Brihang (31), echte naam Boudy Verleye, groeide op in Knokke-Heist, studeerde beeldhouwkunst en brak door als rapper in 2014. Hij bracht vorig najaar zijn derde album Droomvoeding uit en treedt de komende weken onder meer op tijdens Rock Werchter, Suikerrock en Dranouter.
Zelfontplooiing
Als kind is het belangrijk dat je jezelf mag zijn. Dat gevoel heb ik in Knokke nooit gehad. Bij mijn ouders en mijn zussen voelde ik me veilig en begrepen, maar op school en in de chique cafés van de stad was ik als skater en hiphopfanaat een buitenbeentje, en in de ogen van anderen marginaal. Gelukkig heeft mijn moeder me dan aangeraden om iets anders te zoeken, zodat ik op mijn vijftiende aan de kunsthumaniora in Gent begon. Daar voelde ik me bevrijd: ik mocht er mijn pet ophouden en gewoon m’n passies en persoonlijkheid hebben.
Poëzie
Taal was voor mij lange tijd iets moeilijks. Ik heb dyslexie en haatte het als kind om te lezen en te schrijven, tot ik aan de kunsthumaniora de kracht van gedichten ontdekte. Die kon ik niet alleen beter behappen dan romans, ze toonden me vooral hoeveel beelden en emoties slechts enkele woorden kunnen oproepen – een ontdekking die me als jonge rapper aanmoedigde om mijn eigen stem te vinden.
Mijn vrouw Inca schrikt soms van de teksten die bij me opborrelen.
Schrijfproces
Voor ik iets creëer, moet ik me eerst een beetje vervelen. Dan trek ik voor enkele dagen naar een familiehuisje in de Ardennen, een plek waar helemaal niks gebeurt en ik zelfs geen internet heb. Ik koop één keer boodschappen in de supermarkt en doe verder niks anders dan wandelen en koken, tot ik uit pure verveling ga nadenken en fantaseren en uiteindelijk het plezier van het schrijven terugvind. De eerste dagen mis ik mijn gezin keihard en komt er vaak niks uit, maar dan ligt er plots toch één zin, die soms een hele plaat in gang zet.
Uitlaatklep
Praten over wat je voelt lucht op. Ook in relaties met anderen, want mochten mijn vrouw Inca en ik niet zo open zijn met elkaar, dan waren we nu misschien niet meer samen. Toch schrikt ze soms van de teksten die in de Ardennen opborrelen. Ik sleep geen trauma’s mee of zo, maar voor mij zijn die wel een uitlaatklep. Bij optredens besef ik zelf hoe openhartig en persoonlijk sommige nummers zijn, al doet het deugd om ze te delen. Mensen die me zeggen dat ik verwoord wat er in hun hoofd omgaat en doen inzien dat ik niet de enige ben die ergens mee worstelt: dat maakt het de moeite waard.
De dag na een optreden moeten de luiers van m’n zoontje verschoond worden of heeft mijn dochter van vier een luisterend oor nodig.
Buikgevoel
There is no win and no fail, there is only make. Naar die quote van componist John Cage probeer ik te leven: als ik iets maak, wil ik niet bezig zijn met de reacties, maar gewoon mijn buikgevoel volgen. Daarom blijf ik tussen de releases en optredens graag weg uit de media. Voor mij is dat de enige manier om iets te maken dat oprecht is: door helemaal los van Brihang weer tot mezelf te komen en bezig te zijn met wat ík wil vertellen, niet met wat het publiek wil horen.
Balans
Succes is een gevaarlijk beestje. Daar wil ik me niet in verliezen, want de dag na een optreden moeten de luiers van m’n zoontje verschoond worden of heeft mijn dochter van vier een luisterend oor nodig. Toch begrijp ik best dat grotere artiesten eronderdoor gaan. Als het voor mij al zo heftig is om de balans te vinden in de ups en downs, om tijdens een show helemaal opgehemeld te worden en achteraf thuis te komen, hoe zwaar moet het dan zijn voor iemand als Stromae?
In plaats van voor de platte commerce te kiezen, heb ik een publiek gevonden door mijn eigen ding te doen.
Vaderschap
We hebben het veel te weinig over de moeilijke kanten van het ouderschap. Toen ik op mijn 27ste vader werd, deed ik veel dingen puur op instinct, maar miste ik ook vaak een handleiding. Plots veel gestructureerder gaan leven, verantwoordelijkheid dragen en twijfelen of je alles wel goed doet: er komt veel op je af bij een eerste kind. Bovendien ging ik me vragen stellen over mijn eigen opvoeding: wilde ik de dingen op dezelfde manier doen, of net niet? Toch sta je als jonge ouder vaak alleen als je dat vertelt. Veel mensen beginnen meteen over de manier waarop kinderen je leven verrijken, waardoor er weinig ruimte overblijft voor alle andere emoties die je ervaart.
Authenticiteit
Alles is een kwestie van keuzes maken. Ik vind het zelf zot hoe hard het nu allemaal gaat, maar ik weet ook hoe ik hier geraakt ben en welke stappen ik de afgelopen tien jaar heb gezet. In plaats van voor de platte commerce te kiezen, heb ik een publiek gevonden door mijn eigen ding te doen. Dat wil ik vasthouden in de toekomst. Ik wil best groeien, maar niet als dat ten koste gaat van het artistieke of de authenticiteit. Hoe groot de opportuniteiten ook zijn, wat ik doe moet kloppen met wie ik ben. En als je steeds naar meer en groter verlangt, dan vergeet je te genieten van wat je al hebt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
