‘Nick Caves Red Hand Files is een warm bad vol mooie woorden, wijze ideeën en donkere humor’

Sinds september is er The Red Hand Files, een website waar je muzikant Nick Cave gelijk wat mag vragen.

Ik ken Nick Cave goed. In de keuken van mijn studentenkot hing een immense poster van de man, en na honderden maaltijden in zijn fotografische gezelschap is het alsof we vrienden zijn. Of toch minstens kennissen. Dat zijn muziek al meer dan dertig jaar mijn favoriete gemoedsversterker is, helpt. Cave heeft nummers voor goede en slechte dagen, en ook voor begrafenissen, die eerste dag van een nieuwe verliefdheid en PMS.

Zijn boeken kunnen me niet bekoren, en toch is het Caves schrijven dat me onlangs tot tranen toe ontroerde. Na de dood van zijn vijftienjarige zoon Arthur in 2015, voelde Cave tijdens liveoptredens een ander soort verbondenheid met zijn publiek. ‘Ik besefte dat ik niet alleen was met mijn verdriet, en dat veel van jullie op de een of andere manier jullie eigen leed en rouw meedragen.’ Hij organiseerde een reeks Conversations with Nick Cave, maar dat bleek niet genoeg. ‘Ik voel een groeiende nood om over bepaalde dingen te spreken. Sommige onderwerpen zijn moeilijk en vragen wat adem, wat ruimte of zelfs nuance’, schreef hij. ‘Mensen zijn op zoek naar alternatieve ideeën over alle mogelijke onderwerpen (…) en ik heb ervaringen die ik kan doorgeven.’

Sinds september is er The Red Hand Files, een site waar je Cave gelijk wat mag vragen. Hij vertelt er hoe de twee honden ten huize Cave zijn vrouw Susie graag zien, maar hem liever bijten, hoe intens de vriendschap en samenwerking met Bad Seed Warren Ellis is, hoe onzeker hij is als zijn vrouw voor het eerst naar een nieuwe song luistert, hoe zijn maag niet sterk genoeg is om atheïst te zijn en hoe hij gewoon zou uitfreaken als bleek dat de wereld binnen de 72 uur zou vergaan.

Een meisje dat haar vader, zus én eerste liefde verloor, wil weten of Cave op de een of andere manier communiceert met Arthur. ‘Mij lijkt het dat, als we liefhebben, we ook rouwen. Dat is de deal’, antwoordt hij. ‘Ik voel de aanwezigheid van mijn zoon, overal om me heen, maar misschien is hij er niet. Ik hoor hem tegen me praten, me opvoeden, me gidsen, maar misschien is hij er niet. Hij bezoekt Susie geregeld in haar slaap en troost haar, maar misschien is hij er niet (…) In essentie zijn die geesten ideeën. Ze zijn onze verbijsterde verbeelding die weer wakker wordt na een calamiteit. Zoals ideeën spreken deze geesten over mogelijkheden. Volg ze, want aan de andere kant vind je verandering, en groei, en verlossing.’

Cave is een man die door de mangel gehaald is en – af en toe wankelend – nog overeind staat. Soms weet hij het niet allemaal, soms begrijp ik hem niet helemaal, maar het is een privilege dat hij ons een blik gunt in zijn boeiende brein en warme hart. Hij toont ons ook dat het internet niet per se een beerput vol zure meningen en vieze conflicten hoeft te zijn. The Red Hand Files is een warm bad vol mooie woorden, wijze ideeën en donkere humor.

Op de vraag wat het meest praktische advies is dat hij ooit van zijn moeder kreeg, geeft Cave toe dat hij te weinig naar haar geluisterd heeft. Maar één raad zal hij zijn hele leven meedragen. Toen hij haar in 2008 voor zijn eredoctoraatceremonie aan de universiteit van Monash bekende dat hij geïntimideerd was buiten zijn rock-‘n-rollcomfortzone, zei ze: ‘ Head high and fuck’em all.‘ Dat wordt mijn motto voor 2019.