Piet Vande Casteele (27) runt, samen met zijn vrouw Emily, Duchateau Catering in Deinze. Als commis eindigde hij in 2019 samen met chef Lode De Roover achtste bij de Bocuse d’Or. In maart 2026 neemt hij, nu als chef, opnieuw deel aan de Europese finales van deze prestigieuze culinaire wedstrijd.
Bewijsdrang
‘De roes van het winnen is vluchtig. Ik zat op de sportschool en sportte meer dan dertig uur per week. Kinesitherapie studeren leek een logische stap, maar aan de universiteit begon ik te twijfelen. Wil ik dit de rest van mijn leven doen? Een vriend suggereerde toen om voor een jaar een opleiding voor kok en kelner te volgen. Dat leek me wel iets. Na drie weken wist ik: dit is het. In de sport dreef de bewijsdrang mij voort, maar de voldoening van een overwinning ebde altijd snel weg. Dat is niet te vergelijken met het gevoel dat ik nu als cateraar heb wanneer ik mensen kan verrassen en de beste dag van hun leven kan geven.’
Mentor
‘Dat ik niet in een vakje ben geduwd, is omdat ik nooit in een restaurant heb meegedraaid. Hof van Cleve leverde natuurlijk de grootste vakmensen af, maar Viki Geunes toonde dat het anders kan. Zelf heb ik ook alles vanaf nul opgebouwd. Het begon zeven jaar geleden met een foodtruck. Beetje bij beetje creëerde ik een naam voor mezelf. Dat neemt niet weg dat ik toch een mentor heb gehad: Lode De Roover. Toen we samen deelnamen aan de Bocuse d’Or, bracht hij me professionalisme bij. ‘Zou je je niet eerst scheren?’ zei hij bijvoorbeeld. Een onverzorgd voorkomen straalt nonchalance uit.’
Nooit heb ik mijn vader horen zeggen dat hij ergens geen zin in had. Hij is onvermoeibaar. Die werkethiek zou ik mijn dochters graag meegeven: niet te veel nadenken, doen!
Tegenslagen
‘Als je op je lauweren rust, word je afgestraft. We hebben al enkele serieuze tegenslagen gekend. Het begon met corona. Een week nadat we met succes een pop-uprestaurant hadden opgestart moesten we het alweer sluiten. Vorig jaar was er het faillissement van voetbalclub SK Deinze, toen een van onze grootste klanten. Gevolg: 42.000 euro aan onbetaalde facturen. Uiteraard vloek je dan, maar je leert er ook uit. Ik bekijk de horeca nu veel meer als een business. Vroeger waren we lakser met voorschotten. De tijd is voorbij dat we het geld bijna als een bijzaak beschouwden. Ik ben veel nuchterder met de bedrijfsvoering bezig.’
Onzichtbare uren
‘Van 9 tot 5 werken, hoe doe je dat? Ik heb geen idee. Ik ben altijd met de zaak bezig en draai veel onzichtbare uren. Twee jaar geleden was ik genoodzaakt om een vaste werknemer te ontslaan, terwijl we net voor ons grootste evenement ooit stonden. Ik heb toen ’s avonds nog zelf aan de bar gestaan, terwijl ik de ochtend erop alweer vroeg in de keuken aan de slag moest. Ik denk dat ik maar twee uur geslapen had. Toen voelde ik wel dat ik tegen mijn grens aan zat. Daar staat tegenover dat ik als zelfstandige cateraar mijn vrije dagen kan kiezen. Daarvoor hoef ik bij niemand verantwoording af te leggen.’
Terug naar de essentie
‘Exponentiële groei maakt je niet gelukkiger. Als je niet oppast, hol je jezelf voorbij. Het is zo verleidelijk om altijd meer te willen. Twee jaar geleden heb ik besloten om zonder extra personeel verder te gaan, terwijl andere cateraars steeds meer en grotere feesten willen binnenhalen. Ik wilde terug naar de essentie: uitblinken in kwaliteit. Als je vijf feesten per dag doet, kun je niet elke klant dezelfde aandacht geven.’
Is het zo moeilijk om te proberen beter met elkaar overeen te komen? Meeleven met de ander, dat talent zijn we precies kwijtgeraakt.
Alles geven
‘Je kunt pas iets bereiken en respect verdienen als je toont dat je er volledig voor wil gaan. Mijn vader is daarin een voorbeeld. Hij komt uit een boerenfamilie en uit een tijd dat work-lifebalance nog geen thema was. Nooit heb ik hem horen zeggen dat hij ergens geen zin in had. Hij is onvermoeibaar, en niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken als hij hier ’s avonds een afwas ziet staan. Die werkethiek zou ik mijn dochters graag meegeven: niet te veel nadenken, doen! Je moet ook niet aan de Bocuse d’Or beginnen als je niet bereid bent om alles te geven. Je moet gebeten zijn om alle details te doen kloppen.’
Weg negatieve vibes
‘Tegenwoordig overheersen de negatieve vibes. Over positieve dingen reppen we nog amper. Die vinden we te vanzelfsprekend. Maar als je een afspraak wil verzetten omdat je er even fysiek door zit en het feest dat je ging bespreken toch pas over een jaar plaatsvindt, kun je soms op weinig begrip rekenen. Is het zo moeilijk om te proberen beter met elkaar overeen te komen? Meeleven met de ander, dat talent zijn we precies kwijtgeraakt. Die negatieve ingesteldheid stoort me. Ook in de politiek merk je dat: iedereen heeft op alles commentaar. Dat is ook de reden waarom Emily en ik geen kranten meer in huis hebben en niet naar het nieuws op tv kijken: we willen niet in die negatieve spiraal meegesleurd worden.’
