Modeontwerper Jean Paul Knott werkt enkel met mensen die hij respecteert: ‘Ik gaf een goed loon op voor een stage bij Yves Saint Laurent’
Brussels modeontwerper Jean-Paul Knott (57) lanceerde zijn eigen label precies 25 jaar geleden. Hij had er toen twaalf jaar bij Yves Saint Laurent op zitten, en later deden onder meer Krizia, Cerruti én Maurice Béjart beroep op hem. Een tip van een docent bepaalde al die tijd mee zijn koers.
‘Toen ik in 1988 afstudeerde aan het Fashion Institute of Technology in New York, was ik vooral jong en naïef. Ik ging zonder aarzelen aan de slag bij Adam Douglas, een groot confectiebedrijf dat kleren maakte voor de huismerken van Amerikaanse grootwarenhuizen, maar dat viel snel tegen. Alles draaide er om business, de mensen voor wie ik werkte hadden een heel ander idee van creativiteit dan ik. We haalden designerkleding uit elkaar om het patroon te kopiëren. Achteraf naaiden we alles weer vast. Met mijn Franse accent en keurig voorkomen was ik geknipt om al die stukken te gaan shoppen in chique boetieks en ze na afloop terug te brengen. Dat heb ik maar enkele maanden volgehouden, ik was er doodongelukkig.
In die tijd zocht ik Eva Nambach op, een docente aan het Fashion Institute met wie ik een vertrouwensband had opgebouwd – ik wist dat zij me de juiste richting zou aangeven. “Grote bedrijven zijn niets voor jou”, zei ze. “Wees eerlijk met jezelf, werk enkel met mensen die je respecteert en de zaken zullen vanzelf lopen.” Niet lang daarna stuurde ik een brief en wat modetekeningen naar Yves Saint Laurent, de enige ontwerper voor wie ik absoluut wilde werken, en voor ik het wist, gaf ik een goed loon in New York op voor een stage in Parijs.
Door Saint Laurents diepgewortelde vriendelijkheid en menselijkheid had ik wellicht eender wat voor hem gedaan. Het waren de mooiste jaren van mijn leven.
In het begin was ik vooral goedkoper dan een fotokopieermachine, want ik hertekende de ontwerpen van monsieur voor de lookbooks in de winkels. Later werkte ik op de prêt-a-porterlijnen en assisteerde ik Saint Laurent voor de haute couture. Het waren de mooiste jaren van mijn leven. Maar ik had wellicht eender wat voor hem gedaan. Saint Laurents diepgewortelde vriendelijkheid en menselijkheid, de generositeit van sleutelfiguren zoals zakenpartner Pierre Bergé, stiliste Loulou de la Falaise en studiodirecteur Anne-Marie Muñoz: zij waren als familie voor mij, en zo voelde ook het hele modehuis. Die wereld van toen bestaat niet meer, maar we waren één in onze liefde voor schoonheid en de visie van Saint Laurent, en we geloofden hartstochtelijk in wat we deden.
Achteraf heb ik altijd geprobeerd een gelijkaardige sfeer te creëren, een beetje zoals Andy Warhol met The Factory deed. Zowel bij mijn eigen label als in dienst van anderen werk ik vaak met familie, bevriende creatievelingen, ex-collega’s uit vorige werkervaringen en andere mensen met wie ik al langer op dezelfde golflengte zit. Zelfs met de Japanse en Chinese modebedrijven die ik adviseer gaat de band vaak twintig jaar terug, en ook achter mijn aanstelling bij Krizia, Louis Féraud en Cerruti zat altijd een vertrouwensband met een van de spilfiguren. Zulke relaties, waarbij het klikt en je elkaar respecteert, zijn voor mij een noodzaak: dan pas voel ik me veilig en kan ik het beste van mezelf geven.
Hoe dan ook doet een modeontwerper niets alleen. Kleding maken vanuit een visie op de wereld van vandaag, dat is groepswerk: zonder goede modelisten, patroonmakers en naaisters ben je nergens, en dan heb ik het nog niet eens over de vrienden die me inspireren als ik ontwerp, of al het creatief talent dat de presentatie van een collectie vergt. Mode is per definitie met mensen werken. Je kunt er dan maar beter voor zorgen dat je elkaar mag.’
Lees ook: Tommaso Bordoni, van dakloze tiener tot modeontwerper: ‘Falen was nooit een optie’
Lees ook: Saskia Govaerts van juwelenmerk Studio Collect: ‘Dat mensen afraadden om als vier vrouwen samen te werken heeft ons extra gemotiveerd’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
