Florian Mahieu (30) studeerde aan de ULB en vormt samen met Charles Palliez en Corentin Dalon het Brusselse collectief Bento, dat opgericht werd in 2019. Het drietal specialiseert zich in duurzame architectuur en cureert samen met filosofe Vinciane Despret het Belgische paviljoen tijdens de komende Architectuurbiënnale van Venetië.
Van thuis uit
“Ik doe wat ik altijd heb willen doen. Mijn vader is kunstschilder, mijn moeder lerares en mijn oudere broer Corentin is een productontwerper en keramist die ik enorm bewonder – mijn belangstelling voor kunst en de drang om kennis over te dragen, zoals nu met Bento op de biënnale, is dus thuis gecultiveerd.”
Verantwoordelijkheid
“Architecten hebben een brede kijk op de zaak nodig. Toen ik aan mijn studie begon, had ik geen idee van de enorme verantwoordelijkheid die erbij kwam kijken, maar mettertijd ben ik me daar wel bewust van geworden. Alles wat we ontwerpen en bouwen heeft een impact op de planeet, dus moet je als architect je keuzes kunnen verantwoorden.”
Als we onze manier van bouwen en leven niet herzien, gaat onze wereld naar de haaien.
Vaardigheden bundelen
“Samenwerken is de beste manier om vooruit te gaan. Zo is ook Bento ontstaan, omdat we onze vaardigheden wilden bundelen. We begonnen te experimenteren met lokale biomaterialen en wilden met onze handen aan de materie werken. Later hebben we ons aangesloten bij het experimentele Fungal Lab in Brussel en zijn we aan de slag gegaan met levende, regeneratieve materialen zoals mycelium, het vegetatieve deel van paddenstoelen, en ruwe aarde, als basis om bijvoorbeeld een kruk of een muur van te maken.”
Oplossingen zoeken
“We móéten wel optimistisch zijn. Treuzelen of niets doen is geen optie: of we zijn gemotiveerd om nieuwe oplossingen te vinden, of onze wereld gaat naar de haaien. Onze grondstoffen zijn niet onuitputtelijk, maar ik geloof ook dat een betere toekomst mogelijk is als we onze manier van leven en bouwen herzien. Daarom is het goed dat we onze experimenten nu kunnen tonen in Venetië, inclusief een installatie met beukenhout uit het Zoniënwoud en meer dan zeshonderd panelen van mycelium die in de kelders van Tour & Taxis groeiden. We hebben drie jaar lang als geeks in een laboratorium onderzoek verricht, nu is het tijd om op grotere schaal te werken. We hebben samen met mijn broer eerst aan een krukje met een zitvlak van mycelium gewerkt – onze Stool-17 – en vervolgens aan meer architecturale projecten.”
De omgeving begrijpen
“Benin heeft mijn zekerheden aan het wankelen gebracht. Aan het eind van mijn studie ben ik er met Corentin en een aantal anderen naartoe gegaan om er in het centrum van het land gedurende drie jaar een opvangcentrum voor kinderen te bouwen. We wilden de lokale omgeving en tradities zo veel mogelijk respecteren en werkten dus met wat we ter plaatse konden vinden. Om de lokale cultuur beter te begrijpen en aanvaard te worden door de plaatselijke gemeenschap, heb ik me toen ook verdiept in voodoo. De hele ervaring deed ons inzien dat nadenken over ecologisch verantwoord bouwen zowel over materialen en knowhow als over onze levenswijze gaat, een visie die we later ook zijn gaan toepassen in Brussel.”
Het is even belangrijk om over je fouten te praten als over je successen.
Trail-and-error
“Het is even belangrijk om over je fouten te praten als over je successen. Bij Bento werken we volgens het principe van trial-and-error. Zo hebben we ooit eens een volledige installatie moeten ontmantelen omdat een ander levend organisme zich op het mycelium had ontwikkeld, waardoor het materiaal instabiel werd. Maar van zulke ervaringen leer je, en we zijn niet naïef. In tegenstelling tot wat sommige krantenkoppen suggereerden, zijn we bijvoorbeeld niet van plan om beton door paddenstoelen te vervangen. Paddenstoelen zijn geen wonderoplossing. Maar we willen wel duurzamer bouwen en dus alternatieve, minder vervuilende bouwmaterialen ontwikkelen, wat een stapsgewijs proces is.”
Angsten
“Westerlingen zien de dingen op hun manier. Velen zijn mycofoob en voelen een zekere walging opkomen als ze het woord paddenstoel horen, zeker als het over wonen en onze huiselijke omgeving gaat. Maar ik vind het een veel angstaanjagender idee om tussen muren vol petrochemische stoffen te zitten.”
Stadsmus
“Ik kan niet zonder de levendigheid van de grote stad. Ik ben opgegroeid in Saint-Ghislain, vlak bij Bergen, maar woon net als Charles en Corentin Dalon ondertussen al tien jaar in Brussel. Het klinkt wat gek omdat we werken rond materialen die een biologische oorsprong en dus een sterke band met de natuur hebben, maar ik heb de confrontatie met de stad nodig om te kunnen creëren.”
