Nathalie Le Blanc blikt in haar column terug op het bewogen voorbije jaar.
Het is een rare ervaring, een jaaroverzicht maken. Je moet het afgelopen jaar in detail opnieuw overlopen om te beslissen waar je de lezers aan wilt herinneren. Dan ontdek je al snel dat je geheugen een vreemd beestje is. Ik heb enthousiast gesupporterd voor de Rode Duivels in juni, maar was eerlijk gezegd compleet vergeten dat we onderuitgingen tegen Italië in de kwartfinale. De brand in Bozar, het schip dwars in het Suezkanaal, Harry en Meghan bij Oprah, en zelfs de heropening van de terrassen in mei: het waren hoofdpunten in de journaals en ze beheersten dagenlang het nieuws, maar ik heb ze amper geregistreerd.
Van het gedicht van Amanda Gorman tot het huwelijk van Malala Yousafzai: dit bleef ons bij van 2021.
Andere gebeurtenissen lijken nog kakelvers. De krop in mijn keel bij Amanda Gormans gedicht tijdens Joe Bidens inauguratie bijvoorbeeld. Mijn vader belde me net nadat ze The Hill We Climb had gebracht, net zoals hij me twee weken eerder belde tijdens de aanval van Trump-aanhangers op het Congres. Samen hebben we ons verbaasd over wat een intens bizar maar fascinerend land de VS toch is. En uiteraard plaagde hij me met mijn sentimentele hart, want dat doet hij altijd. De overstromingen in juli herinner ik me glashelder omwille van een autorit van Leuven naar Noord-Frankrijk om de verjaardag van een vriendin te gaan vieren in haar vakantiehuis. Terwijl iedereen in de auto zich verheugde op het verrassingsfeest, wisselde ik ongeruste sms’jes uit met een Luikse collega die maar net aan grote schade ontsnapt was. In zijn korte zinnen las ik de schok van wat er gebeurd was en de terreur die zo’n onverwachte natuurramp veroorzaakt had. De vulkaanuitbarsting op La Palma was indrukwekkend, maar ook ver van mijn bed, tot ik op vakantie tijdens een kookles kennismaakte met Alicia, een Spaanse arts die in Londen woont maar wier familie al weken geëvacueerd was. Hun huis en haar jeugdherinneringen liggen nu begraven onder een dikke laag as. De blik op Malala Yousafzais gezicht toen ze haar bruidssluier aanpaste terwijl haar bruidegom zijn handtekening zette, maakte me dan weer zo blij dat ik nu nog af en toe naar haar Twitter-post surf, gewoon om nog eens te kijken. Ook al ken ik haar alleen als dat moedige kind dat streed voor onderwijs voor meisjes in Pakistan, een aanslag overleefde en een Nobelprijs kreeg, het idee dat ze na zo’n drama nu zo gelukkig is, maakt mijn dag elke keer weer als ik die foto zie. En ik heb met mijn favoriete caissière in de lokale supermarkt gelachen dat wij geen kletskassa nodig hebben om elke keer een praatje te maken. Twee babbelkousen hebben zo’n etiket helemaal niet nodig.
Blijkbaar zijn de dingen die zich vastzetten in mijn geheugen altijd gelinkt aan andere mensen.
Blijkbaar zijn de dingen die zich vastzetten in mijn geheugen altijd gelinkt aan andere mensen en raar is dat niet. Ook al heeft het menselijk geheugen nog heel wat mysteries voor de wetenschap, uit onderzoek blijkt wel dat we dingen die om de een of andere reden onze aandacht trekken beter onthouden, en ook dat herinneringen die gelinkt zijn aan emoties makkelijker geconsolideerd en dus herinnerd worden.
Ik hoop dat elk van jullie zich 2021 niet alleen zal herinneren om de mondmaskers, royale ruzies en flauwe klimmaatakkoorden, maar dat je er ook aan kunt terugdenken als het jaar van nieuwe vriendschappen, hartverwarmende gedichten, een veilige thuis, liefde en veel fijn gebabbel.
Deze week brengen we alweer het laatste papieren Knack Weekend-nummer van het jaar. Wij zijn terug op 12 januari. Op weekend.be blijven we wel nieuws, reportages en boeiende verhalen brengen. Wij wensen je naast veel leesplezier alvast een warm, gezellig en gezond eindejaar.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
