Els Pynoo van Vive La Fête: ‘Helemaal voldaan ben ik nooit’

Els Pynoo (55) richtte in 1997 samen met haar wederhelft Danny Mommens Vive La Fête op. De favoriete electroband van wijlen Karl Lagerfeld bracht deze zomer een live-editie uit van zijn debuut-ep Je ne veux pas en viert zijn 25-jarige jubileum momenteel met een tournee door België en Nederland.

Zelfstandigheid

“Anderen zien je soms beter dan jijzelf dat doet. Zo begreep mijn moeder al vroeg dat ik een sterke persoonlijkheid had en ze stuurde me vanaf mijn zestiende op kot om volwassen te worden. De eerste twee weken voelde ik me uit het nest geduwd, maar vandaag respecteer ik mijn moeder enorm voor die beslissing, want ze moedigde me aan om zelfstandig te zijn.”

Jezelf zijn

“Authenticiteit is essentieel om op lange termijn succes te hebben. Zelf hadden we nooit verwacht dat we zo groot zouden worden: we werden gewoon meegesleurd door de stroming en koesteren tot vandaag geen verwachtingen. Die authenticiteit is ons geheim, denk ik. In België vindt men het soms moeilijk om ons in een hokje te steken, maar we maken gewoon de muziek die we willen maken en amuseren ons op het podium. Daardoor komen er ook mensen van elke leeftijd naar onze shows. Jong of oud, iedereen heeft blijheid nodig.”

Werk en privé

“Samenwerken met je partner is een kwestie van evenwicht. Het nadeel van onze situatie is dat we de muziek moeilijk kunnen loslaten om echt te ontspannen, want ons werk en ons privéleven zijn volledig met elkaar verweven. Zoals elke koppel of duo dat langdurig samenwerkt, moeten we elkaar aanvullen en goed aanvoelen, maar elkaar tegelijkertijd ruimte geven. Verder lijkt het me belangrijk dat je je partner niet naar je hand probeert te zetten, maar elkaar gewoon laat zijn zoals je bent. Herinner je waarom je verliefd werd op iemand en blijf die persoon daarvoor waarderen.”

Blijven zoeken

“Mijn droom is om een nummer te schrijven dat iets magisch heeft. Zo word ik enorm blij van Lonely Boy van The Black Keys of Smile van Nat King Cole, nummers waarin alles klopt en die de grond bijna onder je voeten doen verdwijnen. Maar om eerlijk te zijn: daar ben ik na 25 jaar nog altijd naar op zoek. Ik ben blij met de nummers die we maken – anders zouden we ze ook niet uitbrengen – maar helemaal voldaan ben ik nooit. Ik blijf altijd denken dat we er nog niet zijn en beter kunnen.”

Levenslust

“Stel niet tot morgen uit wat je vandaag kunt doen. Dat advies van een schoolkameraad volg ik nog altijd: als ik iets wil, begin ik er liefst meteen aan. Je weet immers nooit wat er allemaal nog zal gebeuren. Ik zou het zelf niet als excuus gebruiken om te veel te drinken of slecht te eten, maar ik ben wel doordrongen van het idee dat we hier maar één keer zijn. Ik sta dus heel leergierig in het leven en probeer er alles uit te halen wat ik kan.”

Anonimiteit

“We hebben nooit BV’s willen zijn. De hele tijd show verkopen en doen alsof je altijd happy bent en alles tof vindt: dat is voor mij een vorm van oneerlijkheid waarmee ik niets te maken wil hebben. Daarom heb ik er ook geen spijt van dat we niet in het Engels of in het Nederlands zingen. Commercieel gezien was dat interessanter geweest en hadden we wellicht nog meer succes gekend, maar het is goed zo – ik hoef niet constant in de belangstelling te staan. We zijn geen kluizenaars, maar we zijn veel beter af op onze boerderij in de Vlaamse Ardennen, midden in de natuur en tussen onze dieren.”

Van Walter naar Chanel

“Mode is een kunstvorm en een manier om jezelf te uiten. Daarom was ik ook zo blij toen Walter Van Beirendonck ons opmerkte. Ons eerste nummer Je ne veux pas was nog maar een dag of twee op de radio, toen hij ons vroeg of zijn partner Dirk Van Saene het kon gebruiken voor zijn show in Parijs. Zo ging de bal aan het rollen en konden we uiteindelijk ook voor Chanel spelen. Ook vandaag heb ik trouwens nog enorm veel respect voor Karl Lagerfeld, met wie ik goed bevriend was.”

Geluksgevoel

“Ik hoop dat mensen me zullen herinneren als iemand die energie uitstraalde. Daar heb ik chance mee: ik heb van nature zoveel energie dat de dingen op het podium haast vanzelf gaan. Achteraf voel ik dat mijn batterijen leeg zijn, maar dat stoort me niet: ik ben dan moe maar vooral voldaan, een geluksgevoel dat dagen kan duren.”