Met Eén pan ligt er een nieuw kookboek van Pascale Naessens (56) in de winkel, de auteur die sinds Mijn pure keuken in 2010 Vlaanderen anders én gezonder leert eten. Pascale heeft met Pure ook een eigen keramiek- en tablewarelijn.
Buikgevoel
‘Je hoeft geen plan te hebben in het leven. ‘Wandelaar, er is geen weg, de weg toont zich al wandelend’, schreef een Spaans dichter. Dat is op mijn lijf geschreven. Ik vind het fantastisch wanneer jonge mensen me vertellen wat ze later willen worden, maar dat had ik zelf nooit. En toch is het goed gekomen. Ik ben een kat die altijd op haar poten terechtkomt, wat ze ook meemaakt. Omdat ik heel sterk mijn buikgevoel volg.’
Alleen maar mooi
‘Ik kom uit een warm, maar heel klassiek nest. Van een meisje werd niet veel verwacht, behalve dat ze mooi en lief was. Dat heeft me getekend. Ik vond het heel onrechtvaardig. Maar net daardoor kreeg ik het gevoel dat ik moest tonen dat ik zelf iets kon.’
Tijdens mijn modellencarrière was ik verslaafd aan snelle koolhydraten: aan broodjes, ontbijtkoeken, pizza’s, noem maar op.
Kracht van voeding
‘Voeding heeft een enorme impact op ons lichaam. Dat is het belangrijkste inzicht dat ik ooit heb gehad. Iemand die nooit een probleem met eten had, denkt ongetwijfeld: so what? Maar ik weet hoe voeding je diep ongelukkig – of net erg gelukkig – kan maken. De kracht ervan is enorm. Zo belangrijk dat het mijn leven overhoop heeft gehaald en dat ik er mijn beroep van heb gemaakt.’
Eetprobleem
‘Mijn eetprobleem begon tijdens mijn modellencarrière. Ik ben verslaafd geweest aan snelle koolhydraten. Aan broodjes, ontbijtkoeken, pizza’s, noem maar op. Sommige lichamen kunnen daarmee om, dat van mij duidelijk niet. Mijn hormonen raakten in de war, maar in se was er niks mis met me. Ik heb gewoon een lichaam dat gemaakt is voor natuurlijke voeding.’
Overvloed
‘Deze wereld van overvloed is de reden waarom we vaak ongelukkig zijn. Het wordt ons erg makkelijk gemaakt. We moeten geen moeite meer doen om eten te vinden. Daardoor gaan we eenzijdig eten en gefabriceerde voeding tot ons nemen. Het resultaat? We worden gemakzuchtig, dik en ziek en verliezen het contact met de natuur én met onszelf. Uiteindelijk worden we ongelukkig, omdat we niet meer uitgedaagd worden.’
Toen ik als model werkte, was ik vaak alleen en moest ik mijn eigen problemen oplossen. Ik ontdekte zo dat ik niet snel in paniek raak. Dat heeft me enorm veel kracht gegeven.
Drijfveer
‘Puurheid en schoonheid zijn mijn drijfveer in alles. Ik heb ze nodig om te kunnen overleven in deze soms banale wereld. Me omringen met mooie, pure materialen geeft me een fijn gevoel. De tafel waaraan ik dagelijks zit, heb ik zelf ontworpen. Net als de stoel die ik eraan schuif en de schaal die ik erop zet.’
Lessen in keramiek
‘Geen geduld hebben kan positief zijn. Omdat je zo dingen kunt forceren. In Tunesië ontmoette ik samen met Paul (Jambers, haar partner, red.) een vrouw die keramiek maakte. Wat ze deed, was zo mooi dat ik het in mijn buik voelde. Ik ben intensief keramieklessen gaan volgen en schafte me een draaischijf aan. Omdat ik niet over een atelier beschikte en het geduld niet had om te wachten tot ik er een gebouwd had, heb ik de schijf maar in de keuken gezet. ‘Kan toch niet’, zei Paul. (lacht) Maar ik wou het zo. Mijn keramiek leert me lessen. Dat je soms wél geduldig moet zijn. Ik maak bijvoorbeeld veel fouten omdat ik de dingen te snel glazuur of te vroeg in de oven zet.’
Elkaar helpen
‘Ik krijg tranen in de ogen wanneer ik hoor hoe ik iemands leven veranderd heb. Het mooiste dat je kunt doen, is elkaar helpen. Dat is de kers op de taart. Wat ik schrijf, is herkenbaar voor veel mensen. Daardoor ontstaat er een connectie. Wanneer ik boeken signeer, hoor ik vaak dezelfde verhalen. Mensen die niet goed reageren op voeding, er een verslavende relatie mee aangaan, type 2 diabetes ontwikkelen… Heel veel gezondheidskwalen en chronische ziekten zijn een gevolg van hoe je eet en leeft. Die kun je terugschroeven door je eetpatroon te veranderen.’
Afkooptijd
‘Ik kan heel goed alleen zijn. Toen ik als model werkte, was ik heel vaak op mijn eentje en moest ik mijn eigen problemen maar oplossen. Ik zie die periode als mijn afkooptijd. Een paar jaar lang kon ik door de wijde wereld trekken en zien hoe ik op bepaalde situaties reageerde. Toen heb ik ontdekt dat ik niet snel in paniek raak. Dat heeft me een enorme kracht gegeven.’
Banaliteit van het leven
‘Ik hoef niet herinnerd te worden. Geloof me, daar ben ik echt niet mee bezig. Ik moet iets zinvols doen om aan de banaliteit van het leven te ontsnappen, dat wel, en daar geniet ik van. Maar nadien? Ik ben niet gelovig, in het beste geval word ik een energie die haar weg vindt in de natuur. Voor de rest zal er niets meer zijn. En dat is prima.’
