‘Moeders zouden hun seksualiteit vaker mogen opeisen’: vroedvrouw Uwe Porters wil seks bespreekbaar maken met sensuele kaartjes

Hoe krijg je weer schwung in een slabakkend seksleven? Met die vraag in het achterhoofd ontwikkelde vroedvrouw Uwe Porters samen met illustratrice Tasja Van Rymenant een serie prikkelende kaartjes, bedoeld om sensuele verlangens subtiel kenbaar te maken aan je partner. ‘Seks is heel zichtbaar in onze maatschappij, toch we missen de taal, kennis en vaardigheden om er écht over te praten.’

Een drukke agenda, jonge kinderen, een veranderend lichaam of de menopauze: het is maar een greep uit de vele elementen die het seksuele vuur in een relatie kunnen herleiden tot een nauwelijks waarneembaar vlammetje. Hoe ga je daar als koppel mee om? En hoe communiceer je over veranderende verlangens zonder dat het gesprek ontaardt in ruzie, wantrouwen of ongemak?

Het zijn vragen die Uwe Porters als vroedvrouw dagelijks tegenkomt in haar praktijk. Ze schreef daar met ‘Verlos ons’ en ‘Verlost, en nu?’ twee boeken over, maar ze is nog lang niet uitverteld over dat onderwerp. Met deze reeks van 30 kaartjes, voorzien van een sensuele illustratie en prikkelende poëzie, wil ze seks bespreekbaar maken zonder gedoe of taboe.

Hoe komt dat praten over seks nog altijd zo moeilijk ligt?

‘Daar zijn twee verklaringen voor. Enerzijds hebben we nooit geleerd om open over seks te praten. Het komt niet aan bod in de lessen op school en ook veel ouders nemen dat niet echt mee in de opvoeding. Terwijl leren praten over seks net zo normaal zou moeten worden als het aanleren van de maaltafels.’

‘Anderzijds is er een enorm gebrek aan kennis. Veel mensen weten niet wat ze precies leuk vinden en hoe ze aangeraakt willen worden, laat staan dat ze het onder woorden kunnen brengen. In onze maatschappij is seks zichtbaarder dan ooit tevoren. Door de alomtegenwoordigheid van porno krijg je het verkeerde idee dat veel taboes intussen gesneuveld zijn en dat alles bespreekbaar is. Maar kijken naar mensen die seks hebben op een manier die ver afstaat van de echte wereld helpt je niet per se bij de zoektocht naar wat er werkt voor jouw eigen lichaam.’

‘En als je wél weet wat je lekker vindt, moet je ook nog genoeg zelfvertrouwen hebben om dat open en bloot op tafel te gooien. Daarvoor moet je je schaamte kunnen loslaten en een potentiële afwijzing kunnen accepteren. Aartsmoeilijk.’

Wekelijks bevraag jij op je Instagram-pagina zo’n 46.000 Vlamingen over hun seksleven. Je krijgt telkens duizenden reacties binnen. Hoe tevreden zijn we in bed denk jij?

‘De Vlaming is content denk ik. De vraag is of we daar genoegen mee moeten nemen. Tevredenheid zit ingebakken in onze cultuur, maar houdt ons ook tegen om uit dat Vlaamse keurslijf te breken en na te denken over wat we echt willen in bed. Onderzoek naar de orgasmekloof wijst bijvoorbeeld uit dat 80 procent van de mannen klaarkomt bij penetratieseks, terwijl slechts 30 procent van de vrouwen op die manier een orgasme kan bereiken. Terwijl de hele omgeving erbij wint als je een vrouw in bed kan laten floreren.’

‘Zeker als het gaat over het seksleven van moeders moeten we dringend de dialoog opentrekken. Na een bevalling gaat alle aandacht naar het kind, maar mag de moeder ook nog iets willen voor zichzelf? En mag dat iets te maken hebben met sensualiteit of seksualiteit? Veel mensen lijken te denken van niet. Ze missen daardoor kostbare informatie over de lichamelijke veranderingen na het krijgen van kinderen en de impact die het kan hebben op de dynamiek als koppel. Ik denk dat daar nog veel kansen liggen.’

De antwoorden die jij binnenkrijgt zijn anoniem, waardoor jouw account dienst doet als een soort biechtstoel waar de Vlaming z’n verlangens kan parkeren. Zijn er dingen die heel vaak terugkomen?

‘Seksuele monogamie wordt toch regelmatig in vraag gesteld. Ik heb het idee dat meer en meer mensen seksualiteit beginnen te zien als iets dat van hen is en dat niet altijd hoeft samen te hangen met een geweldige, liefdevolle relatie. Je kan je seksualiteit ook individueel exploreren. Daarmee wil ik natuurlijk niet zeggen dat ik seksuele losbandigheid per se aanmoedig. Ik denk wel dat monogamie niet meer de heilige graal hoeft te zijn in een relatie. Ik voel een soort seksuele honger om te ontdekken en de schaamte daarover aan de kant te zetten.’

‘Niet-monogame relaties zijn trouwens zeker niet enkel weggelegd voor jongeren. Zij experimenteren ermee, maar het zijn vooral de dertigers, na de tropenjaren, die van de platgetreden paden gaan. Wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat de chemische verliefdheidsrush na zeven jaar echt is gaan liggen. De seks die je de eerste zeven jaar hebt teert op een soort nieuwigheid. Na die periode gaan mensen al eens verder kijken naar hoe ze zich nog meer kunnen en willen ontplooien. Alleen of samen.’

Bij dat laatste kunnen de ‘Breek de week’ en ‘Hou me week’- kaartjes helpen. Te koop voor 19,95 euro via pelckmans.be.