Hanan Challouki (30) richtte het bedrijf Inclusified op, dat onder meer Netflix en Telenet tot zijn klanten mag rekenen. Ze host de podcast Wat Zij Wil en deelt in haar boek Imposter moeder de onzekerheden die ze voelde als kersverse mama.
“Halfweg mijn twintiger jaren vonden velen mijn leven onconventioneel omdat ik niet datete en geen diepe kinderwens had. Terwijl ik dacht: laat me toch doen, ik haal zoveel plezier uit mijn werk. Met mijn strijdlust zette ik diversiteit en inclusie mee op de agenda, en dan werd ik bijvoorbeeld bedankt door een vrouw die, dankzij mijn traject met haar bedrijf, eindelijk haar hoofddoek mocht dragen op het werk en daar dus zichzelf kon zijn. Zoiets motiveert, hoor.
Mijn moeder was een van de velen die vonden dat ik te veel werkte. ‘Een mens heeft rust nodig’, zei ze. Maar ik was ambitieus, alles moest nú gebeuren! Zelfs als ik wilde relaxen voor tv, was ik op mijn smartphone bezig.
Tot het lot me een handje hielp en ik via Instagram mijn man leerde kennen. Hij is orthopedagoog en ondernemer en bij hem voelde ik plots wél dat ik een kind wilde. Blijkbaar moest ik de juiste, zorgzame partner tegenkomen om me mezelf met een gezin te kunnen voorstellen. Tot dan had ik me onbewust laten tegenhouden, denk ik, door het cliché dat het moederschap en een carrière niet te combineren zijn. Onze samenleving faciliteert dat dan ook allesbehalve. Maar eens ik zwanger was, wilde ik tonen dat het kon. Weer die bewijsdrang: als je opgroeit als achtste van tien kinderen, krijg je die vanzelf. (lacht)
Elf weken na Mehdi’s geboorte hernam ik mijn gewone werktempo. Na een paar maanden had ik nauwelijks energie over voor hem. Dat voelde zo slecht dat ik noodgedwongen een nieuw evenwicht ging zoeken. Sindsdien blijf ik op woensdag thuis en heb ik een assistente die tachtig procent van mijn mails regelt en mijn agenda zo organiseert dat ik geen burn-out krijg.
Sinds ik een kind heb, ga ik alleen nog naar meetings als mijn expertise onmisbaar is. Dat brengt rust, want ik weet dat ik mijn tijd spendeer aan echt het verschil proberen te maken.
Eerst vond ik het lastig om dat uit handen te geven, maar het is zoveel slimmer om bijvoorbeeld na een keynote in Frankrijk niet direct terug te vliegen, maar daar te overnachten. Dat geeft tijd om op te laden én helderder mijn doelen te zien. Door tegen de muur te lopen na Mehdi’s geboorte zette ik dus gek genoeg de slimste stap in mijn carrière.
Mijn man zei laatst nog dat ik verrassend weinig doe. Een grap natuurlijk, maar het klopt wel dat ik strategischer kies: ik ga alleen nog naar meetings als mijn expertise onmisbaar is. Dat brengt rust, want ik weet dat ik mijn tijd spendeer aan echt het verschil proberen te maken. Om die mentaliteitswissel te maken moet niet iedereen een kind krijgen, maar ik blijkbaar wel. (lacht)
Soms blijft het zoeken, want Mehdi is nu anderhalf jaar en vraagt meer dan alleen zorg. Als we samen spelen, dwingt dat mij om de laptop dicht te laten. Hij is zo’n gezond, vrolijk kind dat ik er happy van word.
Nooit gedacht dat ik, die altijd bleef gaan, het zou zeggen, maar werken is niet alles. In die zin krijg je als moeder, anders dan vaak gedacht wordt, net extra aarding en focus. Zo weet ik sindsdien nóg beter waarom ik de wereld wil verbeteren: ik heb nu zelf een zoontje dat Mehdi heet en zal worden aangesproken op zijn anders-zijn. Ik ben ambitieuzer dan ooit en tegelijk denk ik vaak aan mijn moeders raad. Tja, als je jong bent, zijn je ouders er vooral om tegen te rebelleren, maar later besef je hoe groot hun wijsheid is.”
