Mode, muziek en muilen: artiest Sylvie Kreusch en stylist Tom Eerebout vertellen over hun bijzondere vriendschap

Ze zijn beste vrienden en werken ook samen. Maar nog nooit gaven artiest Sylvie Kreusch en stylist Tom Eerebout samen een interview. ‘Het heeft jaren geduurd voor we elkaar bij daglicht zagen.’

“Of we op elkaar lijken?”

“Veel vragen mensen of we broer en zus zijn. Vooral als we uitgaan.”

“Als we aan het muilen zijn.”

“Nee, serieus: we hebben allebei zowel een heel extraverte als een heel introverte kant. Dan zijn we stil en in onszelf gekeerd. Ook al zijn we met een groep vrienden. Voor wie ons niet kent, kan dat asociaal of arrogant lijken. Maar we zitten dan gewoon even in ons eigen hoofd.”

Ook hun cv’s vertonen gelijkenissen: twee telgen van de kunsthumaniora. Twee drop-outs die veel spijbelden en veel feestten. Twee schoolvoorbeelden van hoe je ook zonder diploma succesvol wordt. En allebei werken ze op het snijvlak van mode en muziek. Hij als stylist voor popsterren, zij als artiest met groot fashion-hart.

Montbray, het kruispunt van hun vriendschap

Het begin van het verhaal van Sylvie en Tom kan zich nergens anders afspelen dan in Montbray. Dat Normandische dorpje in de middle of nowhere is het kruispunt van hun vriendschap. Tom kocht hier vijf jaar geleden een 16de-eeuwse boerderij. Een plek zonder internetontvangst waar hij even ontsnapt aan zijn hectische bestaan als celebritystylist. En waar hij samenkomt met vrienden. Zoals Sylvie. Ze overbrugden er samen het grootste deel van de coronatijd. “We gingen voor twee weken, maar bleven drie maanden”, aldus Tom. Sylvie schreef er haar soloplaat. Ondanks het succes van haar eerdere ep’s, betekende Montbray haar doorbraak bij een breder publiek. Het album plamuurde haar festivalzomer vol en bezorgde haar vier MIA-nominaties.

“Ik noemde de plaat uiteindelijk ook Montbray, omdat hij echt samenvalt met die plek. Bovendien betekent het ‘vochtige heuvel’ in het Frans, wat tegelijk triest en seksueel klinkt: twee elementen die ik graag samenbreng”, aldus Sylvie. “De sfeer van die zomer was uniek. We leefden als een soort commune. Overdag deed iedereen zijn eigen ding – voor mij was dat muziek schrijven. ’s Avonds zaten we rond het kampvuur. We dansten en gooiden briefjes in het vuur als ritueel. Daarop schreven we de dingen die we achter ons wilden laten en wat we nog wilden bereiken. Die vrije, optimistische sfeer zit echt in de plaat. Zomers en kleurrijk.” Tom knipoogt en zegt lachend: “Paddo’s in het veld, die vibe.”

Terwijl de coronamaanden voor Sylvie hyperproductief waren, was Tom werkloos. De showbizz lag stil en hij kon niet naar de VS, waar hij toen vooral werkte. Sylvie: “Stiekem vond ik het heel handig. Want ik moest veel videoclips maken en Tom had meer tijd dan ooit.” Tom: “Voor mij was het zalig om te doen. Lange tijd werkte ik haast exclusief voor één persoon. En hoe uitdagend die job ook was, op den duur sluipt er routine in en wordt het een ‘fabriekske’. Tijdens corona profiteerde ik ervan om andere dingen te doen. Als ik met Sylvie werk, creëren we samen. Er is meer vrijheid en avontuur. Tijdens de opnames van de clip Wild Love zijn we allemaal bijna verdronken in de Noordzee.” Voor hiërarchie of ego is er binnen hun samenwerking geen plek. Sylvie: “Als er budget is, betaal ik Tom. Maar toch voelt het niet alsof hij voor mij werkt. En omdat we elkaar zo goed kennen, moet ik amper iets uitleggen. Hij begrijpt meteen wat ik wil. Natuurlijk zijn we het niet altijd eens met elkaar. Maar we nemen dat nooit persoonlijk. Achteraf gaan we samen pinten drinken.”

Mode, het raakvlak van hun jobs

Als jobomschrijving voor Sylvie lijkt ‘artiest’ nog het meest gepast. Voor wie zo’n sterk imago uitbouwt, doet ‘zangeres’ of ‘muzikant’ haar prestatie tekort. Haar nummers zijn slechts een vertrekpunt om een totaalbeeld neer te zetten. Haar videoclips, liveoptredens, artwork op de platenhoes, outfits en fotoshoots baden in één coherente filmische sfeer. Het doet ons denken aan wat Roísín Murphy ons jaren geleden vertelde tijdens een interview: ‘Ik denk als beeldend kunstenaar. Niet als zangeres.’ Sylvie knikt. “Ik noem mezelf nooit zangeres. Want technisch ben ik niet goed. En ik kan niet één instrument deftig spelen, dus muzikant zeg ik ook liever niet. Ik kan van alles een beetje. Maar voor mij is het geheel het belangrijkste. Het pakketje. Een lelijke video haalt een mooi nummer naar beneden. Voor mij is muziek iets heel visueels. Als ik nummers schrijf, zie ik daar al de beelden bij.” Enter Tom: hij vertaalt die beelden naar concrete outfits. En leent de kleren ook bij de modehuizen. Dat doet hij vooral voor fotoshoots, videoclips en events. Denk maar aan haar Schiaparelli-tenue met gigantische hoed op de MIA’s vorig jaar. Voor liveoptredens laat ze meestal kleding op maat maken. Tom is dan veeleer een curator die haar in contact brengt met de juiste mensen. Zoals met Elke Hoste, die haar glittertenue maakte waarin ze in december de Roma ophitste. “Die outfits moeten aan veel voldoen: ik moet er vrij in kunnen bewegen en het moet tour-proof zijn. Omdat je dan continu rondreist, kun je amper wassen. Bovendien beweeg je weinig en eet je ongezond. Dus een buiktop is een no-go”, lacht ze. Wie Sylvie ooit heeft zien optreden, kan het bevestigen: ze is ervoor geboren. Plankenkoorts staat duidelijk niet in haar woordenboek. Maar een goede outfit is haar voorwaarde voor een goed optreden. “Mijn performance valt of staat echt met wat ik aanheb. Het moet me trots doen voelen dat er zoveel mensen naar me kijken. Ik hou van het podium, omdat daar geen regels zijn. Alles kan. Maar ik speel er wel een rol. Een concert is als een theaterstuk en mijn outfit is mijn masker. Daar ben ik een andere Sylvie Kreusch dan ernaast.”

Hoe belangrijk stijl en imago ook zijn voor Kreusch, toch heeft ze naar eigen zeggen een haat-liefderelatie met de modewereld. “Een tijd geleden mocht ik front row zitten bij de coutureshow van Valentino. Heel cool, vooral omdat een paar van mijn muziekidolen achter mij zaten, zoals FKA Twigs. Je moet dan even meedoen aan die zotte wereld: doen alsof je een megaster bent en voor iedereen poseren. Leuk, maar niet voor elke week. Naast het podium zie ik er liefst zo onopvallend mogelijk uit. Modetrends volg ik totaal niet. Ik wil tijdloos zijn op mijn eigen manier.” Kreusch mag dan niet zo zot zijn van de modewereld, de modewereld is wel zot van haar. Van haar muziek én haar persoon. Het Franse schoenenmerk Roger Vivier vroeg haar als model voor zijn campagne. Ze zong op de catwalk van Ann Demeulemeester, speelde voor Delvaux en maakte muziek voor defilés van Prada en Victoria’s Secret. Tijdens corona vroeg ontwerper Olivier Theyskens haar om een video op te nemen als presentatie voor zijn nieuwste collectie voor Azzaro. Regisseur van dienst was Lukas Dhont. Stylist – guess what – Tom Eerebout.

Fanklub, waar het begon

De modewereld loopt als een rode draad door hun vriendschap. Want Tom en Sylvie leerden elkaar kennen te midden van het modegedruis. Tom: “Ik was 18, Sylvieke 15 en we gingen naar dezelfde feestjes in Antwerpen. Ik herinner me dat ze op een avond tegen mij zei dat ze een nummerke op MySpace had gezet. Dat fascineerde mij. Ook al omdat ze daar zo nonchalant over deed. Ze had geen pretentie.” Dat was een nummer van Fell Floor Kitchen, de voorloper van Soldier’s Heart, waarmee ze jaren later StuBru’s De Nieuwe Lichting zou winnen. De undergroundfeestjes waar ze elkaar zagen, heetten Fanklub en waren een notoire smeltkroes van creatieven, queers en coke. Maar ook een voedingsbodem voor talent, vertelt Sylvie. “Veel van onze toenmalige partyvrienden zijn nu klinkende modenamen zoals Demna Gvasalia, Glenn Martens, Tom Van Dorpe en Louis Ghewy.” Tom: “Het is fijn om hen nu opnieuw tegen te komen in mijn job. Ik wil mezelf geen ambassadeur van de Belgische mode noemen, maar voor mijn internationale klanten kies ik wel regelmatig Belgisch. Gewoon omdat hier zoveel talent zit. Er heerst ook een groepsgevoel onder de Belgen. We helpen en steunen elkaar.”

Meer dan een feest was het een scene, een levensstijl, zegt Tom. “In Bredene, waar ik opgroeide, was ik een misfit. Ik had wel vrienden, maar ik voelde me anders. Bij Fanklub was ik omringd door mensen zoals ik. Al die misfits vonden elkaar daar. Hoe je eruitzag was heel belangrijk. Voor het feest was ik samen met vrienden urenlang bezig om onze outfits ineen te stikken. Ik vergelijk het weleens met Andy Warhols Factory. Het was heel inspirerend en vrij. Maar ook heel hard. Er zat een duister kantje aan. Er waren gemene mensen die pestten.” Sylvie: “Toch onthoud ik vooral de positieve creatieve sfeer die daar hing. Ik was op een leeftijd dat ik heel graag ergens bij hoorde. Ik deed hard mijn best om er zo opvallend mogelijk uit te zien. Net als iedereen maakte ik mijn eigen outfits. Uit geldgebrek, maar achteraf bekeken stimuleerde dat echt mijn creativiteit. Nog altijd haal ik inspiratie uit die bruisende periode.”

’t Stad, want de rest is parking

Hoewel ze elkaar al sinds 2006 kennen, werd hun vriendschap pas echt hecht in 2019, het jaar dat ze beiden in Antwerpen kwamen wonen. Tom kocht er een huis, nadat hij tien jaar in Londen had gewoond. De opkomende brexit dreef hem terug naar zijn roots. En Sylvie was terug in Antwerpen vanuit Gent na de breuk met muzikant Maarten Devoldere van Balthazar en Warhaus. De break-up van de Vlaamse Jane Birkin en Serge Gainsbourg werd breed uitgesmeerd in de pers. Sylvie: “Vanaf dag één dat Tom hier woonde, werden we heel close. Ik woonde eigenlijk half bij hem. Als prille single wilde ik de hele tijd omringd zijn door mijn vrienden. Dus richtte ik een soort ‘chosen family’ op.”

Sylvie: “We hadden altijd een enorme interesse in elkaar. Ik wilde Tom beter leren kennen, maar daarvoor zagen we elkaar niet vaak genoeg. Toen hij in Amsterdam woonde, ging ik weleens naar de Fanklub-achtige feestjes die hij er organiseerde. Jaren later zocht ik hem op in Londen. Twee weken bleef ik bij hem logeren. Dat was de eerste keer dat ik hem bij daglicht zag, denk ik. Tot die tijd kenden we elkaar alleen in het donker. Die twee weken leerden we elkaar echt kennen. Een paar jaar later zong ik op je trouw.”

Wij weten al wie Sylvies trouwjurk zal kiezen als het ooit zover komt.

De perfecte combinatie

Tijd voor de foto’s. Zoals het een echte stylist betaamt, sleurde Tom uitpuilende kledingzakken en blauwe Ikea-tassen mee naar de fotolocatie. We zijn te gast in de showroom van decorateur Gert Voorjans, een kleurrijk walhalla. Terwijl Sylvie zich vooraan discreet omkleedt, trekt Tom zijn jeans en sweater uit in ons bijzijn. Zijn volgetatoeëerde lijf schiet hij in een Gucci-kostuum, de mouwen afgebiesd met zwarte struisvogelveren. “Ik kocht het vorig jaar voor de MIA’s, maar kon toen last minute niet gaan omdat ik in het buitenland zat.” Voor Kreusch nam hij ook een Gucci-pak mee. Niet uit het Michele-tijdperk, maar een roodfluwelen kostuum van Tom Ford uit 1996. Een iconisch ontwerp waarin Gwyneth Paltrow ooit de blits maakte op de rode loper.

“Weet je wel hoe lastig het is om naast jou op de foto te staan? Jij staat er altijd goed op”, zucht Sylvie. Eén keer eerder deden ze al een shoot samen, als campagnebeeld voor Toms zonnebrillencollectie voor Komono. Die collectie wordt dit jaar uitgebreid. “Ik doe mijn job graag, maar ik wil meer zijn dan een stylist. Dat heb ik van mijn mama. Die heeft volgens mij al vijftig verschillende jobs gehad: van verpleegster tot buschauffeur. Ik zit vanaf oktober in de jury van het nieuwe Streamz-programma Belgium’s Next Top Model, samen met Inge Onsea van Essentiel, model Hannelore Knuts en collega-stylist Tom Van Dorpe. Mijn doel voor 2023 is om zo veel mogelijk verschillende dingen te doen.”

Sylvie: “Ik wil vooral zo veel mogelijk schrijven voor mijn volgende plaat. Maar ook: een nestje bouwen voor mezelf. Tot nu toe leefde ik heel nomadisch. Ik logeerde overal en was continu onderweg. De plek waar ik woonde, maakte ik nooit gezellig. Daar wil ik nu in investeren. Want om te creëren, heb ik rust nodig. Dat ontdekte ik tijdens corona. Nu de pandemie voorbij is, moet ik die rust elders zoeken. Mijn nieuwe appartement wordt mijn zen-plek.”