Lies Mertens (33) begon zes jaar geleden een handtassenmerk onder haar eigen naam. Sindsdien experimenteert ze met duurÂzame materialen en opende ze Patina, haar gastenÂverblijf met galeriegedeelte.
‘Ik denk dat mijn aparte kindertijd mijn karakter keihard heeft bepaald. Mijn ouders bouwden hun huis om er later van te genieten, maar doordat mijn papa tijdens het metselen extreem verbrandde, kreeg hij huidkanker en stierf hij toen ik acht was. Dat “later” kwam er dus nooit, waardoor ik, wellicht als tegenreactie, heel gulzig werd. Ik deed én ropeskipping én jazzballet én scouts, en toen ik een studie moest kiezen, wilde ik én dierenarts én fotograaf én kunsthistoricus worden. Uiteindelijk werd het grafisch ontwerp omdat ik, door af en toe met mijn lief mee naar Sint-Lukas te gaan, merkte dat je daarin veel vrijheid had. Zoveel dat ik uiteindelijk handtassen ging maken. (lacht)
‘Maar hoe meer ik met mijn merk en naam naar buiten kwam, hoe meer mensen me vroegen waar ik voor stond. Dat leek niet eenduidig genoeg. Een krant kopte dat ik “in extremen leefde” omdat ik naast het ontwerpen trainde voor een marathon, terwijl mijn vrienden die net als ik zot zijn van opera, niet begrepen dat ik zonder comfort de natuur in trok, gewoon met een matras in een camionette. Mijn avontuurlijke vrienden snapten dan weer niet wat ik in die concertzalen zocht. Ik raakte in de war, want inderdaad, wie was ik in dat allegaartje? Moest ik niet meer in balans zijn, minder gulzig?
Ik probeerde het wel: focussen op één soort activiteit, of wonen en werken op één plek. Maar dat voelde zo beperkt dat ik me vastreed. Gelukkig las ik online een interview met kunstenaar David Hockney, die ik vooral apprecieer omdat hij zichzelf blijft heruitvinden. Neem nu zijn iPad-tekeningen. Veel kunstenaars hebben een afkeer van dat nieuwe medium, maar Hockney is nieuwsgierig. “I think I’m greedy,” zei hij, “but I’m not greedy for money. I’m greedy for an exciting life.” Dat is het exact, dacht ik. Niet gulzig zijn naar geld, maar naar ervaringen.
Soms vraag ik me af of ik niet te veel balletjes in de lucht houd. Ik moet bepaalde keuzes maken en dat voelt alsof ik op een ladder sta waarvan de volgende paar treden ontbreken.
Sinds dat citaat voel ik me veel comfortabeler. Ik verhuisde naar Brussel, waar ik verrassende nieuwe vriendschappen aanknoopte, terwijl ik in Antwerpen mijn atelier en winkel hield, waar ik geniet van de mensen die ik al jaren koester. Op werkvlak ging ik vol voor de handtassen én het guesthouse, waar onlangs illustrator Katie Tomlinson exposeerde. Haar Britse vrienden konden meteen blijven logeren en Katie en ik hadden zo’n klik dat ze raamtekeningen voor de winkel maakte.
Dat soort cross-overs geven mij veel energie, maar ontstaan alleen dankzij mijn brede interesse. Dat inzicht zorgde het laatste halfjaar voor rust. Stel dat iemand nu zegt dat ik als ontwerper enkel op leer moet focussen, dan brengt dat me niet langer aan het twijfelen, want ik wil die focus net verzoenen met mijn zoektocht naar innovatieve, duurzame materialen. Ik ben allebei.
Ik moet wel toegeven dat ik het voorbije jaar, door veranderingen in mijn privéleven, geconfronteerd word met de grote hoeveelheid verhalen die ik ben gestart, en me soms afvraag of ik niet te veel balletjes in de lucht houd. Ik moet bepaalde keuzes maken en dat voelt alsof ik op een ladder sta waarvan de volgende paar treden ontbreken. Toch ga ik, mezelf kennende, niet terug afdalen, maar omhoog springen. Hockney zou weleens de laatste push kunnen geven, want dankzij hem ben ik er eindelijk van overtuigd dat ik niet de rechte weg hoef te kiezen, maar net in de kronkels kleine gelukjes kan vinden. Gulzig zijn is oké!’
