De Knokse roots van Alex Callier: ‘Hier valt alles van me af’

Zijn band met Sint-Niklaas is belangrijker dan hij graag denkt, zegt Alex Callier. Maar die met Knokke-Heist snijdt minstens zo diep. Een gesprek over (groot)vader Callier, afscheid nemen en de kunst van het op vakantie gaan. “Soms komen we hier gewoon voor één avond.”

De voorbije weken concerten in Praag, Istanbul, Batoemi en op Gent Jazz, dit najaar Boekarest en dan een Belgische tournee met – opnieuw – een strijkkwartet: de zomerbreak van Hooverphonic is van korte duur. Bovendien is de band van Alex Callier, Geike Arnaert en Raymond Geerts genomineerd voor Zomerhit 2023 en volgen er nog singles voor in 2024 hun twaalfde studioalbum verschijnt.

Alex Callier (50), geboren en getogen in Sint-Niklaas, ontvangt ons in Knokke-Heist, waar zijn grootouders langs vaderskant zich na de Tweede Wereldoorlog vestigden en zijn vader Jacques tot aan zijn studies woonde. Zelf kocht hij zijn kleine, maar lichtrijke appartement drie zomers geleden. Het ligt tussen het stadscentrum en Het Zoute, waarmee de geschiedenis zich een beetje herhaalt. Zijn vader groeide immers op in de Piers De Raveschootlaan, pal op de grens van beide buurten. “Als we hem wilden plagen, zeiden we dat hij van Het Zoute was”, vertelt Callier. “Dan zei hij gepikeerd dat hij van Knokke-dorp was. Met de chique villawijk wilde hij als sociaal voelende mens niets te maken hebben.”

Een tweede thuis

“Knokke was al in mijn kindertijd een vertrouwde omgeving voor mij. We bezochten mijn grootvader vaak en vierden hier familiefeesten, maar kwamen met ons gezin ook regelmatig op vakantie. Twee, drie weken in de zomer, de herfstvakantie, enkele weekends in het jaar: zodra het kon, zaten we aan zee.

Mijn vader had hier vanaf zijn vijfde gewoond en was als keel-, neus- en oorarts in Sint-Niklaas heel begaan met zijn patiënten. Voor hem was een huisje of een appartement huren in Knokke dus ideaal: hij kende de stad, en als hij dat wilde, kon hij in de week gewoon doorwerken en in het weekend komen. Daarnaast hadden mijn ouders het door enkele financiële tegenslagen niet zo breed. Mijn broers en ik kwamen niets tekort, maar onze vakanties in het buitenland kan ik op twee vingers tellen.

Als kind vond ik dat absoluut niet erg. Ik heb pas op mijn achtste leren zwemmen en had tot dan een panische angst voor water, maar ik verveelde me niet. Couteaux zoeken en strandbloemen maken, met een jokari spelen, om vier uur een ijsje van Liliane op de zeedijk of een boule de Berlin: in de jaren zeventig hadden kinderen niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Mijn broers Yves en Marc zijn slechts twee en vier jaar ouder, maar in onze kindertijd was dat toch iets. Op het strand speelde ik met Yves soms petanque en beachtennis, maar ik speelde veel alleen, wat ik niet erg vond. Vooral vliegeren deed ik enorm graag – kwam niemand me halen, dan bleef ik maar gaan, zoals met alles waar ik me op smijt.

Vandaag houd ik me nog altijd graag alleen bezig. In de tourbus sta ik vaak voor alle anderen op om teksten te schrijven, te lezen of een serie te kijken.”

Socialite in Knokke

“Mijn grootvader Pieter was oorspronkelijk van Blankenberge en genoot als stadsingenieur wel wat aanzien in Knokke, én privileges. Zo stond zijn strandcabine vooraan op het strand voor het casino, en als er daar een show was, had hij gereserveerde plaatsen op de eerste rij.

Omdat hij in de zomer maar tot 1 uur ’s middags werkte, kwam hij elke namiddag naar het strand. Toch heb ik hem nooit goed gekend. Door zijn autoritaire, wat afstandelijke houding was ik zelfs bang van hem. Later begreep ik dat hij, zoals iedereen, een kind van zijn tijd was. Hij had twee wereldoorlogen meegemaakt en had in de laatste ook gevochten – zoiets tekent een mens. Bovendien was Jeanne, mijn grootmoeder die ik nooit gekend heb, jong gestorven aan een hersenbloeding, waarna hij binnen het jaar hertrouwde met mijn stiefgrootmoeder Germaine. Zij was lid van de Royal Zoute Golf Club en een socialite, maar dat huwelijk was een groot schandaal in de familie.” (lacht)

Emotionele band

“Na mijn studie aan het RITCS in Brussel werd ik klanktechnicus bij de VRT en werkte ik onder meer aan enkele tv-shows in het casino hier. Maar na mijn 25ste verzwakte de band met deze stad. Ik tourde met Hooverphonic over de hele wereld en droomde ervan om in Londen of New York te wonen – aan Knokke dacht ik zelden nog. Tot mijn papa in 2019 ongeneeslijk ziek werd en we in zijn laatste maanden nog enkele keren naar hier kwamen, emotionele uitstappen die me zowel aan zijn connectie met de zee als mijn eigen roots in Knokke herinnerden. Na zijn dood is het dan ook snel gegaan: mijn papa overleed in november, en de zomer daarop kochten we ons appartement.

We zitten bewust niet op de zeedijk, maar op een rustige plek waar we de keuze hebben: de winkels van de Lippenslaan en het strand zijn vlakbij, maar we kunnen ook snel weg van alle drukte naar Het Zoute, het Zwin of Damme. In de zomer komen we vaak voor enkele dagen of wat langer, maar onze favoriete periode is het voor- en het najaar, wanneer het wat rustiger is en we het strand haast voor ons alleen hebben.

Het voordeel is dat we hier vanuit Sint-Niklaas makkelijk raken. In de Ardennen zou dat minder evident zijn, en in Italië – waar ik vroeger ook een huisje wilde – zouden we met mijn hectische leven helemaal niet raken. Nu komen we soms gewoon voor een avond. We wandelen door Het Zoute met onze teckel Joske en eten iets, de volgende dag ontbijten we buitenshuis of zien we wat vrienden, en zo zijn we er toch even tussenuit. We hebben dit te laat gekocht om mijn papa er nog plezier van te laten hebben, maar het zij zo. Niets is perfect in het leven.”

Vaders droom

“Mijn vader had een enorme platencollectie en gaf zijn liefde voor muziek aan mij door. Hij had zelf ook muzikant willen worden, maar mocht dat niet van thuis – met Hooverphonic verwezenlijkte ik dus ook een beetje zijn droom. Zoals veel vaders van zijn generatie ging hij heel persoonlijke of diepzinnige gesprekken uit de weg, maar we hadden een betere band dan hij met zíjn vader had. Zat ik in mijn studio in Sint-Niklaas te werken, dan sprong hij regelmatig binnen voor een koffie en een babbel.

Het moeilijkste aspect van zijn laatste maanden was dat hij elke vorm van pijnstilling weigerde. Hij had maagkanker en had verschrikkelijk veel pijn, waardoor we de man die we altijd gekend hadden al veel vroeger moesten loslaten. De glimlach op zijn gezicht, het plezier dat muziek hem bezorgde: die zaken waren maanden voor zijn dood al verdwenen.

Vandaag heb ik alles wel een plaats gegeven. Mijn ouders waren meer dan vijftig jaar gelukkig getrouwd, hij had drie gezonde kinderen en twee kleinkinderen, we hebben afscheid kunnen nemen – dat kan niet iedereen zeggen. Bovendien is hij 79 geworden. De gemiddelde levensverwachting voor Belgische mannen halen, dat is niet slecht.”

Wisteria Lane

“Een vriend vergelijkt Knokke weleens met Disneyland, omdat alles zo netjes en goed onderhouden is. Maar daar heb ik geen probleem mee. Als ik er dan toch tussenuit ga, dan liever naar een mooie plek. Als je op de padjes van Het Zoute tussen de wilgen, de villa’s en de perfect gesnoeide voortuinen loopt, dat is Wisteria Lane van Desperate Housewives, hè.

Als tiener hield ik van de Belgische wanorde – bij ons staan de schoonste en lelijkste gebouwen vlak naast elkaar. Maar vandaag kan ik de harmonie van Knokke wel appreciëren en zie ik ook de nadelen van onze mentaliteit. ‘Mijn geld, mijn grond en dus doe ik mijn goesting’: dat is pure zelfzucht. Als Sint-Niklazenaar weet ik van de boeken van mijn ouders ook hoe mooi die stad rond de vorige eeuwwisseling was, en hoe dat allemaal verloren is gegaan. Leopold Lippens had dan wel voor- en tegenstanders, je bewaart het unieke karakter van Knokke niet zonder duidelijke regels en toezicht op de naleving daarvan.”

Uitblazen aan de strandcabine

“Op vakantie gaan heb ik lang moeilijk gevonden. Mijn werk is mijn passie, maar daardoor was ik vroeger een echte workaholic. Reizen deed ik enkel om te touren. Nu met Griet is alles meer in evenwicht. Zij staat in het onderwijs, dus gaan we in de schoolvakanties soms naar Bourgondië, de Toscaanse kust of de kanten van Devon. Al houden we het vaak op Knokke, want ik zit met de band al genoeg in het buitenland.

Aan zee beperk ik me bewust tot romans lezen, wat op het strand of rond het Zwin wandelen en, als de zon niet te fel schijnt, uitblazen aan de strandcabine, want die huren we nog altijd. Daarnaast maak ik graag tijd om te koken, een passie die ik heb overgeërfd van mijn moeder en mijn andere grootvader Oscar, een chef-kok die een chique zaak had in Sint-Niklaas. Knokke is een stad van vlees-, vis- en groentejuweliers en ik weet precies waar ik voor welk product moet zijn – ook de inkopen doe ik dus enorm graag.

Met Hooverphonic houd ik me hier zo weinig mogelijk bezig. Knokke brengt me tot rust, dus wil ik daar maximaal van profiteren. Al komen we maar voor één dag, hier valt alles van me af en ben ik meteen op vakantie. Ik luister naar muziek van andere artiesten, iets wat thuis altijd snel-snel moet, maar ik werk niet aan nummers op mijn laptop. Sowieso kom ik nooit inspiratie tekort – elk idee kan dus wachten tot we weer thuis zijn.”

Chichidorp

“Collega’s uit de muziekwereld vragen soms wat ik zoek in ‘zo’n chichidorp’, maar dat is maar één kant van Knokke. Veel locals trekken door de woningprijzen naar Westkapelle, Ramskapelle en nog verder, maar hier zitten allerlei soorten mensen en winkels, want Knokke leeft niet alleen van tweedeverblijvers.

Zelf geef ik moeiteloos veertig euro uit aan honderd gram Chinese thee – mijn enige verslaving – maar peperdure auto’s, wijnen of restaurants zeggen me niets. Omdat ze nu belachelijk veel kosten, koop ik zelfs geen schoenen van Church’s meer. Maar ik zal niemand veroordelen omwille van een luxehandtas. Ik heb als dokterszoon en BV genoeg ondervonden hoe wildvreemden toch allerlei meningen en vooroordelen over je hebben.

Wel is het Knokse publiek wat gereserveerder dan in pakweg Oostende of Blankenberge. Daar vragen mensen me vaak om een foto of een handtekening, hier gebeurt dat nooit, wat fijner is voor mijn vrouw en vrienden. Al is dat ook omdat Knokke zo internationaal is en Hooverphonic over de grens eerder een indie- dan een mainstreamband als Coldplay is. Op mijn 25ste was dat mijn droom: ik wilde in grote arena’s staan en wereldberoemd zijn. Maar nu ben ik blij dat het niet zover gekomen is. Als je de zaak moet afhuren om rustig te kunnen tafelen, leef je in een gouden kooi.”

Nood aan een thuis

“Mocht een huis met een tuin hier betaalbaar zijn, dan zou ik best in Knokke kunnen wonen. Maar dat zou dan in een latere levensfase zijn, want Sint-Niklaas is veel te handig om te carpoolen met Geike en Raymond. Ik ben na een optreden te moe om nog naar de kust te rijden.

Bovendien woon ik enorm graag in ons huis in Sint-Niklaas, een fiftieswoning die naadloos overloopt in mijn opnamestudio. Ik zeg graag dat ik niet gehecht ben aan materiële zaken, maar aan die fantastische woning en de sfeer die ze uitstraalt, hang ik na twintig jaar meer vast dan ik wil toegeven. Sowieso zegt het veel dat ik nooit verder dan vijfhonderd meter van mijn geboorteplaats en de Grote Markt van Sint-Niklaas ben geraakt. Ergens thuiskomen, kunnen terugvallen op een heimat: als artiest heb ik dat nodig.”