is geweldig. Tegelijk hebben we ook nog de vrijheid die we willen.’

‘Het voelde niet ‘af’ met één kindje’

Hannelore Vanhoudt (42) heeft 2 kinderen.

‘Op mijn vijfendertigste liet ik mijn eicellen invriezen. Ik wilde graag kinderen, maar toch liefst met een partner. Ik dacht dat die ingreep wat rust zou brengen. In mijn hoofd, maar ook tijdens het daten. Dat bleek niet het geval. Bij elke man die ik ontmoette, vroeg ik me af of hij ook een toffe papa zou zijn. Op een dag vroeg een vriendin: “Wat als blijkt dat je al te oud bent om zwanger te kunnen worden?” Ik voelde meteen dat ik dat heel erg zou vinden. Toen ben ik gesprongen. Daar ging een rouw- en aanvaardingsproces aan vooraf, maar als ik mijn zoon en dochter vandaag samen bezig zie, denk ik: dit is goud.

Mijn zoon was een vrolijk kind dat snel doorsliep, maar toen hij anderhalf werd, bleek hij onbevreesd. Hij klom in bomen zonder angst, reed zonder omkijken met zijn step de straat op. Pas toen hij op de kleuterschool zat, had ik ruimte om te voelen dat het nog niet “af” was met één kindje. Het is niet dat ik droomde van een auto met een achterbank die gevuld is met twee kinderstoelen, het voelde gewoon nog niet compleet. Ergens in mijn huis hangt de uitspraak: Wish it, dream it, do it. En dus ging ik voor een tweede kindje.

Dat het pittig zou zijn, daar was ik min of meer op voorbereid. Voor mijn tweede zwangerschap vroeg ik aan mijn gynaecoloog of ze andere solomama’s kende die ook bewust voor twee kinderen gekozen hadden. Om mij mentaal voor te bereiden, en omdat mijn ouders niet vlakbij wonen, wilde ik vooral weten hoe ze alles praktisch deden. Als je met je ene kind naar de dokter of zwemles moet, neem je je andere kind dan altijd mee? Dat bleken de moeders die ik sprak inderdaad te doen. Uit die gesprekken nam ik vooral mee dat anticiperen alles is. Ik heb altijd een brood in de diepvriezer, en kom ik thuis van een uitstap, dan vul ik mijn tas meteen aan met de reservekleren en luiers die ik opgebruikt heb.

Het grootste voordeel aan alleenstaande ouder zijn, is dat ik alles alleen mag beslissen. Tegelijk is dat het grootste nadeel. Mijn kinderen zijn nu één en vier jaar en een paar weken geleden zat ik om halfvijf ’s nachts met hen op spoed, omdat eentje hoge koorts had. Een partner zou dan misschien zeggen: “Je overdrijft, laten we eerst nog een Perdolan geven.” Ik moet het op zo’n moment hebben van mijn buikgevoel.

Ik ben heel graag mama, maar mijn kinderen zijn niet het enige dat mij definieert. Wel ben ik dankbaar dat ik moeder kon worden. Daarom besloot ik al voor de geboorte van mijn dochter om mijn ingevroren eicellen aan wensouders te doneren. Mensen die een eicel nodig hebben om hun kinderwens te vervullen, kunnen zo op een dag hopelijk ook het plezier van het ouderschap ervaren.’

‘We sluiten een vijfde kind niet uit, als dat is wat het leven ons geeft’

Sana Sellami (36) en Mohamed Sellami (43) hebben 4 kinderen.

Sana: ‘Ik kom uit een gezin met drie kinderen en heb altijd gevoeld dat ik er zelf meer dan drie wilde. Niet dat mijn man en ik op voorhand afgesproken hebben om voor vier te gaan. Maar het is wel altijd vanzelfsprekend geweest dat we voor kinderen zouden zorgen.

Onze eerste zoon kregen we toen ik twintig was en in mijn tweede bachelor sociologie zat. Dat was niet gepland, maar ook niet ongewenst. Ik herinner me dat ik moest bevallen na de zomerexamens en dacht: ga ik daarna nog verder kunnen studeren? Maar dankzij de steun van Mohamed, mijn schoonfamilie die toen naast de deur woonde, en het feit dat onze zoon een makkelijk kind was, heb ik mijn master behaald. Mo en ik zijn gelovig en ik geloof heel erg dat Allah je geeft wat je aankunt in het leven. Ik haal alleszins veel rust uit die gedachte, hoe hectisch mijn leven soms ook is. (lacht)

Ik was zwanger van onze tweede zoon nadat ik gesolliciteerd had voor een doctoraatsproject in de economische wetenschappen. Gelukkig reageerden mijn bazen heel goed, maar tegen dat we goed en wel twee kinderen hadden, werd mijn man heel ziek. Hij heeft een tijd voor zijn leven gevochten en toen hij uiteindelijk beter werd, hebben we met de voeten nog meer in het leven voor een derde kind gekozen. Dat werd een meisje. Uiteraard is het allerbelangrijkste dat je kinderen gezond zijn. Nadat ik zelf na mijn vierde bevalling, opnieuw een zoon, een tijdelijke zenuwverlamming kreeg, besefte ik maar al te goed dat een goede gezondheid echt het enige is dat telt. Toch ben ik heel blij dat ik ook een dochter mocht krijgen.

Momenteel dus vier kinderen, tussen acht en zestien jaar, waarvan de oudste twee niet meer op de foto willen. (lacht) Ze hebben allemaal huiswerk en minstens twee hobby’s. “Hoe doen jullie dat toch?” vragen mensen soms. Wij hebben geen magische formule, alleen een duidelijke weekplanning. Mijn man en ik verdelen de taken en mijn kinderen helpen. Met vier kinderen moet je loslaten, maar het helpt ook dat ze al wat ouder zijn en goede afspraken kunnen maken. Ik werk graag, maar mijn gezin staat op de eerste plaats en als zelfstandig strateeg kan ik makkelijk tegen mijn klanten zeggen wanneer ik even niet bereikbaar ben.

Een vijfde kindje sluiten we niet uit, als dat is wat het leven ons te geven heeft. Kinderen brengen zo veel vreugde en liefde in huis.’